2.219 [O biegu z rozwianym szalem]

Na porysunku Magdy Danaj gustowna brunetka z krwistoczerwonymi ustami leciutko, niczym Pudzian w opcji „spacer drwala” unosi dwie siaty z ziemniakami, bułami i z marchwią, a rozwiany szal ledwo za nią nadgania.

- Wychodzimy z pracy, rzecze bruneta, idziemy zapierdalać do chaty.

(też mam taką torebkę na ukos zahaczoną o prawe ramię)

Bruneto, bruneto, toż to ja.

… a teraz migusiem przejrzałam zastrzeżenia prawnoautorskie Magdy Danaj i otóż – hurra! - w myśl licencji Creative Commons BY-NC-ND 2.5 PL mogę sobie tutaj bez ścisku w żołądku opublikować stosowną ikonkę, byle podpisaną, zatem bruneta w drodze z pracy do pracy, volià:

[źródło: Magda Danaj, http://www.puppart.pl/; https://www.facebook.com/magda.danaj ]

Pod koniec roku, rok w rok, kurczy mi się czas. Z niczym nie zdążam łamane przez „zaległości są moim alternatywnym mianem”. To drugie zresztą nie wyłącznie pod koniec roku. Stale. Tutaj też mam tyle do napisania, wyrabiam potężne tyły w notatkach, wątek nóżek w ciup jeszcze będzie wałkowany, dzisiaj muszę pół zdania o polemice wokół superwoman u sióstr feministek i spadam.

Czytałyście/czytaliście tekst „Super!” Agnieszki Graff w „Wysokich Obcasach” z siódmego grudnia?

Miałam wrażenie pewnego déjà lu, sympatyczne bardzo. Wręcz déjà écrit, „już napisane” na tym blogasku.

[źródło: Agnieszka Graff; „Super!”, http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,127763,15087232,Super_.html ]

Neoliberalne pitolenie o sprawnym zarządzaniu własnym życiem, w tym – macierzyństwem, jako jednym z zadań do wykonania budzi we mnie zamiennie odruch współczucia i irytację. Skrajnie nie-neoliberalnie uważam, że bajanie o kontrolowaniu życia we wszelkich aspektach i obszarach nie dość, że samo w sobie jednak chorobliwe, jest też kłamstwem. Nie wierzę w żadną narrację z rodzaju „mnie się wszystko udaje: pracować z sukcesami w pełnym wymiarze i mieć przytulne, rodzinne gniazdko, to kwestia organizacji”. A gdzie koszty, drogie superpanie? Nie ma żadnych kosztów? Żadnych zarwanych nocy? Worów pod oczami? Awansów, które umknęły? Żadnych dzieci z zestawem problemów wychowawczych? Małżonka skaczącego na bok?

Jeżeli nie ma, no to gratuluję, kurcze blade. Chociaż oczywiście nie wierzę w taką bajkę.

A poza tym, o tym też już pisałam, pomnażanie PKB w górnych rejonach zawodowej hierarchii to nie jest jedyna kobieca opcja. Więcej, to jest w sumie opcja statystycznie dość rzadka. Zatem - jeżeli Kongres Kobiet promuje ją jako jedyną obowiązującą, to rzecz wypada dość marnie. Jestem całym sercem po stronie tego, o czym pisze Agnieszka Graff.

[źródło: Agnieszka Graff; „Super!”, http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-obcasy/1,127763,15087232,Super_.html ]

Tymczasem – na felieton AG zareagowała Dorota Warakomska, spiritus movens, jak mniemam, projektu „Superwoman na rynku pracy”.

Mój odbiór recepty na sukces z warsztatów „Godzenie ról” już znacie, nie do końca – powiedzmy - podzielam zachwyt nad „wzmocnieniami” i nie mogę zbyt wiele powiedzieć na temat pozytywnych inspiracji. A kiedy czytam:

Te wszystkie kobiety, o których, czy w imieniu których swój tekst pisze Agnieszka Graff („...które nie są super, mają dzieci i też chciałyby się utrzymać na rynku pracy.”) zachęcam do zmiany sposobu myślenia o sobie samych, zachęcam też do większej współpracy z Kongresem i współtworzenia i realizowania jego priorytetów. Nie mówmy, nie piszmy „niech Kongres się czymś zajmie”, tylko zajmijmy się tym razem. 

 [źródło: Dorota Warakomska; "Superwoman" ma na celu wzmocnienie kobiet!; http://www.kongreskobiet.pl/pl-PL/news/show/superwoman_ma_na_celu_wzmocnienie_kobiet ]

… kiedy czytam „zmień sposób myślenia, babo”, to naprawdę mi słabo.

Bo jeżeli nie jestem superwoman to nie dlatego, że się za mało staram, i nie dlatego, że mi brak pozytywnych wzmocnień, i nie dlatego, że mam niedobory motywacji. Nie jestem superwoman i nie mam zamiaru udawać, że do niej aspiruję, bo – powiedzmy - taka karma.

Lecę z pracy w pracy do pracy w domu z siatami i z rozwianym szalem.

A receptą na to nie jest zatrudnienie opiekunki, pomocy domowej, szofera i kucharza.

Rzekłabym coś o recepcie w postaci umatczynnienia Polski, ale byłby to banał.