2.088

Noga nadal w roli głównej, noga-primabalerina, o buacha cha, a jakże. Bezustanny ćmiący ból torpeduje pomysł, żeby się natychmiast wylogować z tematu noga na rzecz ciekawszych tematów, chociaż pisząc tu o „bólu” mam w tle głowy moją Dzielną Kumę i się zaraz mityguję, żeby nie przeszarżować w użalaniu. Zachowajmy proporcje. Z rwącą kostką da się ujechać, chociaż na razie nie da się jechać, acz mam na uwadze, że jeszcze dwa dni temu żałośnie podrygiwałam o kulach, a teraz chodzę - w ortezie - i to całkiem zgrabnie – tydzień po wypadku. Tak czy inaczej, zdarzenie było z rodzaju tych, które ścierają z własną cielesnością i nie są to miłe starcia.




Gnasz, gnasz, byle szybciej, byle prędzej w dół schodów i na parking i byle szybciej do domu, bo się spotkanie opóźniło o trzy godziny i zrujnowało popołudniowe plany i jeszcze sto pięćdziesiąt kilometrów do przejechania i masz telefon w ręce, bo dziesięć-smesięć zaległych połączeń do wykonania, a na ramieniu laptop, a na drugim torebusia i co ja jeszcze muszę kupić do obiadu i na jutrzejsze śniadanie i tak dalej, dalej, a tu nagle bam.
Bam i ci migoczą gwiazdy, jak z kreskówek przed oczami, elipsoidalny taniec w głowie iskrzących się kawałków i już wiesz, bo ci się jarzy w mózgu lampka, że się zepsułaś, że się poszarpałaś i tu i tam i że chociaż sekundę wcześniej byłaś całkiem fit, to już nie ma tego stanu.
Fuj. Worek kości obciągniętych skórą, konstrukcja na tyle delikatna, że się może rozsypać przy byle gwałtowniejszym starciu.
Nie lubię świadomości kruchości tego, z czego się składam.
I fatalnie jest czuć się na tyle bezradną, że problemem jest umycie głowy albo zrobienie sobie kanapki.
Z nogą po kolano w gipsie miałam doprawdy używanie.
Jak zrobić pranie z nogą w gipsie do kolana.
Jak z rozwalonym stawem szybko! posadzić na nocnik trzylatka.
Niedasię.


Ale przeszło i znowu jest (prawie) fajnie i jakże doceniam, że po schodach wchodzę kuśtyk-kuśtyk, a nie się wciągam siłą słabo umięśnionych ramion.
Jestem kwintesencją doceniania.
Po prostu definicją wdzięczności, że składam się z wszystkich kończyn i organów.
I to jest do szpiku poważna konstatacja, chociaż w moich rozważaniach „noga a mizeria bytowania” jestem pewnie równie wiarygodna jak ktoś, kto wjechał na Gubałówkę kolejką PKL, a teraz się zabiera do pisania poradnika dla wspinaczy w Himalajach.

Tak czy inaczej, nagła konfrontacja ze słabością własnej powłoki, nawet, jeżeli ta konfrontacja trwała tylko tydzień i z grubsza polegała na wyłączeniu funkcji „poruszam się”, więc taka konfrontacja z własną niemocą to jest mocne doświadczenie, z gatunku tych, które zadają kłam teoriom typu „twój los w twoich rękach” i tak dalej.
Twój los w twoich rękach, dopóki jakiś drobiazg cię nie wypluje na out.