2.032

Po południu gnieździmy się w kuchni.
Erna wycina i skleja i zapełnia grafikami kolejne skrawki.
Silny gna na trójkołowcu, Nowy Człowiek snuje się to tu, to tam.
Obiad w toku, mrok za oknem. Pierwszy-śnieg-dziś-pada.

Chwila dekoncentracji, na moment się zawieszam między zaokienną zgęstniałą szarówką a reminiscencjami dnia [Nowy Człowiek mimochodem zadaje pytanie: mamo, a kto to jest pedofil? Ktoś, kto bardzo krzywdzi dzieci i sprawia mu to radość, odpowiadam], w roztargnieniu nie zwracam uwagi na garnek z parującymi pyzami i --- fuuu! Zamiast pyz na główne jest smrodliwa żenada.
Przytomnie leję strumień wody w skwierczącą, czarną skorupę z dna.
- Mamo, - pyta Erna. Uśmiecha się ładnie. – A gdy ja będę mamą, też mi się będzie garnek przypalał?

W kuchni cuchnie z przytupem, zaimponowałam nielatom.
- A laczego? – zastanawia się Silny, dziś-uroczy-marcepanik.

Nowy Człowiek nadciąga z kwestią, kim jest żul, a czym żubrówka, czy tym samym, co piwo żubr, z grubsza mu znane z reklamy. Moją matkopedię dopada wątpliwość, czy aby na pewno optymalnie objaśniam. Przy czym wiem, że nielaty nie oczekują reasumpcji z moich wątpliwości, nadal chcą – i to wszyscy – wizji świata.

Cóż, alkohol i pedofilia, o tym się już rozmawia, a przecież między czasem, kiedy Nowy Człowiek indagował dobrodusznie „laczego” a teraz minął nie więcej, niż kwadrans.

Wizja świata.
Zaraz mi ją storpedują.
Nie wypada im sprzedawać dyrdymałów.



… Z wiarą natomiast w Świętego Mikołaja było tak.
Któregoś dnia Nowy Człowiek wykrzyczał w gniewie, że już nie wierzy w te bajki. Więcej, spytał wprost, gdzie chowam dary od Mikołaja i czy na przykład – o buacha cha cha – w garażu, czy też być może w szafach [a jeśli tak, to w których, chętnie sprawdzi].

Odpowiedziałam mu swoją wersją – nie jest logicznie spójna, jak to wiara – że obojętnie, co sądzi o ewentualnym przybywaniu tu brodatego starca z zaprzęgiem reniferów, to i tak ludźmi robiącymi sobie niespodzianki 6 grudnia kieruje duch Świętego Mikołaja, filantropa sprzed wieków. A kto nie wierzy, niech nie liczy na podarki.

Nowy Człowiek westchnął, sapnął, poddał milczącej ocenie dostępne dane. Mam niejasne przeczucie, że nadal mu trzeba magii.

Bez szemrania obrał, jak co roku, marchew. Ustawił but w korytarzu.

Święty się spisał. Nadspodziewanie dobrze znał oczekiwania nielatów.



Dlatego teraz Erna kompulsywnie uruchamia małą, plastikową fokę z marzeń, z funkcją pomykania. Foka tup-tup-tup, człapie wzdłuż brzegu stołu. Traci przyczepność, spada.
- Mamo, a Erna się uzależniła od tej foki! – wykrzywia się Starszy Brat.
Temat uzależnień też dyskutowaliśmy, w kontekście gadżetu z klawiaturą, kieszenią na gry i ekranem.
- A co to znaczy zależniła? – pyta Erna.
- Że w kółko o niej myślisz – wyjaśnia samozwańczy Kotański. - i ciągle chcesz się nią bawić.
- Nie tak w kółko, - Erna zreanimowała fokę, zabawka znów mknie ochoczo - tylko taką pjostą linią …
Na końcu prostej linii jest ściana, foka się zderza z murem z impetem, przewraca.
Bezradnie macha płetwami.