2.211 [O referendum "Ratujmy maluchy"]

Jak donoszą dobrze poinformowane, sejmowe źródła (aka: portal http://www.sejm.gov.pl) na najbliższy piątek, 8 listopada zaplanowano głosowanie w sprawie rozpatrzenia obywatelskiego wniosku o poddanie pod referendum ogólnokrajowe sprawy o szczególnym znaczeniu dla państwa i obywateli dotyczącej systemu edukacji, "Ratuj maluchy i starsze dzieci też”.

[Źródło: http://www.sejm.gov.pl/Sejm7.nsf/agenda.xsp ]

Czyli już od dwóch tygodni się zabieram do tej notki.

Przyczaiłam się.

Siedzę, stoję, chodzę i tak dalej i od czasu debaty sejmowej nad wnioskiem referendalnym (czwartek, 24 października, słoneczny, ciepły dzień; na portalu http://gazeta.pl transmisja online z debaty), więc od dwóch tygodni szukam słów wystarczająco – powiedzmy - parlamentarnych, a jednocześnie adekwatnie dosadnych. Dumam, jak pisać o robieniu mnie w balona. Centralnie. O dymaniu mnie z kontentą miną przez ministrę et consortes, przez tych z lewej, ze środka i przez tych z prawej.

***

Mój podpis jest jednym z 966.877 zebranych pod wnioskiem (zajmujące, prawdaż, że blisko milion osób w naszym pełnym nieufności kraju zdecydowało się ujawnić PESEL, podpis i adres dla tej przegranej z góry sprawy …). Ustawa o referendum ogólnokrajowym wymaga dla ważności wniosku 500.000 autografów, tu jest ich blisko dwa razy więcej. Zgoda, część podpisanych to pewnie słupy, część – ludzie, którzy poprą wszystko, protest w sprawie dyskryminacji przy przydzielaniu koncesji na cyfrowe nadawanie naziemne także, ale wrzucanie wnioskodawców do wora „ciemnogród” i „hamulcowi postępu” to jednak potężne nadużycie. I przegrzanie.

A jeżeli nawet moje rozumowanie trąci ciemnogrodem (czego jednak, o czym niżej, nie zakładam), to byłoby, myślę, elegancko, żeby w demokratycznym państwie wybrani do sprawowania władzy potraktowali poważnie mnie i 966.876 pozostałych wyborców-wnioskodawców. Tymczasem trwa polityczna fiesta, jak zawsze, jak przy każdym wrażliwym temacie, jak przy okazji aborcji, in vitro, przy przemocy w rodzinie i tak dalej.

- Polska jest pokazywana jako kraj sukcesu edukacji w Europie. Popatrzcie, co piszą o naszej edukacji w tygodnikach na całym świecie. Ściągnijcie te okulary polityczne i zauważcie, co rzeczywiście zdarzyło się w polskim systemie edukacji - zaznacza Szumilas.

Kraj sukcesu edukacji? No, jasne.

- Może chodzi o to, aby rok wcześniej wyrwać dziecko z tradycyjnej rodziny, aby rok wcześniej poddać je genderowej generacji - zastanawia się nad celem reformy Marek Ast z PiS.

Marek Matuszewski z PiS tłumaczy minister Szumilas, że małe dzieci potrzebują ciepła oraz czułości i chcą jak najdłużej zostać w domu. - U nas dziecko, które przechodzi z przedszkola do szkoły jest zastraszone. Chcecie, żeby nasze dzieci w szkołach, w przedszkolach, chwaliły Donalda Tuska! - krzyczy Matuszewski.

[źródło: zapis debaty]

Tego nie komentuję, bo mentalnie odpadłam.

