2.085

Nowy Człowiek dopytuje, jak się czuję w sytuacji absolutnego spełnienia się moich marzeń. I jak to w ogóle jest, kiedy realizują się plany, kiedy realia idą na całość i kiedy kosmos śle dar – chciałaś-masz.
No, zrozumiałe, że czuję się wspaniale. Prawda.
Gdyby tylko nie było tak parno i gdyby spełniło się maksymalnie z 30% z tego, czego tak bardzo chciałam. A nie, że 270% normy.
Erna się upiera w zaaferowaniu:
- Ale przecież zawsze marzyłaś, żeby leżeć cały dzień w łóżku. I twoje marzenie się spełniło!
Och, tak.
Och, jakże się spełniło, mam gips od palców lewej stopy aż po kolano.
- Chcesz się ruszyć? – monologuje Erna. - To wstań na kule i idź!
- Choć tu, mama. – błaga Silny. – MAMA!
Silny, Silny, gdybyż to było takie łatwe.
Kicam o kulach po powierzchniach płaskich, po schodach się wciągam, ze schodów spadam, uprawiam całodzienny fitness, ponieważ prezent od realiów (którym miało być – podkreślmy to - dobre alibi, żeby nie wstawać) posiada wgrany bonus gratis, istotną poprawę muskulatury górnych partii ciała.


Bo sobie pomykałam któregoś dnia na wysokich obcasach, w jednej ręce torba, w drugiej ręce laptop, w trzeciej ręce telefon (nie rozmawiałam!) i ziuuu! I turlając się w dół pierwszego biegu Podstępnych Urzędowych Schodów (już nieraz się na nich potykałam) miałam tylko jedno w głowie – nie trzasnąć zębami o podłogę albo o ścianę. Nie trzasnęłam. Rozerwałam staw.


A teraz z opatrunkiem po kolano, w gipsowym białym kozaczku w trzydziestu dwóch stopniach horyzontalnie medytuję opcję, że skoro marzenia w istocie się spełniają aż tak, to czy nie ostrożniej byłoby jednak marzyć z umiarem?