2.188

Tekst, który znajdziecie niżej napisałam dla eDziecka. Cały artykuł, choć niecały mój felieton wisi na stronie portalu.

klik

Tło sprawy jest takie, że otóż amerykański macierzyński serwis TODAYMoms.com przeprowadził wśród swoich 7.000 użytkowniczek ankietę dotyczącą poziomu stresu związanego z domową hodowlą nielatów. Zaskakujące wyniki tego badania wykazały, że najbardziej stresogenną liczbą dzieci jest 3. Stąd pytanie Dziecka do mnie o to, czy to prawda czy fałsz.

PRAWDA.

Przy okazji pomyślałam też, żeby pożenić tę sprawę z ostatnią książką od wydawnictwa, która mi została do rozdania. Więc będzie konkurs szowinistyczny, tylko dla rodziców 3+: jak, siostry i bracia w patologii, uważacie?

Czy u Was też trzecie znacząco zmieniło sytuację?

A jak czwarte? I kolejne? Rzeczywiście, z każdym kolejnym dzieckiem stres spada?

Piszcie, proszę, do niedzieli, 19 maja.

A oto moja wersja:

WYNIKI BADAŃ.

  

Wyniki badań amerykańskich naukowców nie pozostawiają wątpliwości. Najbardziej stresogenną liczbą dzieci jest troje.

Trzy.

Trójka.

W skali stresu od 1 do 10 (gdzie 10 to maksimum stresu, a 1 – plaża na Barbados i chłodny drink przez słomkę), zatem w skali od 1 do 10 matki trojga dzieci przeciętnie określają swój stres na 8,5.

Trójka jest dziecięcą masą krytyczną.

Trzy to jeszcze nie jest pełną gębą patologia, ale już więcej dzieci, niż dłoni.

Co frapujące - począwszy od czwartego dziecka stres matek poddanych badaniu sukcesywnie malał, informują amerykańscy naukowcy. Matka czwórki dzieci musi pokaźnie odpuścić, wyjaśniają badacze, pod groźbą utraty rozumu.

Matka, która poważnie odpuściła, mniej się stresuje.

(i proszę, oto gotowy materiał na całkiem do rzeczy doktorat)

Sensacyjne wyniki badań amerykańskich naukowców wpadły do mojej skrzynki pocztowej w poniedziałek rano, kiedy ciężko opadłam na krzesło za zawodowym biurkiem po weekendzie pełnym dziecięcego śmiechu jak dzwoneczki (w trzech tonacjach, słabo zestrojonych), odrabiania zadań domowych z zakresu szkoły podstawowej, prań, kanapek z czekoladą i rozbitych kolan.

Gdyby nie to, że jestem właśnie śmiertelnie poważna, rzekłabym prześmiewczo, że maila z analizą stresu przywitałam łzą wzruszenia w oku. Mam się w końcu za fankę amerykańskich eksperymentów naukowych.

Ale nie starcza mi siły na ironię. Dochodzi północ. Właśnie dobiegłam z zadyszką do końca dziennej listy obowiązków (okrojonej ad hoc, żeby wyciąć chwilę na komputer). Jutro przed siódmą rano budzik mnie wyrwie do nowej.

Mój poziom stresu – subiektywnie: dziewięć. Na granicy paranoi.

Więc mi się zachciało wyć przy lekturze wyników badań amerykańskich naukowców. Literalnie, bez śladu wygłupu. To chyba wystarczający dowód na poziom napięcia.

I nie wiem, czy bardziej mnie cieszy fakt, że przeprowadzono badania, które potwierdzają mój subiektywny ogląd, czy raczej bardziej mnie smuci to, że owszem, przyznaję, poziom stresu mam maksymalny odkąd jest ich troje.

Nie wiem, w co włożyć ręce i w jakiej kolejności.

Nie mam czasu. Nie mam czasu.

Nie ma takiej możliwości, żeby wszystko zrobić.

Ale wróćmy do amerykańskich naukowców.

Matki trojga stresuje bycie zestresowaną. Nadmiar obowiązków w stosunku do liczby godzin w dobie. Brak przestrzeni i czasu, żeby się zaopiekować sobą.

Doprawdy, jest coś jednak przedziwnego w tym, że moje intuicyjne poczucie, że wraz z trzecim dzieckiem zaszła spora zmiana w życiu potwierdzają wyniki badań. Amerykańskich naukowców. Uch.

Urodzenie pierwszego dziecka było rewolucją. Żyłam w amoku. Nie wiedziałam, nie umiałam, nie spałam, a Nowy Człowiek-stoik spokojnie spoglądał na mnie z głębi fotelika samochodowego stojącego na blacie w kuchni i się uśmiechał jak mleczna bułka.

Kiedy się urodziła Erna byłam doktorem habilitowanym macierzyństwa, profesjonalna w każdym calu i przygotowana na sytuacje kryzysowe między rodzeństwem, nawał mleczny (nie nastąpił) oraz ewentualną dysplazję stawów biodrowych.

