2.095

Dzisiaj zimno-przewodnik.
Bo nadal ciężko przeżywam powrót do rzeczywistości.


Naszym muzealnym faworytem południowo-wschodniej Polski jest Centrum Dziedzictwa Szkła w Krośnie. Nowy Człowiek wydmuchał tam szklaną bańkę (przez profesjonalną piszczelę, gruntownie przed użyciem zdezynfekowaną przez panów z obsługi muzealnej huty, ujęli mię tym), Erna wybiła medal ze szkła, a Silny zagryzał wargi i uważnie obserwował produkcję witraży i lepienie zwierząt ze szklanych rurek (Ojciec Dzieciom, którego ramienia Silny przezornie nie opuszczał zamierzał się na moment wymiksować z prezentacji grawerowania diamentowym ołówkiem, wtedy Silny go dźgnął:
- Ja tu pacze!
I nie było mowy, żeby się choć na centymetr ruszyć.)

Na drugim miejscu (bo dyskwalifikuje ich wysoka cena biletów w stosunku do ograniczonej powierzchni udostępnionej zwiedzającym – wizyta trwa pół godziny, a kosztuje 18 zł za osobę dorosłą i 14 zł za dziecko, fotografowanie płatne osobno) – Żywe Muzeum Porcelany w Ćmielowie.

Dalej standardowo – zamek w Łańcucie (co prawda trzeba założyć paputy i froterować parkiety Potockim, ale młodocianych i inwalidów w ortezie to nie obowiązuje). Bardzo pouczająca wizyta, szczególnie, jeżeli połączyć zwiedzanie z odwiedzinami nazajutrz w Skansenie Etnograficznym w Sanoku. Rabacja chłopska Jakuba Szeli wydaje się wtedy mniej zawieszona w historycznej próżni, doprawdy ciekawy kontrast warunków bytowych w obrębie tej samej epoki.

Pałacyk Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku – bdb. Nowy Człowiek był tak ukontentowany obsługą audio-przewodnika, że wysłuchał całego opisu dwukrotnie.

Zamek królewski w Chęcinach pod Kielcami – świetne, rozległe widoki, fantastyczne ruiny i udostępniona wieża, a trzeba podkreślić, że nielatom wszelkie wieże nader pasują.

Zamek Krzyżtopór, który można zwiedzać bez przewodnika i się błąkać do woli po kamiennych, zdemolowanych salach, między rusztowaniami trwającego remontu – smakowity kąsek dla wyznawców rycerskiego kultu.

Sandomierz, w którym każda mijana wycieczka ekscytuje się potencjalną możliwością spotkania Ojca Mateusza. A w Sandomierzu – lessowy Wąwóz Królowej Jadwigi z baśniową, magiczną atmosferą i ciężkim zapachem wilgoci. Nielaty oszalały w nim z radości, co niejako potwierdza tezę Frustratki, że dzieci optymalnie jest puścić wolno.

I jeszcze zamek w Krasiczynie – fenomenalnie odrestaurowany z zewnątrz, niestety doszczętnie zrujnowany w środku.

Byliśmy też w Parku Jurajskim Bałtowie, ale – z pełnym szacunkiem dla autentycznych tamtejszych odkryć - nasza lokalna Zaurolandia w Rogowie górą. Chyba, że ktoś preferuje parki rozrywki w sensie hałas, karuzele, ciuchcie i pływające gąski.

Najlepsza wata cukrowa jest w Chęcinach. Najbardziej urokliwe widoki – między Soliną a Sanokiem.



- Nie jest idealnie, ale nie jest też i źle! – śpiewała Erna na tylnym siedzeniu, kiedy Silny aktywizował:
- MOC ŁAMIŁEBKA! – i rzucał się na Nowego Człowieka w ramach dopuszczalnego długością pasów ruchu.
- Uruchom moc Łamiłebka! – cieszył się Nowy Człowiek.
Staraliśmy się z Ojcem Dzieciom nie słuchać zdławionych odgłosów walki wręcz dochodzących zza naszych pleców.

Podróżowanie z gromadą dzieci ma swoją specyfikę, ale w zdyscyplinowanym, jałowym towarzystwie byłoby nam zapewne nudno ;)




Na fotach – Krzyżtopór i Sandomierz.

Notka z dedykacją dla Natalijki, matki trojga :)