2.220 [O wadze]

Któregoś z listopadowych dni, takich, kiedy to mrok zapada zanim się na dobre przejaśni, a słońce słabo ćmi zza chmur przez kwadrans jechałam z punktu a do punktu b. Tempo, tempo, bieg z laptopem i z siatami [w bagażniku śmieciarki], RPG między pracą a punktami edukacji, level advanced.

[Na marginesie - wypchane siaty z tekstu niżej to jednak w pewnym sensie metafora – żeby było jasne. Nie chodzi o to, czy „zamawiamy zakupy spożywcze przez internet”, czy wolimy postać w ogonku w lokalnym warzywniaku, ani o to, czy nasze dziecko z przedszkola odbiera opiekunka albo babcia/dziadek, czy raczej same po nie gnamy po pracy w pracy. Chodzi o rozłożenie akcentów – czy życie domowe jest dla nas istotne, czy przykładamy do niego wagę. Czy nie.

Silny medialnie feministyczny głos pieje ostatnio - via "superwoman na rynku pracy" - że domowe krzątanie i opieka są do scedowania. Że w życiu liczy się de facto tylko to, co „osiągamy”, sprawdzając się na „konkurencyjnym rynku” i w generowaniu PKB. Z jednej strony jest to niesłychanie wykluczające dla kobiet, których, mimo że pracują zawodowo, zwyczajnie nie stać na cedowanie. Ale poza wszystkim nie trawię banalizowania prywatności i spychania jej do kąta, wstydliwego aspektu życia, pralki, zmywarki i garnków. I opieki nad wrzeszczącymi bachorami. Że to dobre dla kucht (bez szacunku dla kucht) i ciemniaczek, a nie dla superwoman.

Superwoman nie przewija, nie pierze i nie tłucze kopyścią w gary.

Nie dzierżę tego, bo uważam, że prywatność – czytana jako „domowość” – ma znaczenie. I wagę.]

Wracając do ciemnego listopada – jechałam i na czerwonych światłach grzmotnęła mnie po oczach reklama. „Wybierz swoją drogę”. Jakie to ładne, pomyślałam. Naprawdę głębokie, och, zgadzam się. A później podjechałam bliżej.

… „ale najpierw spróbuj wszystkiego” dopowiadała reklama.

Oj tam, spadaj.

Copywriter nie był jednak Baumanem.

[źródło: kampania Magazynu Logo http://www.marketing-news.pl/message.php?art=40185 ]

Wybierz swoją drogę, chociaż nie możesz spróbować wszystkiego. Tak, pod tym mogłabym się podpisać obiema rękami. Nie możesz spróbować wszystkiego, ale od czego masz rozum? Wybieraj, mając na uwadze siebie i tych, którzy są dla Ciebie ważni.

To tylko pozornie się nie wiąże z motywem siatki.

Kiedy stukam w garnki i kiedy się drę „Nowy Człowieku, znowu nie posprzątałeś!” i kiedy wyciągam mokre pranie z pralki (a w kieszeni czyichś spodni została chusteczka higieniczna albo nawet cała paczka) i tak dalej, kiedy naprawdę zaprawdę mam poczucie, że zostałam stworzona do rzeczy wielkich, istotnych i ważnych, a nie do takich …

Dobra.

Kwintesencja „siatki z zakupami”: kiedy robię to wszystko, od czego nie rośnie produkt krajowy brutto, co się nie przekłada na kasę, co nie jest żadnym osiągnięciem myśli ludzkiej, ani nawet kulturą i sztuką (bo w końcu nie jest sztuką nie przypalić obiadu), wtedy – ale to dopiero od pewnego czasu, od kilku lat – wtedy mam poczucie, że tu jest życie. Tu, w relacjach z dziećmi, których sobie narodziłam całą masę. W domu, który wieczorem pachnie jedzeniem, mimo że generalnie nie znoszę gotowania.

Taki wybór. Wybierz swoją drogę.

A rano do pracy.

Ale nie znoszę wmawiania, że tylko to, co w pracy jest ważne.

Byłoby fajnie, żeby do mainstreamu przebiła się myśl, że i sfera domowa, rodzinna ma wagę. 

[autor: David Allen; wykonanie: internety]

Tymczasem czytam w dzisiejszym „Magazynie” [„Kobiety na skraju wyczerpania”, Agnieszka Kublik rozmawia z dr Joanną Roszak] o tym, co jest w kontekście macierzyńskim „źle widziane” i w których kierunkach podąża presja społeczna na matki.

Źle widziane jest, żeby rodzina traciła na pracy zawodowej matki. Akceptowane jest, kiedy kobieta godzi obowiązki płynnie, bez straty dla rodziny.

W drugiej części wywiad wypływa spomiędzy raf, ale pierwsze cztery szpalty o społecznym odrzuceniu złej – bo pracującej zawodowo - matki są słabe.

To oczywiście mało naukowe i kompletnie nie poddające się parametrom mierzalnym, ale warto, wydaje się, w kontekście macierzyństwa nie zapominać o aspekcie emocjonalnym.

Fastrygowałam po nocy kostium baleriny, kiedy Erna miała cztery lata nie dlatego, że „czułam społeczną presję na złą – bo pracującą zawodowo - matkę”, ile dlatego, żeby rano zobaczyć radość w jej oczach.

Kiedy po pracy gnam do warzywniaka, to nie dlatego, żeby zyskać „społeczną akceptację”, ale po to, żeby zjeść z rodziną coś fajnego na kolację.

To jest na tyle świadome, że nie przyjmuję zarzutu, że mnie przerobił patriarchat.