Wracając wszakże do liczb. Zadałam sobie niebagatelny trud i sprawdziłam dane GUS. W 2009 roku było w kraju 1.415.800 dzieci w wieku 3-6 lat (nazywanym wówczas wiekiem „przedszkolnym”, cóż za smaczek). Roczniki „uczęszczania do szkoły podstawowej” (7-12 lat) liczyły 2.340.200 dzieci. Dane są lekko przeterminowane, ale pozwalają wyrobić sobie pojęcie o skali. Jeżeli zatem w imieniu tej gromady, z grubsza 3.700.000 uczniów i potencjalnych uczniów odzywa się blisko milion dorosłych to to nie jest błąd statystyczny. To jest raczej dość donośne wołanie.

Więc warto by, myślę, wziąć je pod uwagę.

[Źródło: http://www.stat.gov.pl/gus/5840_7259_PLK_HTML.htm ]

Powtórzę – ustawa zakłada, że „w sprawach o szczególnym znaczeniu dla państwa”, (zatem: dla 38,5 miliona obywateli) wystarczy 500 tysięcy podpisów pod wnioskiem o referendum ogólnokrajowe. W sprawie, w której bezpośrednio zainteresowanych są 4 miliony, milion wnioskuje o wzięcie zdania miliona pod uwagę.

A kwituje się to żenującą dyskusją o dywanikach w klasach. 

Bo otóż SĄ dywaniki w klasach, więc o co to halo.

Ale, nie zbaczając.

Napisałam już, że sprawę miałam od początku za przegraną.

Tak. Bo nie wierzę w garbate krasnale przynoszące społeczeństwu hojne dary. I co prawda nie wymiatam w zagadnieniach ustrojowych i konstytucyjnych, ale na tyle ograniam, żeby sobie umieć zrobić wykładnię art. 67 ustawy o referendum ogólnokrajowym. Cytacik:

„Właściwe organy państwowe podejmują niezwłocznie czynności w celu realizacji wiążącego wyniku referendum zgodnie z jego rozstrzygnięciem przez wydanie aktów normatywnych bądź podjęcie innych decyzji, nie później jednak niż w terminie 60 dni od dnia ogłoszenia uchwały Sądu Najwyższego o ważności referendum w Dzienniku Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej.”

Po polsku: sejm, senat, ministrowie i tak dalej mają dołożyć starań, żeby w ciągu dwóch miesięcy od stwierdzenia przez Sąd Najwyższy ważności referendum wydać ustawy i rozporządzenia zgodne z rozstrzygnięciem publicznego głosowania. Ale tutaj nie ma żadnego bata – to raz. Nie ma żadnych instrumentów prawnych (za wyjątkiem imaginacyjnej pogróżki statystycznego wyborcy, że cię nie wybiorę, pośle/senatorze, następnym razem), więc - nie ma żadnych narzędzi, żeby wymóc na sejmie uchwalenie jakiejkolwiek ustawy, a na senacie jej przyklepanie. Ergo: jeżeli nawet - jakimś cudem - referendum okazałoby się ważne i w ogóle, całe na tak, to uchwalenie adekwatnych aktów prawnych i tak zależałoby od dobrej, złej, albo, powiedzmy, mieszanej woli parlamentarzystów.

Drugi haczyk był od początku natomiast taki, że jakieś – polityczne zapewne - diabły wpisały w listę pytań referendalnych zagadkowe kwestie „przywrócenia pełnego kursu historii” i „ustawowego powstrzymania likwidacji publicznych szkół i przedszkoli”. Chciałabym okazać maksimum dobrej woli, ale nawet przy maksimum widzę w referendalnych pytaniach od 2 do 5 polityczną grę i wyrachowanie. Okazję, żeby skorzystać z możliwości kampanii. Z darmowych emisji w publicznej telewizji w okresie przedreferendalnym. Nieczyste zagranie.

[Źródło: http://www.rzecznikrodzicow.pl/sites/default/files/ratuj_maluchy_v1p.pdf ]

Klimat wokół zbierania podpisów pod wnioskiem o referendum był swego czasu taki, że chodzi o społecznie wyrażenie niezgody na wrzucenie sześciolatków do pierwszej klasy. Wzruszała mnie kampania medialna z Marcinem Dorocińskim i Anetą Zając.

