2.086

- Uwaga na nogę! – huczę głębokim basem.
Noga zajmuje pół kuchni, tę połowę, która służy do komunikacji.
- Zaparkuj nogę dyskretniej. – radzi Ojciec Dziatek.
- Albo ją oklej żółtym plastrem. – dodaje Erna i chichoce.
Cóż, mamy zabawę.
Biały kozaczek jest w centrum zainteresowania.

Kiedy stoję albo siedzę wrzucam nogę na krzesła albo na blaty, a się przemieszczam skacząc, niczym Łachonóg z Narnii. Chlast chlast chlast, nie miewam mniej ruchu skutkiem wypadku, ćwiczę nieustający stretching z elementami stepu i fat-burning.

Gdyby jeszcze dało się z taką kończyną prowadzić auto.
I gdybym mogła ją trzymać w dół, a nie wyłącznie na blatach.
Cóż.


Tymczasem rodzina omawia plan wycieczki rowerowej do lasu. Nowy Człowiek się waha.
- Jak mi radzisz, - zagaja. – jechać z nimi czy nie jechać?
- Zostań, - mówię. – nie lubię być sama.
Nowy Człowiek przeszywa mnie świdrującym wzrokiem.
- Nie kłam, że nie lubisz. – rzecze. - Samość to twój żywioł.
I nie mogę zaprzeczyć, że zasadniczo nie mija się z prawdą.