2.225 [O rozpoznaniu symbolicznym]

Trwa tryumfalny przemarsz Pomarańczowej Ramki przez internety, Ramka gwiazdorzy właśnie na demotywatorach [cel: gimbaza osiągnięty], ja, jej bezimienna matka-Frankenstein mogę się tylko cieszyć. Piję za powodzenie Ramki herbatę z cytryną.

Moja Pomarańczowa Ramko! Dżenderko ty moja! Karierko! 

[źródło: http://demotywatory.pl/4280726/Gender ]

To ten kolejny raz w życiu, kiedy czuję, że sława, uroda i fortuna są doprawdy w zasięgu ręki.

A później dzwoni budzik ---

i trzeba się zwlec z pościeli ;)))

Sny o potędze, któż z nas ich nie śni.

***

Tymczasem, parafrazując Mirona z „Tajnego dziennika” [a nie, że to tylko prozaiczne dziabdzianie o macierzyńskich udrękach]: fabuła współuczestnicząca.

Od dwóch tygodni ciągle dwoje jest chorych, permanentna infekcja.

Dzień w dzień, minuta w minutę któreś jęczy, inne ma gila.

Przebalowuję fortunę w aptece bez spektakularnych efektów.

Korporacje farmaceutyczne rosną w siłę przyssane do mojej portmonetki, gdybyż jeszcze mi od tego zdrowieli, przełknęłabym.

A tu kicha. Charczący kaszel i liczne wydzieliny.

Mojej narracji ja! ja! ja! nie ma.

Jest hot news, ile dawek mukofluidu wstrzyknęłam średnio na godzinę przez ostatnich czternaście dni do różnych nosów.

Wiele.

A ja! ja! ja!, w tych okolicznościach jednocześnie i ornitolog, i ptak z zaciekawieniem obserwuję atrofię własnego ja! ja! ja! w wielomacierzyństwie. To ciekawe. Serio.

Robię zapiski na mankietach.

***

Czytałam wczoraj notatkę z dyskusji w radiowej „Dwójce” - "O Matce Polce w ponowoczesnym kapitalizmie" (Bauman górą, też twierdzę, że zewnętrzne realia są coraz płynniejsze i znikąd już oparcia ani autorytetów).

Ale do rzeczy.

Kilkukrotnie wracałam do tego kawałka:

Dr Elżbieta Korolczuk, socjolog, współautorka książki "Pożegnanie z Matką Polką", przypomniała o historycznym pochodzeniu tego mitu. - Wydaje mi się, że w naszej obecnej rzeczywistości społecznej funkcjonują dwa punkty odniesienia do stereotypu Matki Polki - mówiła. - Z jednej strony mamy postromantyczny wizerunek, że Matka Polka to osoba, która dba o fizyczną reprodukcję narodu, sprowadza na świat kolejne pokolenia Polaków i Polek, ale też dba o reprodukcję kulturową, o język, edukację, kwestie religii. Ta wizja zakorzeniona jest w dyskursie nacjonalistycznym, w którym Matka Polka pojawia się w trójcy z Polonią i Matką Boską. Te trzy wyobrażenia kobiecości są bardzo mocno obecne w kulturze polskiej. Druga wizja pojawiła się w okresie PRL. To Matka Polka jako umęczona kobieta, która obładowana siatkami wraca do domu po pracy, musi ugotować obiad, uprasować ubrania, obsłużyć całą rodzinę i wszystko przygotować - opowiadała.

- Myślę, że te dwie figury łączy jedna rzecz - ciągnęła dr Elżbieta Korolczuk. - To nakaz poświęcenia i założenie, że owo poświęcenie jest altruistyczne, że wynika ono z głębokiej potrzeby serca. Dla wielu kobiet to rzeczywiście taka potrzeba. W założeniu jednak miały one otrzymywać w zamian pewien rodzaj szacunku, prestiż, symboliczne rozpoznanie ich roli. Praca macierzyńska i w ogóle praca domowa to jest przecież wielkie zadanie niezbędne dla funkcjonowania społeczeństwa. Wiele wskazuje jednak, że mimo tych poświęceń matka nie spotyka się z szacunkiem społecznym, nie przekłada się to także na jej emeryturę. Niestety żyjemy w systemie neoliberalnym, w którym jesteśmy oceniani na podstawie naszego sukcesu finansowego, a nie na podstawie sukcesu rozumianego np. jako dobre wychowanie dzieci albo dobre relacje rodzinne - dodała.

[źródło: http://www.polskieradio.pl/8/3044/Artykul/966236,Matka-Polka-w-ponowoczesnym-kapitalizmie ]

Czego oczekuję w zamian za fizyczną reprodukcję narodu?

Czego Wy oczekujecie?

Nigdy nie miałam złudzeń co do „prestiżu” bycia matką. Szacunek manifestujący się przepuszczaniem w drzwiach do windy mi niepotrzebny. Łapię się więc co najwyżej na „symboliczne rozpoznanie mojej roli”. Tak, zdecydowanie kręci mnie „symboliczne rozpoznanie roli”.

Supermatka zdechła, jest przemęczona dziergaczka dnia za dniem.

Biorąc pod uwagę okoliczności faktyczne zimowego sezonu przeziębień symbolicznym rozpoznaniem roli byłoby powiązanie Matki Polki w stałe związki frazeologiczne z takimi przymiotnikami jak skonana, utrudzona, bez siły.

Matkowanie męczy.

Rodzicielstwo męczy [bo u nas na chacie działają dżendery] i ta konstatacja nie jest czczym biadoleniem, ale stwierdzeniem faktów, o których uszanowanie upraszałabym.

O, jakże mnie irytują ciotki dobre radki wskazujące długim tipsem na tę albo na ową, która tak sobie dobrze radzi, a ma znacznie gorzej od ciebie, więc na co ty narzekasz, no ja nie wiem.

Nie chcę narzekać. Chcę za to w prywatnych rozmowach i w dyskursie publicznym przyzwolenia na rodzicielskie zmęczenie. Na prawo do bycia steranym obsługą nieletnich.

Rozmawiałam niedawno z koleżanką o wspólnej dalekiej znajomej, która dwa czy trzy miesiące temu powiła.

- I co? – pytam - I jak?

Nasza kuma była najszczęśliwszą ciężarną, całą w uśmiechach i radosnym oczekiwaniu na upragnione niemowlę.

- Przerażona, że to tyle roboty – mówi koleżanka. – Przytłoczona i depresyjna.

Macierzyńska sielanka ma nadal doskonały PR.

To mi się wszystko wiąże w jakąś makiaweliczną całość z kultem młodości, witalności, ogólnie – ze współczesnym nakazem bycia zadowolonym, uśmiechniętym, fit i maksymalnie w wieku 20+.

A jeżeli sobie nie radzisz, to łyknij tabletkę.

Dzieci?

Och, spędzamy kreatywnie czas w weekendy. A co wieczór mamy quality time.

Poza tym się dzielimy obowiązkami po równo z ojcem dzieci. Dwa razy w tygodniu chodzę na jogę, trzy razy biegam.

Kurdebalans, my z Ojcem dzieciom się nie dzielimy, każde orze to, co jest do zrobienia bez zastanowienia, a i tak kończymy dzień domowej roboty dzień w dzień po dwudziestej drugiej.

Nieżywi.

I tak wygląda życie, warto by to „symbolicznie rozpoznać” myślę.