My jesteśmy rodzicami. Nic bez naszej zgody.

Tak, to do mnie przemawia. Z wielu bardzo merytorycznych względów, o których dalej.

„Pełny kurs historii” wyskoczył zza węgła. A teraz się okazał dobrym narzędziem do ośmieszania akcji „ratowania”.

Co więcej, postulat „pełnego kursu historii” jest cokolwiek trudno przełożyć na akt prawny, czyli – jak już pisałam - na prawną konsekwencję zwycięskiego referendum. Mogę się domyślać, że z grubsza chodziłoby o wydanie przez Ministra Edukacji Narodowej nowego rozporządzenia w sprawie podstawy programowej. Nie dokładnie wiadomo, jakiego merytorycznie (pełnego!), ale na pewno w ciągu 60 dni po referendum. Od przedszkola do liceum.

Toż to absurd.

Podobnie jest z „ustawowym powstrzymaniem procesu likwidacji publicznych szkół i przedszkoli”. To znaczy, może nawet bardziej skomplikowanie. Upraszczając sprawę – publiczne przedszkola i szkoły są utrzymywane przez samorządy lokalne. To gminy (dzielnice, miasta) finansują przedszkola i szkoły z własnych środków, więc żeby w pytaniach referendalnych zrobić woltę od ustawy (zakazującej likwidacji) do braku kasy w gminnej kasie, trzeba było w istocie nieco nie mieć orientacji.

Ale przecież nie chodzi o deprecjonowanie po fakcie akcji „ratowania”.

W moich oczach nic nie jest jej zresztą w stanie zdeprecjonować. Mam ją - abstrahując od wszelkich zakulisowych machinacji - za zryw społeczny nie do przecenienia, fantastyczne pospolite ruszenie pod sztandarem „nic o nas bez nas”. Podpis pod wnioskiem o referendum był moim prywatnym zawołaniem „sprawdzam!”, wejściem w grę. Votum nieufności dla politycznych procesów, które się od dłuższego czasu mielą w oświacie.

A dlaczego?

A bo po pierwsze dlatego, że z żadnego ministerialnego gardła jeszcze nie usłyszałam, dlaczego jest ze wszech miar słuszne i politycznie poprawne i ewolucyjnie uzasadnione, żeby skracać o rok edukację podstawową. Więcej, żeby ją skracać w edukacji wczesnoszkolnej. Nie wiem, bo nikt mi wiarygodnie nie wytłumaczył, dlaczego dotąd z powodzeniem funkcjonowały trzyletnie przedszkola, zerówka i klasy od 1 do 6, a teraz nagle jest tam na początku dziura, a od 4 klasy - po staremu.

Czym jest uzasadnione majstrowanie przy tym rzekomo najbardziej chłonnym poznawczo dla dzieci okresie?

Co prawda „prof. Czapiński nie ma wątpliwości: sześciolatki powinny chodzić do szkoły”. Owocem będzie bowiem wydłużenie czasu aktywności zawodowej. I dłuższa możliwość radosnej harówki dla kraju, który przez elity rządzące pokazuje właśnie społeczeństwu jeden z palców.

Zakładając oczywiście, że się znajdzie praca dla absolwentów owej szkoły zaliczanej po łebkach, a nie, że z dostępnością zatrudnienia będzie tak jak teraz, czyli nie za bardzo.

Tym niemniej - dlaczego nie skrócono o rok gimnazjum? Przecież się je powszechnie krytykuje za to, że bywają wylęgarniami wszelkiej demoralizacji. Gimnazjum można by wręcz skrócić o trzy lata i tym bardziej uzyskać efekt „wydłużonej aktywności zawodowej”. Prawda?

