2.212 [O referendum. Ostatni raz]

Jestem zmęczona.

Nie wiem, czy Tadeusz Mazowiecki byłby za referendum. Nie mam cienia tej niewzruszonej pewności, którą epatuje Janusz Palikot.

Nie mam pojęcia, czego chciałby Tadeusz Mazowiecki. O czym marzy Zygmunt Bauman. Co o sześciolatkach w polskiej szkole sądzi papież Franciszek.

Estetyka politycznej dyskusji wokół skrócenia wczesnoszkolnej edukacji mnie mierzi.

…referendum będzie, tym razem tylko w sprawie sześciolatków, obiecuje Jaros …

Ależ wisi mię to.

Zmęczyliście mnie wszyscy, panie i panowie polityczni.

Na koniec - irytuje mnie też robienie z Elbanowskich groteskowych fanatyków, donkiszotowskich przywódców żałosnej armii matek-histeryczek.

Niezależnie od tego, ile Elbanowscy mają dzieci i ile zarobili na fundacji i jakie to dla nich jest finansowo i medialnie korzystne, niezależnie od tego wszystkiego - poświęcili czas i energię na akcję, która była ważna dla miliona obywateli.

Dla mnie osobiście.

***

  

Niewiele dni temu czytałam o podatkach w Norwegii, materiał Katarzyny Brejwo w „Dużym Formacie”. Autorka rozmawiała między innymi z Hilde Myrberg, „jedną z najlepiej zarabiających kobiet z kadry menedżerskiej w Norwegii”.

W którymś momencie reporterka zadaje pytanie o wysokość norweskich podatków.

51 procent mówi Myrberg.

To dużo, rzecze żurnalistka. W Polsce, dodaje, ci którzy dużo zarabiają na pewno nie oddaliby połowy pensji państwu.

  

- Naprawdę? – Hilde unosi brew ze zdziwienia. – Ale przecież dokładamy się do wspólnego dobra. Moje córki chodziły do państwowych szkół, teraz studiują w państwowych uczelniach. Mamy darmową opiekę zdrowotną. Dobrą komunikację miejską. Dobry system opieki społecznej, dzięki któremu wszyscy mogą żyć na przyzwoitym poziomie.

[Źródło: http://wyborcza.pl/duzyformat/1,134717,14828398,Wszyscy_wiedza__ile_zarabiasz_.html ]

Zastanawiam się, czy wiedza o tym, że są państwa działające dla obywateli jest odświeżająca, czy – przeciwnie – przygnębiająca.

Dzisiaj ostatecznie stawiam na przygnębienie.

***

Dokładamy się do wspólnego dobra, o płaceniu podatków mówi Hilde Myrberg.

Wspólne dobro.

Godny politowania związek wyrazowy.

Wspólne dobro, które wynika z tego, że obywatele się nie migają od podatków, a rządzący sensownie dystrybuują środki publiczne.

Ekwiwalentem polskiego wspólnego dobra jest wspólne piekiełko?

Taka alienacja rządzących, że nic nie może zachwiać ich nieugiętej pewności, że wiedzą lepiej od utrzymujących ich obywateli?

Nie chodziło przecież o to cholerne referendum, o niemożliwy do przełożenia na język ustaw zestaw pytań. Grube pliki złotówek można przeznaczyć na sensowniejsze cele.

Chodziło zdaje się wyłącznie o wzięcie pod uwagę głosu zainteresowanych.

Jeżeli milion odrzuca reformę dotyczącą czterech milionów, to chyba jednak jest coś na rzeczy?

Zresztą, po co referendum, skoro odpowiedź zainteresowanych jest już na listach podpisów?

Mam wrażenie, że sprawę można było rozwiązać na wiele satysfakcjonujących wnioskodawców sposobów. Przychodzi mi do głowy koordynowana przez MEN konsultacja społeczna na poziomie przedszkoli i szkół podstawowych, rozpytanie rodziców o opinie (jeżeli dla decydentów votum nieufności dla reformy szkolnej w postaci miliona autografów to nadal było niewiele).

Ale nie, MEN, zasiedlające rejony Olimpu się sztachnęło ambrozją i przeczołgało dyrektorów szkół na okoliczność obecności w klasach dywanika.

Mamy dywaniki, mówią chórem dyrektorzy. Jesteśmy przygotowani na przyjęcie rzesz dzieci.

Zdyskredytowaliśmy krytyków, zaciera rączki MEN.

Męczy mnie to.

Męczy mnie przerzucanie ciężaru odpowiedzialności za edukację na rodziców.

(a „wspólne dobro” pobrzmiewa niczym chochołowy refren)

Gadka o całodziennej opiece w przedszkolu w kontraście do świetlicy i nauki na trzy zmiany w szkole podstawowej wydaje się taka gospodarska wobec oświeconej narracji MEN, wyrównywania szans, europeizacji et caetera.

Słuchajcie, a jak Wy to robicie?

Kto prowadzi Waszych sześciolatków do pierwszej klasy na jedenastą i kto ich odbiera po czterech godzinach?

[Podoba mi się komentarz pod poprzednią notką w klimacie „wygodni rodzice wolą odebrać wybawione i nakarmione dziecko po pracy z przedszkola, zamiast się nim zająć jak trzeba”. Gdyby się ów komć nie pojawił, sama musiałabym go napisać. To w końcu dyżurny argument z forów około-rodzicielskich.

Rodzice, zajmijcie się swoimi dziećmi.

Przedszkole – nie dłużej niż cztery godziny dziennie, więcej mogłoby zaszkodzić delikatnej psychice nieletniego. Szkoła podobnie.

Rodzice, od czego innego jesteście, jak nie tego, żeby budować więź z tymi, których sobie narodziliście?

Co do zasady się oczywiście zgadzam, aczkolwiek mam wrażenie, że części z nas, rodziców, środki na opłacenie podatków nie spadają z nieba. I przez to, że nie spadają, uniemożliwiają całodobowe zajmowanie się dzieckiem.

Zabawne, że argument opieki w kontekście placówek dydaktycznych jest aktualny wyłącznie do końca przedszkola.

Czyż nie?]

… a w kwestii meritum.

Jako matka świeżego czwartoklasisty (w wieku dziesięciu lat) jestem grubo sceptyczna co do wszechstronnego sukcesu w czwartej klasie mojej własnej - za dwa lata - dziewięciolatki. Nie wierzę tym, którzy twierdzą, że przejście z trzeciej do czwartej nie jest edukacyjnym i organizacyjnym skokiem na główkę. No jest, kurcze, jest.

Moje własne, środkowe dziecko kroczące przez edukację w rytm „sześciolatki do pierwszej” nie jest mniej zdolne od tego, które było w pierwszej w wieku 7. Ale wchodzą w grę takie duperele jak umiejętność dłuższego skupienia się, pilność, odporność na stres (zamiast kolorowych kropek i ocen opisowych – JEDYNKI).

Przeżyjemy to, jasne.

Okupimy łzami i potem, ale damy radę. Tylko w imię czego?

Cóż, nie mogę się wprost doczekać września 2015.

Jedna dziewięciolatka w czwartej klasie i jeden sześciolatek w pierwszej, myślę, że znajdę masę czasu na jogę, jogging oraz czytanie poezji.



... ale czyż nie tego chciałam, być wszechstronnie zajętą, kiedy rodziłam tutejszemu państwu troje podatników?