2.093

W którymś z gazetowych felietonów, dawno i nieprawda, Jerzy Pilch wyjawił, że unika wyjazdów, bo do tego, żeby mieć stany ducha, nie potrzebuje przemieszczania się. Czuć się można, skonkludował Pilch jakimiś innymi słowami, z identycznym skutkiem tak na Dominikanie, jak na własnym ganku.

Co do zasady podzielam to zdanie. Nie gna mnie przed siebie po to, żeby odnaleźć lepszą „ja”, lepsza „ja” i ogólnożyciowe epifanie zdarzają mi się raz po raz na własnej kanapie, przy filiżance zrobionej sobie samej kawy, ale - lubię gnać. Lubię podróż, oswajanie nowych miejsc. Oswajanie w takim sensie, jak u de Saint-Exupéry'ego, w oryginale francuskim słowem - apprivoiser.

- Qu'est-ce que signifie « apprivoiser »?
- C'est une chose trop oubliée, dit le renard. Ça signifie « créer des liens... »
- Créer des liens ?
- Bien sûr, dit le renard. 



Lubię nitki łączące mnie ze wspomnieniami miejsc. Więc jeździmy to tu, to tam. I jestem, jesteśmy z Ojcem Dzieciom w stałym poszukiwaniu wakacji idealnych.
Wiemy, co nas nie kręci.
Nie bawi nas monotonia takich samych dni, nikt nie nabrałby nas na codzienny algorytm śniadanie-plaża-obiad-i-plac zabaw. Nawet pod najbardziej urokliwą palmą i codziennym, gwarantowanym bezchmurnym niebem. I ze złociutkim piaskiem. Nie pociąga nas też zbytnio – póki co, zakładamy – podróżowanie samolotem, bo trudno nam sobie wyobrazić – póki co, zakładamy – logistykę bagażowo-dzieciatą. Ostatnio lecieliśmy samolotem przy stanie 2+2 i Ojciec Dzieciom, chociaż od tamtej podróży minęły już z górą cztery lata, nie najlepiej wspomina odcinek między pobraniem waliz na lotnisku po odprawie, a dotarciem do bazy. I z powrotem. I to nie tylko dlatego, że był niedługo po interwencji chirurgicznej w powłoki brzucha.
Było ciężko, bardzo ciężko, ucha cha. A ja miałam obie ręce zajęte nielatami.
Więc wakacje muszą być samochodem i musi być ciekawie.
Te dwa założenia trochę nam zawężają wakacyjne plany.

W tym roku poszliśmy szeroko. Pojechaliśmy do Kielc.
To znaczy – pod Kielce i dużo dalej, ale wakacje w Kielcach brzmią odjazdowo, lubię to zdanie.
I owszem, w Kielcach wiało, nie wyłącznie w okolicy PKP, ale to były doskonałe wakacje, fantastyczne dwa tygodnie w stylu „Polska magiczna” i dlaczego się zachwycać wyłącznie Toskanią, skoro Podkarpacie jest porównywalne. Tak, wieszczę Podkarpaciu karierę Toskanii, Podkarpackie ma ów nieuchwytny klimat i nastrój, jest tam i koloryt lokalny, i duch. Mogłabym tę myśl rozwijać, rozpisując się nad ludźmi, krajobrazami i zabytkami. Ale zamiast rozwijać – pokażę obrazki.

Trzeci tegoroczny warunek brzegowy – moja noga w ortezie – nas ograniczyła w peregrynacjach do miejsc, do których da się dotrzeć kuśtykając (więc eksplorację szlaków w Górach Świętokrzyskich i Bieszczadach zostawiliśmy na kolejne wakacje). A i tak mieliśmy zajęcie każdego dnia, więcej – mówiąc prawdę, zabrakło nam dni. I wszyscy wrócili zadowoleni. Nieletni ze smakiem raczyli się wystawami i muzeami (a mają tam muzea bez filcowych kapci), nas – zaskoczyło dość niespodziewane odkrycie, że południowo-wschodnia Polska jest aż taka. TAKA.

***

Na dobry początek foty z Oblęgorka. Oblęgorek leży pod Kielcami ;)

Na zdjęciu – prawym – Henryk Sienkiewicz z dziećmi, na lewym autorka blogaska w porównywalnej sytuacji. Jak widać, autorka jest o głowę wyższa od Henryka Sienkiewicza, to jednak niestety o niczym wzniosłym nie świadczy.

I tak oto udało mi się inteligentnie otworzyć, rozwinąć i zamknąć notkę nawiązaniem do pisarza ;)

*** 

Poniżej: Krosno, Zamek w Krasiczynie, zielone wzgórza nad Soliną i Łańcut.