[Źródło: http://remekdabrowski.blox.pl/html ]

Wkurza mnie grzebanie przy podstawie programowej dla malców. Te teorie przekładane na praktykę programów, żeby w przedszkolu „się tylko bawić”, a sześciolatek w pierwszej klasie ma ni z tego, ni z owego nagle sunąć całe stronnice szlaczków (a on tymczasem nie może wysiedzieć kwadransa). Nie rozumiem, dlaczego do tej pory było w edukacji wczesnoszkolnej nie bardzo, za to teraz będzie fajnie. Owszem, dociera do mnie argument, że dotychczasowy model ma źródło w PRL (PRL sucks!). Ale na taki argument mogę się tylko zaśmiać.

Żeby było jasne.

Jak na mój ogląd edukacja powinna być obowiązkowa od trzeciego roku życia. I basta.

Uważam, że nie ma co chować dzieciaków pod spódnicą mamy i strzec przed interakcją socjalną (tudzież przed interakcją z bakcylami), tylko ziuu – do przedszkola. Trzylatki zwykle dają radę.

I proszę, niech rządzący znajdą na to finanse. Na przedszkola dla wszystkich dzieci, a nie tylko dla dzieci samotnych matek. I bezrobotnych. W niczym samotnym matkom ani matkom bezrobotnym nie uwłaczając.

Rozumiem zresztą, że w sumie kasy i potencjału jest nadmiar, bo nadchodzi niż demograficzny i nauczycieli się zwalnia. Może wystarczy przekwalifikowanie? 

 [Źródło: http://www.gloswielkopolski.pl/artykul/1021691,publiczne-przedszkole-stanie-sie-przywilejem-bezrobotnych,id,t.html ]

Ten postulat po pierwsze realnie wyrównuje szanse dzieci, bo daje całą paletę możliwości dzieciom zaniedbanym i to już na starcie, od nauki trzymania kredki, przez naukę współistnienia i współpracy w grupie, po naukę samodzielności, samoobsługi i radzenia sobie bez mamy.

A po drugie – przedszkola dla wszystkich dzieci są emancypacyjnym bonusem dla matek [tak bardzo chciałabym napisać, że dla „rodziców”, ale świetnie wiemy, i ja, i Pan, i Pani, że tak zwany trud codziennego wychowania, czyli w istocie – zajmowania się dzieckiem – spoczywa nadal głównie na matkach].

I w tym miejscu, po wielu znakach ze spacjami i bez spacji dochodzę do potężnego argumentu, dlaczego w mojej ocenie przedszkole jest dla malca znacznie lepsze od szkoły i z jakiego powodu trudno mi zmienić zdanie.

Godziny działania przedszkoli są – jakimś zapewne peerelowskim trafem - zsynchronizowane ze standardowymi godzinami pracy. Dziecko można odstawić do przedszkola rano i być pewnym, że przez cały czas działania dorosłego w dorosłej pracy dziecko ma sensowną opiekę. I to w zwykle przyjaznym środowisku, w niewielkim, przytulnym budynku, w kolorowej sali. Dziecko nie jest „przechowywane” (patrz: szkolna świetlica), ale ma zajęcia takie czy owakie.  

Argument nieżyciowych godzin działania szkoły publicznej (i odbywania lekcji zgodnie z planem) w kontekście godzin pracy jest dla mnie zresztą sztandarowym przykładem na to, że nie ma w tym kraju żadnego pomysłu na organizację edukacji.

Zastanawia mnie, jak wielu pracujących poza domem rodziców bez szemrania łyka taki plan dnia, że dziecko – a mówimy o sześcio- czy siedmiolatkach - zaczyna lekcje o 11 a kończy o 13. Albo zaczyna o 12 i kończy kiedyś tam. Gdy tymczasem oni sami gnają do pracy na ósmą albo na dziewiątą. I przed siedemnastą nie ma szans, żeby się z niej wyrwali. Oczywiście uruchamia się wtedy – każdy na własną rękę - skomplikowaną logistykę i synchronizację sąsiadek, opiekunek i babć oraz świetlicy-przechowalni.

Tak wygląda ta edukacyjna szansa? Sześciolatek kiblujący w świetlicy do ósmej do jedenastej, a później zbyt zmęczony na lekcjach, żeby one mu coś dały i po południu znowu świetlica?

