2.270 [O "Wysokich Obcasach Ekstra", które nienawidzą feministek]

[źródło: http://historyoffeminism.com/anti-suffragette-postcards-posters-cartoons/]

Nie sposób przeoczyć tych żółtych okładek, witryna lokalnego kiosku z prasą jest nimi wyłożona od podłogi do sufitu.

„Dlaczego wkurzają nas FEMINISTKI?” pytają z żółtej okładki bliżej nieokreślone „my” stojące za „Wysokimi Obcasami Ekstra”.

Pani Genia przechodzi obok witryny kiosku w drodze do spożywczego. Pani Hania i pani Bożena mijają wkurzenie na feministki gnając do apteki. Raczej im ono wisi, mam wrażenie. Wkurzenie na feministki, molestowanie w TVN, rozwód, operacja plastyczna, nowa miłość jakiejś gwiazdeczki – wszystko jednaki chłam, do pobieżnego przerzucenia lukrowanych stron przy kawusi albo w poczekalni u dentysty.

Mnie wkurzenie rusza osobiście, bo po lekturze wstępniaka Anety Borowiec i artykułu Natalii Waloch-Matlakiewicz się poczułam wezwana do tablicy. Ja, szpetna awanturnica, która nienawidzi mężczyzn i się zajmuje nie tym, co trzeba.

FEMINISTKA.

(Cała w kapitalikach.)

I od razu pragnę podkreślić, że nie chciałabym się wpisać w wojnę kobieco-kobiecą tym, co tutaj napiszę. Ale to nie będzie łatwe, niestety.

Na portalach feministycznych detonacja łupnęła wczoraj, dziewczyny napisały bardzo merytoryczny tekst o tym, co konkretnie robią polskie organizacje feministyczne, dość w tym kraju liczne, a co kompletnie pominęła autorka artykułu w WOE. Bo feminizm to nie jest kościół ani związek zawodowy, to idea, albo precyzyjniej – zbiór idei dotyczących miejsca i pozycji kobiety w społeczności (co zdaje się umknęło redaktorkom WOE). Tę ideę w Polsce realizuje wiele sformalizowanych ruchów, ale podpisuje się też pod nią spora grupa nigdzie niezrzeszonych kobiet i mężczyzn. Nikt nikogo nie pasuje na feministkę (chociaż pewnie niektóre z działaczek, i to nie tylko w Pl, by chciały zrobić egzaminy wstępne), nikt za feminizm nie każe płacić składek członkowskich. Nie recytujemy dekalogu, nikt nie odpytuje nas z listy jedynie słusznych poglądów. Sprowadzenie wszystkich kobiet, którym bliskie są treści feministyczne do stereotypowej figury brzydkiej, bezdzietnej awanturnicy, zadymiary i nieprzyjaciółki tego, co męskie to – delikatnie ujmując – niczym nieusprawiedliwione (a krzywdzące) uproszczenie.

I żeby było zabawniej, ten żenujący materiał nie wyszedł z klawiatur dziennikarek jakiegoś konserwatywnego, prawicowego pisma. Feministycznie niereformowalne tezy prawicowych publicystów (i publicystek) nie obchodzą mnie wiele. Materiały z WOE natomiast mnie dotknęły, choć może niepotrzebnie.

---------------------------------------------------------

W tym samym numerze WOE felieton prof. Mikołejki (na którego - cytat za Anetą Borowiec -wcześniej „rzuciła się horda” za felieton o roszczeniowych matkach; owszem, rzuciła się, sama warczałam w tej hordzie i miało to sens), więc felieton profesora, który „dostał od feministek taki łomot, że zachodziła groźba, iż będzie się musiał ukrywać jak Salman Rushdie” (ten z kolei malowniczy cytat za Natalią Waloch-Matlakiewicz).

Profesor ów raczy czytelnice WOE lekkim tekścikiem o tym mianowicie, że „one są jakieś inne”. One (czytaj: publiczność profesorskiego tekstu) są otóż permanentnie u fryzjera, „przez całe życie, jeśli nie przez całą wieczność”, przytrzaśnięte „żelazną czapą na elektrykę”, stale przed lustrem, w „dziwnym pomieszaniu satysfakcji i rozczarowania”. Tymczasem my, mężczyźni, zajęci robieniem świata i koncypowaniem idei przeżywamy u fryzjera męki Tantala. Koniec felietoniku.

Współczuję profesorowi takiego postrzegania świata. Współczuję mu środowiska, w którym przebywa. A może nie tyle przebywa, ile że taki sobie wymyślił i taki mu jest najwygodniejszy. To uboga, mizoginiczna piwnica.

Ale czy nie jest wstydem puszczać tekst o „Innym” do druku w miesięczniku dla rzekomo oświeconych czytelniczek? Czy on ich aby ich nie obraża? Nie jest obrzydliwym szowinistycznym charknięciem?

Gdyby redaktorki WOE poczytały trochę feministycznych tekstów zamiast się skupiać na wyłuskiwaniu z publicznego dyskursu anonimowych awanturnic-feministek może miałyby więcej wyczucia? Może by im się wyostrzyła wrażliwość?

