2.185

O moim twardogłowym stanowisku w kwestii spędzania przez dziewięciolatków czasu po lekcjach jeszcze będzie, niechybnie. Tymczasem – zdarzył mi się spontaniczny majowo-weekendowy reset i oto nie mam żadnych poglądów, straciłam wszelkie przeświadczenia, nie wyrażam żadnych opinii, w ogóle – ameba, pierwotniak, bakteria.
Ewakuowaliśmy się tylko na chwilę, ale wystarczyło, żeby bez zmiany konstytucji ktoś tu na miejscu upgrade’ował flagę i godło. Czy mam w tej kwestii jakiekolwiek zdanie? Nie. Nie widzę, nie słyszę, nie było. Nie chcę nic o tym wiedzieć.
Wręcz się w zamian koncentruję na hot njusie, że ta bestia Hello Kitty jest demonem prosto z piekła (migiem przejrzałam zawartość odzieżowych półek Erny, he he).

I nie bez kozery piszę tu o różowych chorągiewkach.
Pojechaliśmy sprawdzić – lubię takie akcje – poziom stężenia patriotyzmu u Holendrów po intronizacji króla Willema.
Trochę pomarańczowych balonów to tu, to tam. Dużo rozgniecionych kubków po piwie, w ogóle, sporo zmiażdżonej żywności na ulicach w ścisłym centrum (była impreza!), raczej brudno niż czysto na placu przed pałacem królewskim, poddani i niepoddani nieformalnie biesiadujący w zasięgu wzroku nie patrzącego z królewskiej siedziby.
Kilometrowe kolejki, żeby obejrzeć dekorację koronacyjnego Nieuwe Kerk.
Kompletny brak zadęcia, żadnych patriotycznych portretów na wystawach sklepów, w witrynach raczej tradycyjne „tu sprzedajemy magiczne grzybki”, niż flagi udrapowane w narodowe motywy.
Dwie ulice za pałacem królewskim Nowy Człowiek zapytał o cel i powód prezentowania przez obfite panie nagich wdzięków przez szybę.
Och, te szlachetne damy oferują w ten sposób swoje towarzystwo, rzekłam błyskawicznie zmieniając kierunek zagłębiania się w mieście.
Kilka godzin później, już w powrotnym samochodzie Nowy Człowiek dopytał, czy tak pracują panie od zawodu na k.
Mhm.
Skąd on to wie?
I z jednej strony jednak apoteoza monarchii, a za rogiem buchający opar z coffee shopów. I rzecz jakoś się trzyma. Ludzie chodzą, jedzą, piją, żyją.
Nie posiadam konkluzji.
Mam za to nieustające wrażenie, że jesteśmy tutaj, Pod Szalonym Orłem jakoś ponadprogramowo spięci.
Włączając podpisaną wyżej.