2.083

Siedzimy w cieniu. Wokół sporo tubylców – półobnażonych, bo ciepło.
- Ale pani sobie strzeliła tatuażyk! – Erna ciska komentarzem na tyle głośnym i opatruje go tak wzburzoną pantomimiką, że gdybym nie miała pewności oscylującej wokół 100%, że do zainteresowanej nie dociera przekaz Erny, spaliłabym raka i wręcz przeprosiła. W jakimś dowolnym [body] lengłydż.
- A po co – dopytuje Erna. – pani ten tatuażyk? Mamo?
Mówię, że zapewne w celu poprawienia wyglądu i ogólnego upgrade’u.
- Nieee, - wymądrza się Erna. – ciało jest piękne, kiedy jest gładkie, a nie kiedy ma rrrysunki, prrrawda?

Erno, spisuję to, odnotowuję każde Twoje słowo, wiernie. Lipiec 2012. I wygrzebię ten kawałek za 10 lat, daję słowo, z otchłani internetu, kiedy mnie będziesz naciągać na piercing albo na tunel w małżowinie.



Tymczasem podróżowanie w gromadzie przybiera czasem zgoła nieoczekiwany przebieg, bo oto pniemy się wąską, kamienną ulicą średniowiecznej metropolii, wspinamy się powoli w stojącym powietrzu, Erna chce pić, chce lodów, Silny zbiega po wyślizganym bruku zamiast po nim wbiegać, uporczywie myli kierunek, hi hi, hi hi, ale śmiesznie się oddalać zamiast się zbliżać do celu, Silny nie reaguje na dyscyplinujące prośby i zalecenia, wreszcie się potyka i z impetem upada na ostrą krawędź chodnika, Ernę tym bardziej nęka właśnie pragnienie, Silny wyje, Nowy Człowiek rzuca cierpką uwagę na temat sprawności fizycznej małych, nieporadnych chłopczyków, Erna kona z pragnienia, z kolan Silnego sączy się krew, co eskaluje histerię, Erna:
- PIĆ!!!
Nowy Człowiek:
- BO WY ZAWSZE!
A poza tym obiecaliśmy mu pamiątkę i dlaczego nadal jej nie ma.
I wtedy zaczepia mnie uśmiech obleczony w dziewczynę ;)
[nie mogłam się powstrzymać przed tą szczyptą harlequina, ale moja interlokutorka naprawdę była kwintesencją uśmiechu].

Pomyślałam, że być może szuka drogi [tak jak ja, mniej więcej] i oszacowałam w panice, że ubolewam, ale akurat niestety nie mam pojęcia w którym punkcie w stosunku do jakiegokolwiek punktu oznaczonego na mapie się znajdujemy. Ona tymczasem przeprosiła, że mnie zaczepia w tak nieodpowiedniej chwili.
Agnieszko, pozdrowienia!
[chociaż nie mam pewności, że masz na imię Agnieszka, bo łypałam na Twój identyfikator przez nie więcej niż ułamki sekund].
Agnieszka nie szukała drogi, znała ją lepiej ode mnie, dla Agnieszki byliśmy ożywionym blogiem, wyjąco-rozpaczającą ilustracją zimna-zimna-zimna 4D i dlatego do nas podeszła.
To mi się rzadko zdarza, właściwie prawie nigdy. To zabawne, bo Agnieszka nas znała ze zdjęć i z blogowych dykteryjek, a ja nic nie wiedziałam o Agnieszce. I nagle też się poczułam poniekąd ilustracją własnego bloga w skwarnym zaułku czternastowiecznego miasta gdzieś daleko, frapujące, doprawdy, doświadczenie, ucieleśnić przez kilka minut narratorkę – do licha! – własnej, kulawej opowieści, jako żywo harlequin.


Agnieszko, powodzenia we wszystkim, o czym mi mówiłaś!

A punkt stykania się analogowych realiów z rzeczywistością internetu jest jednak dziwnym miejscem.