No, chyba że to takie „kobiece” i w ogóle, so sweet się mizdrzyć przez całe życie do lusterka … (albo żeby ON nas tak postrzegał i kochał nas za tę piękność, gdy tymczasem my ukradkiem akcelerujemy cząsteczki w kuchennym piekarniku).

---------------------------------------------------------

I tak się zastanawiam, kim konkretnie jesteśmy „my”, które nienawidzimy FEMINISTEK?

Nad gazetową ripostą redaktorek WOE na oburzony list Agnieszki Graff i Magdaleny Środy, bohaterek tekstu, wklejono ich, redaktorek, dwa bardzo dobrze zrobione zdjęcia (wątek urody jest niestety nie do pominięcia). A jako że obraz przemawia do współczesnego konsumenta newsów bardziej niż tekst, to ten obraz mówi „jesteśmy kobiece”, „jesteśmy atrakcyjne”, „jesteśmy spełnione”. Nie jesteśmy feministkami, no bo jakże by. I to nie ja sobie wymyśliłam tę socjotechniczną zagrywkę, to nie ja wkleiłam te dwie focie nad tekst.

Ostatecznie mogę zrozumieć osoby, które nad merytoryczną argumentację przedkładają epatowanie białym zębem, dekoltem do pępka, zegarkiem Patek Philippe. Kobiety nie mają wyłączności na pozamerytoryczne argumenty w polemice. Dobrze jednak zachować umiar, myślę. Zdarzają się feministki, które równie dobrze wychodzą na fotach studyjnych. 

[źródło: http://historyoffeminism.com/anti-suffragette-postcards-posters-cartoons/]

---------------------------------------------------------

Boli mnie ubóstwo refleksji w tekstach redaktorek WOE.

Aneta Borowiec pisze, że ma dość polskiego feminizmu, „pełnego złości i jadu”, bo „z czym dobrym może się kojarzyć ruch, którego jedna z czołowych działaczek demonstracyjnie całuje mężczyzn po rękach w zemście za to, że potraktowano ją jak kobietę”.

  

[Świeży news, swoją drogą, internety podają, że miało to miejsce w 2007. Druga świeżynka z artykułu Waloch-Matlakiewicz to medialna aborcja Katarzyny Bratkowskiej AD 2013. Oprócz tych dwóch archiwalnych występów niewiele się, według WOE, w polskim feminizmie wydarzyło.]

Ale właśnie - potraktowano ją jak kobietę, bo cmoknięto w rękę w sytuacji publicznej. Skomplementowano śliczną buzię i zgrabny tyłeczek. Zapukano nocą do hotelowego pokoju w czasie wyjazdu służbowego … I jasne, jasne, od cmoka w rękę do molestowania jest niby daleko, ale ten pocałunek w stosunkach służbowych jednak przekracza granicę. Moją granicę intymności przekracza, brzydzę się cudzą śliną na własnej prawicy. W relacjach zawodowych, publicznych nie chcę być obśliniana i traktowana „jak kobieta”. Wystarczy mi, że jak obywatelka. Tak daleko nie idzie jednak namysł redaktorek. One się chcą czuć doceniane przez mężczyzn we własnej bujnej kobiecości i żadna feministka im tej rozkoszy nie zabierze. Rozróżnienie tego, co się dzieje w relacjach prywatnych, w stosunkach z bliskimi, w relacjach emocjonalnych od tego, co publiczne jest, zdaje się, poza zasięgiem redaktorek WOE. Zachwyt ukochanego to jednak nie to samo, co komplementowanie szczupłej nóżki, słodkiej dupki przez szefa.

---------------------------------------------------------

Ech, mogłabym tak długo.

O ugruntowanym stereotypie, który się świetnie miewa w z pozoru oświeconych głowach. I o nienawistnej stylistyce wypowiedzi, o obśmiewaniu anonimowej, medialnej feministki – dyżurnej brzyduli wrzeszczącej o aborcji i o nienawiści do mężczyzn. Trochę bez sensu, bo piszące w WOE nie mają zdaje się żadnej korzyści z eksponowania własnej pogardy dla anonimowych kobiet.

Poza tym – jak już się tu powiedziało - feminizm nie jest organizacją ani związkiem zawodowym, a ideą. I to, co artykułują feministki nie broni niczyich interesów korporacyjnych. Jest za to w interesie nas wszystkich. Chociaż ciężko w to pewnie uwierzyć redaktorkom WOE – w interesie facetów też. Równościowy świat jest jakby dla wszystkich przyjaźniejszy. Co zresztą w jakiś sposób przeczuwają panie z WOE, bo jednak odnotowują, że dzięki feministkom mogły skończyć studia, dostać pracę i pisać zgryźliwe artykuły w miesięcznikach.

---------------------------------------------------------

Oprawę graficzną dzisiejszej notki zapewnili anonimowi rysownicy sprzed stu lat.

Jacy na czasie! Jacy dowcipni…

  

[źródło: http://mls590ac.blogspot.com/2012/11/suffragette-city.html]