2.189

Upał.

Idziemy z Erną ulicą i mija nas mężczyzna na rowerze, powolutku turla się przejściem dla pieszych, więc nie jesteśmy pewne – stanąć czy nadal iść. Człowiek jest jedynie w zawadiackich spodenkach [sandały i beżowe skarpety do pół łydki dopełniłyby obrazu, ale obecności tychże z perspektywy dwóch dni nie jestem dziś pewna], więc jedzie i łyska sinawo-białym ciałem, skręconym włosem na piersiach, włosem, który generalnie ma wszędzie, piwnym obfitym brzuszyskiem, pornografia w wydestylowanej formie w jasny majowy dzień.

- O Jezus, - rzecze Erna – pan lata w gołych cycuszkach!

Erna ma oczy jak talerze, wgapia się w nagusa, ten się toczy wolno po pasach, czas nie płynie, stopklatka na przejściu dla pieszych. Ernę przygniotła alternatywna estetyka zjawiska.

- Mamo, - zastanawia się, kiedy cyklista już zniknął za zakrętem – a może on sprzedaje swoje ciało?

Dobry trop, córko, rzekłabym.

Pan publicznie oferuje swoje ciało za free, emancypant.

W jednej z recenzji mojego „Projektu” na lubimyczytać ktoś napisał, że w tym, co prokuruję jest za mało szczęścia.

Może przez niedobór zdań ach jakże jestem szczęśliwa

liwa liwa.

Oliwa sprawiedliwa

na wierzch

wypływa

ywa ywa.

Dobra.

Ujmijmy to tak.

Stoję na naszym trawniku o rozmiarach dużego dywanu i puszczam bańki mydlane.

Pfff.

Leee-cą, chmara tęczowych banieczek. Silny i Erna walczą o to, kto pierwszy ich dotknie, kto to zrobi celniej, liczy się liczba trafień i rzęsisty mydlany deszcz. Rzucają się ze śmiechem przed siebie, w powietrze.

Ja - pfff, a oni podskakują i piszczą wokół mnie i jest ciepły niedzielny wieczór, cicho, tylko bańki, trawnik i dziecięcy śmiech, mikrokosmos i nie ma nic przedtem ani za chwilę.

[Za chwilę gościmy znajomych, Silny z impetem zjeżdża ze zjeżdżalni i niefortunnie upada na mecie.

- Uderzyłem się w tyyy-łek! – wyje.

Czar pryska.]

Wracając do recenzji – przyjmuję je z pokorą. Te entuzjastyczne mi podnoszą, oczywista, poziom zadowolenia. Płonę sobie przez chwilę beztroskim samozachwytem, a później się otrząsam i migusiem wracam co życia. Te krytyczne przyjmuję na klatę, centralnie, chociaż, cóż, nie jest to łatwe do przełknięcia, kiedy ktoś wytyka twojemu co prawda nie umiłowanemu, ale jednak dziecku, że ma zeza, platfusa i dysfunkcję we wszystkim.

I że za dużo trudnych wyrazów!

[- Mamo, - rozemocjonowany Silny opowiada mi wrażenia z jakiejś bajki, którą właśnie obejrzał – a wies, ze temu Edekowi śmiejdzi spassscy?

Spassscy, spasscy, kocham tego sepleńca.]

Wracając do recenzji.

Jedna z komentatorek po długim, krytycznym wywodzie wytykającym mi niedorzeczność nagromadzenia w dziele nadmiaru niezrozumiałych rzeczowników puentuje:

Miałam okazję oglądać autorkę, bodajże w poniedziałek w Dzień Dobry TVN nie sprawiała wrażenie tak elokwentnej, dlatego autentyczność tej książki maleje mi w oczach.

Rodzi się zatem pytanie – kto mi to wszystko napisał?

I dlaczego.

I za ile 
et caetera.

W cichości serca wracam więc do moich dysfunkcyjek, do mojego słownika Kopalińskiego i do mojego nieoczywistego szczęścia, a ostatnia książka z konkursowego pakietu od wydawcy leci do Natalijki. To znaczy poleci, kiedy tylko Natalijka prześle mi swój adres mailem.

Gratulejszyn!