2.214 [O „Matka to nie zawód”]

Kartkując sobotnie „Wysokie obcasy” trafiłam na materiał na dwie szpalty o kobiecie, która „zrobiła dla popularyzacji nauki więcej niż kilka pokoleń naukowców”. Superzajawka. Kobieta, nauka, sukces. Wow. Przysiadłam zatem i czytam.

Czytam i cóż oto widzę. Elise Andrew założyła fanpage na fejsbuku (I fucking love science) i aktualizuje go co godzinę. Wrzuca na profil materiały o cechach „płodozmianu” (wszystkie cudzysłowy są cytatami z tekstu w WO), informacje o osiągnięciach naukowych i memy. Dla zdrowia i higieny robi sobie pięcio-, sześciogodzinną przerwę na sen, stara się „regularnie odżywiać i trochę poruszać”, ale „właściwie nie wstaje od komputera”.

Och.

Rzeczywiście. Działalność popularyzująca naukę jak cholera.

Gazeta mi wprost na panele wyleciała z ręki.

Ja wiem. To znaczy – ja nie wiem. Boleśnie się przekonuję co kilkanaście sekund, że nie jestem z cyfrowego pokolenia, mam analogowy mózg et caetera, moje tempo reakcji na ważkie problemy świata, państwa i cywilizacji jest znacznie wolniejsze niż raz na godzinę. Czasami zanim zareaguję wolałbym przemyśleć. Czasami stoję w korku, tapiruję kok, tłukę kotlety. A tu rach-ciach. Albo reagujesz szybko, albo wypadasz z krwioobiegu opinii.

… i masz tyły na fejsie.

Od wczoraj wszyscy na mieście mówią o zalinkowanym przez Kongres Kobiet wywiadzie z Moniką Zakrzewską, prawniczką, byłą ekspertką Konfederacji Lewiatan, „Matka to nie zawód”.

Cóż, przeczytałam i szczęka mi opadła (w ślad za opadłą wcześniej gazetą). Ale nie mam czasu, nie mam czasu zareagować w ciągu godziny, więc po dwóch dobach mam wrażenie, że wszyscy już wszystko powiedzieli i odfajkowane, lecimy do nowej sensacji na fejsie. Tym niemniej od tylu lat robię w temacie „matka to jednak profesja”, że się jednak czuję wyrwana do tablicy. Poza tym muszę sobie upuścić żółci, która mię zalewa.

I w istocie nie tyle chodzi o samo meritum, nie tyle o poglądy M.Z. na macierzyństwo i jak je połączyć z pracą, nie to mnie najbardziej osłabia (chociaż TO też). Pozostaję od wczoraj w bezbrzeżnym zdumieniu, że Kongres Kobiet powiesił ten tekst u siebie. To jak wielomilowy skok wstecz, jak dyktatura proletariatu reklamowana kapitalistycznym wyzyskiem, to jakby promować black liberation movement tezą, że co białe, to lepsze.

Gdzie Agnieszka Graff i jej „umatczyńmy Polskę” (tekst w końcu też pisany w kontekście rocznych urlopów macierzyńskich, zupełnie jak wywiad z Moniką Zakrzewską)?

Cóż, nie wiem gdzie.

Kiedy we wrześniu rozmawiałam o moim „Projekcie: Matka” w Czwartym Programie Polskiego Radia z Odetą Moro-Figurską i z Justyną Dżbik, padło w którymś momencie pytanie raczej retoryczne o to, co zrobią z macierzyństwem roczniki osiemdziesiąte matek. I późniejsze.

No bo matki z roczników siedemdziesiątych (Odeta i ja) chcą wszystkiego, satysfakcjonującego macierzyństwa i satysfakcjonującej pracy. Prowadząca, Justyna Dżbik, jedyna w towarzystwie kobieta z osiemdziesiątych uśmiechnęła się szeroko i rzekła: mnie nie pytajcie, ja nie mam dzieci.

Miałam jakąś podskórną nadzieję, że kolejne roczniki kobiet odkryją Świętego Graala harmonii między życiem zawodowym a macierzyństwem.