Doszłam też - po kilku latach bycia matką dwójki - do takiego punktu, że mi się wydawało, że panuję nad rzeczywistością. Że godzę macierzyństwo i pracę zawodową, a kurczący się czas nadrabiałam między pierwszą a drugą w nocy, bez widocznych uszczerbków w przytomności i wyglądzie.

Jakże trzecie dziecko mogłoby coś zmienić w tym sprawnym mechanizmie? Jeden malutki Silny mógł się co najwyżej perfekcyjnie wkomponować w dobrze nastrojony rodzinny parametr. A jednak – zmiana, która nastąpiła od chwili kiedy do nas dołączył była znaczniejsza.

I nie mam takich narzędzi, jak amerykańscy naukowcy, więc żeby dojść do konkluzji mogę bazować wyłącznie na własnym subiektywnym poczuciu.

Że troje dzieci to znacznie więcej dzieci, niż dwoje.

Więcej prania, więcej zabawek na podłodze, o jeden więcej dziecięcy świat do zgłębiania i oswojenia.

I jeszcze interakcje między trójką, których – choćby z matematycznego punktu widzenia - jest wydatnie więcej, niż pomiędzy dwojgiem. Tymczasowe koterie, drobne i grubsze konflikty, przejściowe animozje.

Tres faciunt collegium, jak mawiali Rzymianie.

Troje dzieci to już grupa.

Fantastyczna ekipa, którą … trzeba zarządzać.

Kolejne nitki, których końcówki trzymam w dłoniach. Kolorowy balonik „zadanie domowe z matmy na jutro” obok pastelowego balonu „nie zapomnieć o przebraniu do przedszkola”, a dalej bańka „zapisać Ernę do dermatologa. Pilnie”.

Baloników jest tyle, że mogłyby unieść dom, niczym w Disnejowskim „Odlocie”. Odlot jest zresztą całkiem adekwatnym słowem.

Nie mam czasu. Nie mam czasu. Nie mam przestrzeni, żeby się zastanowić, bo gnam naprzód z obłędem w oku.

Mam też niewyraźne poczucie, że z trzecim dzieckiem w pakiecie dochodzi jeszcze jeden aspekt, niewielka pułapka na matkę wielodzietną. Bonus gratis wciśnięty przez los w kąt trzeciej kołyski, zaklęcie złej wróżki.

Wnyki samoświadomości.

Przy pierwszym dziecku, które – jako rzekłam – jest ze swej istoty rewolucją, więc przy pierwszym dziecku można zniknąć, sama zniknęłam, wiem o czym mówię, rozpłynęłam się w karmieniach, kąpielach, w diecie bezmlecznej i w zachwycie nad cudem życia wcielonym w pierworodnego i w jego pachnące paluszki. Przez jakieś półtora roku nie było mnie w ogóle.

Teraz też mogłoby mnie nie być. Mogłabym się zatracić w napiętym grafiku dnia, w obiadach, śniadaniach, zadaniach, praniach.

Jest tego tyle, że da się w tym zatopić. Zatonąć po uszy.

Ale nie.

Ja wiem, gdzie jestem. Wiem, gdzie leżą moje książki (i nie jest to półka z beletrystką dla absolwentów przedszkola), wiem, że nie od biedy byłoby zapisać się na zumbę. Wiem, że nie mam czasu, żeby się zastanowić nad tym albo nad owym (to akurat może z korzyścią dla zdrowia, bo przynajmniej na własny temat nie konfabuluję).

Wiem, gdzie się kończę i gdzie się zaczynam, skąd i dokąd jestem, czego potrzebuję. Kawy. Wina. Dobrego jedzenia degustowanego niespiesznie. Książki. Od okładki do okładki bez tygodniowych luk.

Tylko że tere-fere, co z tego.

Matki trojga dzieci stresuje brak czasu w dobie na działania niezbędne, stwierdzili amerykańscy naukowcy.

Level stresu: advanced. Bardzo advanced.

Napisałam o tym pięć tysięcy znaków bez spacji i nadal nie mam żadnych wniosków. I nie wiem, nie potrafię uchwycić powodu, dla którego się zgadzam z konkluzjami amerykańskich naukowców.

Bilans czterech lat życia z trójką?

Mam wysokie macierzyńskie kompetencje techniczne. Przewijanie, karmienie, pakowanie na wyjazd, umieszczenie trójki dzieci na tylnym siedzeniu samochodu przychodzi mi mimochodem. Wykształciłam dodatkowych szesnaście par rąk, samozwańcza Kali, pogromczyni demonów, zła i dziecięcych humorów.

Ubyło mi cierpliwości. Zaostrzył się ton głosu.

Mam trójkę fantastycznych klonów i zgadzam się z wynikami badań amerykańskich naukowców.