2.090

Fanpejdże o feministycznym wychyleniu na pewnym portalu społecznościowym się wczoraj ekscytowały najświeższymi wynikami badań izraelskich naukowców. Otóż jak wynika z kwerend zakrojonych na bliżej nieokreśloną skalę - poród szkodzi zdrowiu.

Och, temat jest mój, mam się wręcz za sprowokowaną, ja powiem! ja powiem! Bo cóż bardziej filuternego, niż się wymądrzyć w takiej kwestii, w której każda ma własną, niepodważalną rację i zamierza jej bronić - i te przed, i te po, i te, które już zapomniały, i ci, którzy nigdy nie będą rodzić.



Temat jest zresztą w sam raz na sezon ogórkowy w toku, czytelników tokfm kręcą raczej reminiscencje afery Amber Gold i jej personalne pochodne i nikt się przesadnie nie rwie do komentowania artykułu o pełnoobjawowym zespole stresu pourazowego na porodówkach. Na fejsbuńczu przeciwnie, koterie skaczą sobie do oczu, stowarzyszenie „sama sobie ródź (bez znieczulenia)” charczy gęstą treścią na członkinie klubu „a właśnie, że poród to fizjologia”. 
I w przeciwnym kierunku.
Język wywalony i tup paputkiem w podłogę.
I oczywiście nikt się nie zamierza przekonać do wrogich racji, bo każda z koterii się przyspawała do własnych argumentów zanim weszła w dyskusję.

Czyli zupełnie, jak ja.
Też jestem trwale przylutowana do tezy, że …
Nie, jednak nie, po zastanowieniu się dochodzę do wniosku, że nie mam na podorędziu żadnego gotowca na temat porodu. I oczywiście rozumiem, że mnie nieracjonalnie spieka ta cała dyskusja. Ale jednak mnie spieka.



Przede wszystkim dlatego, że niezbyt czaję, jaki konkretnie wniosek płynie z cytowanych badań, a może raczej – jaka teza była punktem wyjścia do tego, żeby je zainicjować. Interes firm farmaceutycznych produkujących środki znieczulające?

Cóż, jestem z tej koterii, która obstaje, że poród jest fizjologią. No i że ciało człowieka płci żeńskiej jest zasadniczo gotowe tej fizjologii podołać, tak jak daje radę trawieniu, poceniu się i mitozie.


I tak, bałam się każdego porodu i był to strach przed nieznanym i lęk przed koniecznością poddania się – a fuj! - fizjologii (a przecież na co dzień bułkę przez bibułkę), ale tylko pierwszy poród, ten na dolarganie był rzeźnią 3D z dźwiękowym podkładem z horroru. Cóż, akcja „wyjmijcie mi to dziecko” nie jest mi obca. Ani ta, że „zróbcie coś z tym!”. Kolejne porody –  bo jestem nieco na ich temat wychylona – kolejne porody były czymś w rodzaju rytuałów przejścia, dotknięciem głębi natury, pełna mistyka i mentalna kontrola. Chociaż przecież nie twierdzę, że poród nie boli. Boli, jak sto biesów, a dodatkowo cały myk w tym, że żeby urodzić trzeba sobie tego bólu dodać (przyj! przyj! ;))))) ). Dobra, wiem, tego nie da się napisać wiarygodnie, żeby nie uderzać w intelektualnie podejrzane tony. Ale wiem też, bo sprawdziłam na własnym przykładzie, co prawda metodologicznie wątłym, ale za to bezspornym, że nawet w klinice uniwersytetu medycznego można urodzić dziecko tak, jak się chce i tak, jak ciało czuje. Grawitacja, te historie.



Wracając do badań nad objawami stresu pourazowego – spinają mnie takie artykuły. W ogóle, irytuje mnie rozmowa o rodzeniu po ludzku ograniczona do rozważań nad redukcją bólu. I to mówię ja, która zawsze żądam znieczulenia u dentysty, a z uszkodzonym stawem skokowym zemdlałam w izbie przyjęć pięć czy sześć razy z rzędu, co wzbudziło pewną sensację wśród załogi, bo równolegle ze mną opatrywani tryskali krwią albo odłamkami kości.

Konkluzja jest taka, że nie znoszę bólu.
Oraz taka, że żałuję, że tak słabo mi wkładano do głowy przed pierwszym porodem, że dam radę. Nie dlatego, że jakiś środek chemiczny mi odetnie odczuwanie bólu, ani nie dlatego, że się „nauczyłam” oddychania w szkole rodzenia (szczerze wątpię, żeby tego się dało nauczyć), ale dlatego, że clou jest w daniu wiary swojemu ciału. I instynktowi.

Instynkt jest niestety maksymalnie nie intelektualny oraz za darmo. Cóż.



Mam też własne przemyślenia na temat źródeł stresu pourazowego, różnych od bólu skurczy partych.

Jako żywo stają mi przed oczami dwie damy ze szmatami i z wiadrem, które wbiły na salę porodową i między moje nogi tuż po akcji głównej, żeby oczyścić pole lekarzowi. Nowy Człowiek gdzieś tam sobie kwilił, tirli-rilli, a one czyniły swoją hałaśliwą powinność przy otwartych drzwiach, że o innych otwartych strefach nie wspomnę.
Z sentymentem (chociaż przez pewien narkotyczny cug) wspominam też wrzaski obsługi, którymi komunikowano mi konieczność podejmowania określonych działań zmierzających do wypchnięcia potomka.
Wrzask, otwarte drzwi, pielgrzymki przypadkowych osób. Dyskredytujące komentarze. Mogłabym tak długo.
Te źródła stresu pourazowego leżą jednak w całości poza rodzącą.
I ich żadna firma farmaceutyczna cudownie nie zniweluje.




Ech, niechże jakaś doula z doświadczeniem typu pięćset porodów opisze swoje badania terenowe nad dojmującą fizjologią procesu rodzenia. I że to nie musi niszczyć psychiki, przeciwnie – że dobrze zrobione może być źródłem siły. Kobiecej siły. Feministycznej, do diaska, siły.

Chociaż oczywiście rozumiem, że każda musi mieć na taki FEMINISTYCZNY trening ochotę, ale czy nie warto choćby napomknąć o MOŻLIWOŚCI?