A tu taki zonk.

Przyjmujemy męskie reguły gry i jedziemy.

Poza tym i niejako ad vocem, to chciałam powiedzieć, że mnie irytuje akcja „Superwoman na rynku pracy”, pod której to egidą się ukazał inkryminowany wywiad.

I nie, znowu nie chodzi o meritum.

Chodzi o to, że wymiotuję „superwoman”. Ciśnie mnie ten trykot. Nie chcę być superwoman na rynku pracy, wolałabym być zwyczajną woman na superrynku pracy. Na rynku uwzględniającym potrzeby każdej z płci, ile by ich nie było.

I jestem za umatczynnieniem Polski, za przydaniem walorów kobiecej narracji, a nie za wciskaniem się na siłę w męski garnitur.

A jeżeli chodzi o to, co sądzę o nauce karmienia dziecka co trzy godziny i pozostałych poglądach M.Z. …

Mój Boże.

Pozwólcie, że pogłaszczę swoją długą, siwą brodę, podrapię w łysinę i się wezmę za wspominki.

Urodziłam Nowego Człowieka i wróciłam do pracy trzy miesiące później. Czy to mnie predestynuje do ubiegania się o wyższy parametr „superwoman na rynku pracy” niż M.Z.? Wygrałam o półtora miesiąca, więc chyba :))))

Po trzech miesiącach z niemowlęciem w domu byłam związana z moim pierworodnym jak cholera. I on ze mną. Wróciłam do pracy i przez kolejnych 15 miesięcy karmiłam ancymona piersią. Na żądanie. Odciąganie w kolejowym kiblu w delegacji i te rzeczy. Po to, między innymi, żeby pielęgnować więź. I dlatego, że było to i mnie i jemu potrzebne. Nawet bez czytania światłych lektur jakiś hormon podpowiadał mi, że bliskość może mieć rozwojowe znaczenie.

Nie dosypiałam, chodziłam na rzęsach, typowa macierzyńska gadka, ale nie żałuję żadnej nieprzespanej nocy, zresztą – nic już nie pamiętam.

Urodziłam Ernę i – tak samo. Urodziłam Silnego. Chaos, zmęczenie, szalona logistyka, codziennie tysiąc pięćset wysuwających się z rąk linek.

Pracuję zawodowo cały czas, nic mi nie odpadło.

Nie jestem superwoman.

Ani na rynku pracy, ani przy klepaniu kotletów.

I nie, nie chodzi o to, że chcę tu promować tezę, że jedynym słusznym poglądem na macierzyństwo jest histeryczne karmienie piersią, rodzicielstwo bliskości i takie tam.

Mój scenariusz jest oczywiście tylko jednym z wielu.

Różnica między scenariuszem M.Z. a moim jest wszakże taka, że mój uwzględnia zmianę, jaka się pojawia z dzieckiem. No i – cóż za truizm – uwzględnia też dziecko.

Nigdy nie udawałam, że mam dzieci i nic się nie stało. Nic się nie zmieniło.

Mnie raczej kręci teza, że doświadczyłam transgresji :)

Myślę też sobie – i mój pogląd nie jest przecież odosobniony – że skoro powołałam do życia połowę drużyny siatkarskiej, to wzięłam za tych ludzi odpowiedzialność (celowo pomijam miłość, czułość, przywiązanie i tkliwość, niech będzie na zimno, a co).

Opieka nad moją czeredą nie jest co prawda „zawodem” (ech, gdyby się dało pewnych rzeczy wyuczyć teoretycznie, zdać pomyślnie egzamin i „mieć kompetencje”, o ileż byłoby łatwiej brnąć przez zakrętasy rodzicielstwa), więc rodzicielstwo nie jest zawodem, jest za to istotną częścią życia.

Spychanie tej części na margines ważności mnie oburza.

To nie jest nowoczesna, feministyczna narracja.

To jest gadka o tym, że męskie podejście do życia rozumianego jako ekwiwalent kariery jest „lepsze”.