2.091

Zacznijmy od końca. Dnia.
Wzięłam prysznic już po dwudziestej i dokładnie się natarłam balsamem i starannie wyczyściłam zęby i nakremowałam twarz, odprawiłam zawczasu wszystkie czasochłonne rytuały higieniczne, żeby nie stracić ani sekundy z tego
kiedy
oni
zasną.

I rozdałam całusy na dobranoc, każdemu po tyle samo, co pozostałym. I przeczytałam na głos kolejny odcinek powieści czytanej w odcinkach i pozwoliłam obejrzeć jeden kawałek z internetu, no dobra, dwa kawałki o pingwinach z Madagaskaru i się przyczaiłam z laptopem, książką i szklanką wody na brzegu łóżka, zlałam się z pościelą, zastygłam nieruchomo nieomal niewidzialna.
Nie
ma
mnie tu.

Oglądajcie sobie, dzieci, oglądajcie.
A kiedy się bajka skończy – SPAĆ!
Gasić główne światła, opatulać kołdrami.



Wstrzymałam oddech, śpijcie, ach śpijcie, drogie dziatki, mija kolejny dzień z kolejnych dni naszych wakacji. Dwudziesta pierwsza czterdzieści pięć, dwudziesta druga. Książka mi fermentuje, zagrzewa się laptop.
- A czy ti mnie kochasz, – zapytał Silny zsuwając się po ramie łóżeczka. - mama?
Pytanie.
- A czy? – spytała Erna.
- A ja? – dramatycznie jęknął najstarszy brat.
Wszyscy otoczyli wiankiem łóżko, na którym przysiadłam. Dwudziesta druga z minutami. Jestem czynna, włączyłam się przed ósmą rano. Od siódmej pięćdziesiąt objaśniam, przyznaję rację, rozsądzam sprzeczki, wydaję komendy, proszę, błagam, pokrzykuję i tak dalej. Karmię, poję, obcieram, ubieram. Zapewniam catering oraz entertainment. ZapewniaMY z Ojcem Dzieciom, czteroręczna, czworonożna maszyna do wielopłaszczyznowej obsługi nielatów. Wakacje są fenomenalne, ale w wakacje nic nas nie odciąża – ani rodzina, ani punkty edukacji, ani praca. Odciążamy się w porywach nawzajem.
- A wiesz, - pyta z nagła któryś z nielatów. – mama …?
I to jest jak dynamit.

Rozsadza mnie.
ś p i j c i e j u ż w y j ę.
j u ż ś p i j c i e b ł a g a m.
Do zdarcia gardła.

Cisza.





Nikt nie śpi, ale wszyscy udają.

Cóż.

źródło: facebook.