No kurcze blade.

Jak mówię, sprawa się nie rozbija o dywaniki w klasach. Rzecz dotyczy organizacji dnia dziecka i – nie bójmy się zdrowego egoizmu - rodziców.

Szkoła publiczna nie ma w tej mierze zbyt wiele dobrego do zaoferowania. Uważam.

A może porozmawiamy też o podręcznikach?

O gigantycznym biznesie i o napędzaniu koniunktury w kraju na koszt rodziców uczniów, których system stawia pod ścianą?

Może ten temat jest bardziej wart uwagi Ministerstwa Edukacji, niż przekonywanie opinii publicznej, że pod szkołami podstawowymi stoi wystarczająca liczba placów zabaw?

Komplet podręczników do początkowych klas podstawówki kosztuje średnio 300 – 400 zł. Książki są wydane na ślicznym papierze i z kolorowymi obrazkami, z naklejkami i ze składanym dzwonkiem oraz z fontanną gratis. Kłopot wszakże z nimi jest taki, że po roku niemal w całości się nadają do utylizacji, bo w większości z książek się maże. Się wypełnia linie oraz kratki. Nakleja. Się pisze tu i tam, więc książki po jednorazowym użyciu się nie nadają dla młodszego rodzeństwa ani dla syna sąsiadki.

Drukowanie podręczników jednorazowego użytku jest, jak rozumiem, praktyką maksymalnie ekologiczną, ze wszech miar nowoczesną, a także – jak wspomniałam – z pewnością wspierającą gospodarkę. W szczególności – ratującą chylący się ku upadkowi sektor wydawnictw.

… aczkolwiek jako hamulcowa reformy szkolnej oczywiście się z pewnością mylę w ocenie faktów.

***

A meritum?

Cóż, jest jeszcze meritum.

I tego, czego uczy nasze dzieci szkoła i dlaczego nie lubię tego za bardzo.

Ministra Szumilas obstaje, że „Polska jest pokazywana jako kraj sukcesu edukacji w Europie”.

Mam wrażenie, że o piorunującym sukcesie „nowoczesnej edukacji” sprowadzającej się do nauki rozwiązywania testów mają dość sporo do powiedzenia wykładowcy akademiccy. Do nich drzwiami i oknami walą absolwenci „nowoczesnego sposobu kształcenia” i to wyższa uczelnia sprawdza, jak umiejętność wyboru właściwego a) się przekłada na wiedzę ogólną, orientację w świecie oraz umiejętność obliczenia na politechnice objętości prostopadłościanu.

Trochę się tu rozpisałam dzisiaj, więc będę finalizować przydługą dysertację.

Niech konkluzją moich merytorycznych prztyczków w kierunku nowej, lepszej szkoły będzie tekst, który mnie doprawdy ostatnio rozbawił.

[Źródło: http://natemat.pl/80239,z-czym-ci-sie-kojarzy-tadeusz-mazowiecki-w-sumie-z-niczym-moze-cos-z-ii-wojna-swiatowa-czy-juz-calkiem-zglupielismy ]

Tymczasem wracając do środkowego palca.

Tak, czuję się wydymana.

Obywatele tego kraju, w tym i ja, składając podpis pod wnioskiem o referendum postawili votum nieufności rządzącym, zakomunikowali, że ich nie kręci obowiązująca linia reformowania szkoły (i przedszkola przy okazji).

A co dostaliśmy w odpowiedzi?

Info, że jesteśmy zacofani.

Oraz że w szkołach podstawowych są już wszędzie dywany.

Na koniec – wykres ścieżki legislacyjnej.

Marszałkini się nie spieszy.

To tylko pogłębia poczucie, że sprawowane rządy są nieco nieadekwatne do oczekiwań tych, którzy rządzących wybrali.

[Źródło: http://www.sejm.gov.pl/sejm7.nsf/PrzebiegProc.xsp?nr=1635  ]