2.266 [O wyczerpaniu]

Jestem zmęczona.

I dalej właściwie niewiele więcej. Kropka, wyłączyć sprzęt i spać.

Zazdroszczę sobie siebie sprzed siedmiu albo sprzed dziesięciu lat, nawet nie siebie sprzed dzieci, bez przesady, ale siebie z ery rodzicielskiego entuzjazmu, pierwszych ząbków, pierwszych kroków, pierwszych niezbornie składanych a po-ludzku-brzmiących-wyrazów, zapisywałam je na świstkach, na marginesach gazet, a później na blogasku, że jakie te moje nielaty łebskie i jaka ja, pierwsza matka w dziejach świata oczarowana dziecięcymi premierami, przede mną prawdopodobnie nie było takiej żadnej.

(… po mnie jest masa)

Pierwsze ząbki – wszystkie! – dawno wyleciały, nie notuję już bonmotów, bo ogłuchłam od wykrzykiwanych na trzy głosy komend, pytań i wołania rozpaczy. Zostały pokasływania i smarki, zadania domowe, lektury szkolne, przykrótkie spodnie, za ciasne marynarki, chichot, pretensje, cmok! i-przytul-mnie-mamo!, śniadanie, obiad, pranie. Codzienność niepodatna na opis.

No i jestem zmęczona – w poniedziałek, we wtorek, środę, czwartek i tak dalej.

Z dwóch miesięcy, przez które nie pisałam bloga zostało niewiele, te same ubrania wyprałam i prasowałam wiele razy, zjedliśmy ileś kilogramów żółtego sera w plastrach, górę bułek i mniejszą - filetów z kurczaka. Baterię pustych butelek i kartonów odprowadziliśmy w worach do recyclingu przed bramę, zmydlone żele pod prysznic, tacki od owoców i warzyw, przedsiębiorstwa oczyszczania miasta mają o nas kompletną, przekrojową informację.

… żadnego opus magnum, żadnego opus magnum …

Premia za wyniki i dodatek za wydajność będzie (albo nie będzie) za dziesięć, piętnaście, za dwadzieścia pięć lat.

A jeżeli ktoś wam mówi, że łączenie macierzyństwa i pozadomowej pracy jest głównie kwestią organizacji, to nie powinien pomijać, że za cenę wyczerpania.

Kurdebalans, robienie wszystkiego na raz naprawdę jest możliwe, można mieć kupę dzieci i firmę, niańczyć małolaty i praktykować całkiem poważny zawód, ale wlicz w koszty, że się będziesz budzić co rano z myślą, że cholera, dzisiaj to już na pewno nie wstanę.

Po czym, rzecz jasna, wstajesz. Cyborg zombie, kobieta z płaską twarzą bez wyrazu i upichcisz dzieciom kanapki, herbatę z malinami.

I tak dzień po dniu, tydzień po tygodniu. Latami.

W tym matrixie jest jakiś błąd, przeczuwam wadliwość oprogramowania.

Czerwona pigułka? Niebieska pigułka? Superwoman na rynku pracy rozkminiłaby temat raz-dwa, a wieczorem poleciała na zumbę. Ja nie potrafię.

Zdystansowana ikona feminizmu, koniecznie bezdzietna, doradziłaby dokonanie rozsądnych wyborów, bo nie ma sensu się spinać. Racja!

Tyle, że jeżeli już nie mogę wybrać nie zajmowania się dziećmi, to z czego ta rezygnacja?