2.191

Zabawne, że miałam nadzieję (nadzieją Chudej) na budującą dyskusję o tym, czym się różnią matki od ojców, a skończyło się na wymianie uprzejmości między dwójką komentatorów na temat tego, kto większym poetą był – Bułhakow (aka Bułgakow, che che) czy Pasikowski.

Bułhakow, zdecydowanie.

Pewnie przez wrodzoną upierdliwość kompletnie nie odnoszę wrażenia, że wychowanie dzieci jest w gruncie rzeczy całkiem proste.

Że w istocie wystarczy nakarmić, pogłaskać i co jakiś czas przeprać dziecięcą odzież.

I radośnie biec razem ku zachodzącemu słońcu. Albo ku tęczy, przez łąkę skąpaną w świeżej rosie, trzymając roześmiane dzieci za małe, pulchne rączki.

Na przykład zupełnie bez sensu się rozgrzewam każdym medialnym doniesieniem o sześciolatkach w szkole.

Zresztą, w tym zdaniu tkwi właśnie pierwszy kruczek. Problem, który mnie pali - ał! - od środka nie tyle sprowadza się do „sześciolatków w szkole”, ile do „sześciolatków w pierwszej klasie” i do zrabowania w nauczaniu początkowym jednego roku nauki.

Moja przeurocza, prze-bystra i wszechstronnie uzdolniona osobista sześciolatka-z-pierwszej klasy każdego dnia jest dowodem na to, że nie histeryzuję, kiedy się martwię o Silnego we wrześniu 2015 (wiem, jest cała masa rodziców, których 6-letnie dzieci bez problemu ogarniają program pierwszej klasy, bez stresu liczą, płynnie czytają i nie stawiają kulfonów).

Erna też nie stawia kulfonów. Pisze zjawiskowo.

Ale miejsce 6-latka jest w zerówce.

Przynajmniej - przy obowiązującej „podstawie programowej”.

Przez ostatnie tygodnie wrzuciłam tutaj niżej masę notek referujących mój pogląd na reformę szkolną, więc właściwie nie powinnam się już niczym ekscytować. A tu proszę – kuku. Neutralne info o rekonstrukcji rządu, radosny wywiad z kandydatką na ministrę edukacji narodowej i mi ekspresowo mija wszelki spokój. Bo jednak nie wystarczy się tytułować ministrą, żeby mieć patent na słuszność.

Ligia Krajewska, posłanka PO, "wymieniana jako kandydatka do objęcia Ministerstwa Edukacji Narodowej" rzecze, co następuje:

Państwo Elbanowscy z Ratujmaluchy.pl albo pani Cichopek, która wspiera ten ruch, mają na pewno dzieci zadbane i mogą sobie pozwolić na to, żeby się nimi dłużej opiekować w domu. Ale jest mnóstwo takich rodzin, zwłaszcza z małych miejscowości, w których nie ma takich warunków stymulacji rozwojowej dziecka. Dla dzieci z tych rodzin szkoła, a najpierw zerówka, jest szansą na taki sam start w życie jak dla dzieci z rodzin zamożniejszych, które o edukację dzieci szczególnie dbają. Jeszcze dziś się zdarza, że do szkoły przychodzi sześciolatek, który nie potrafi ołówka trzymać w dłoni. A fanaberie pani Elbanowskiej i Cichopek mogą zabrać takim dzieciom szansę na wcześniejszy rozwój i wyrównanie szans edukacyjnych.

A 19-latki? Siedzą w szkole, choć są już dorośli. W innych krajach już studiują albo pracują, to jak my chcemy być konkurencyjni?

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75478,13956069,Obnizenie_wieku_szkolnego__Tak__Fanaberie_pani_Cichopek.html#ixzz2U9nGNbvk

Zastanawiam się, gdzie tkwi powód, dla którego wybrani od momentu wyboru traktują wyborców jak idiotów. Dlaczego bez mrugnięcia okiem karmią publiczność tanią demagogią. Skąd to święte przekonanie, że społeczeństwo jest przypadkowym zlepkiem głąbów i matołów.

Chciałabym osobiście przyjrzeć się konfrontacji ministry z sześciolatkiem z rodziny niestymulującej, który co prawda nadal nie potrafi trzymać ołówka, za to świetnie, samodzielnie czyta „Plastusia”. To - było nie było - nadal lektura w pierwszej klasie szkoły podstawowej.

Powodzenia, ministro.

I ok., rozumiem, że nie ma kasy na przedszkola (bo całe zasoby poszły na stadiony czy na coś tam coś tam), ale stawianie tezy, że szkoła – w jej obecnym kształcie - jest lekiem na „zacofanie” to jednak tani populizm.

Kosztem, kurde!, moich dzieci. A w szczególności jednego, rocznik 2009.

Ciekawa jestem, jakich trzeba studiów, żeby pojąć, że nie da się przeskoczyć etapów rozwoju. Że to idzie krok po kroku. Blastocysta, zarodek, płód.

A przeciętny sześciolatek skupiony nad sekwencją matematycznych grafów typu odejmij-dodaj to jednak oksymoron.

Na marginesie – lubię argument, że „nie jesteśmy konkurencyjni”, bo 19-latki się kiszą w szkole.

Nie wiem, kto się definiuje jako „my”, być może to tylko pluralis maiestatis, to miałoby uzasadnienie w reszcie wywodu.

Nie wiem, kim są ci, którzy stanowią punkt odniesienia do "my" (jeżeli w „my” mieści się więcej, niż potencjalna ministra edukacji narodowej).

Jestem natomiast przekonana, że ostatnim, czego oczekuję dla moich dzieci jest bycie konkurencyjnym. Mam wrażenie, że urodziłam ludzi, a nie konie wyścigowe czy jakieś samce i samicę szczurów korporacyjnych.

Słowem, czuję się osobiście urażona, obrażona et caetera jako wyborca.
TA wyborcA.
I obywatel-KA.

[I tak, owszem, mam zdecydowanie za dużo czasu na czcze dywagacje, zamiast go poświęcić na nieprzeintelektualizowany bieg z nialatami ku słońcu.]