2.223 [O awarii na stykach]

Blog mi się zepsuł, jak Państwo widzą. I chociaż sytuacja nie jest nowa, powtarza się w nieregularnych zrywach od blisko dwunastu lat, od kiedy piszę „zimno”, to za każdym razem bywa – co tu kryć! – poważną psychofizyczną katastrofą, bo istotą grafomanii jest – ach! - niewysłowione cierpienie, kiedy grafomana opuszczają litery.

I ani ziu.

Tuż po Świętach chciałam Wam napisać, że nie-wiem-jak-Wy-to-robicie, ale ja nie umiem zdążyć z choinką, pierogami i z odprasowaniem nieletnich i jeszcze wrzucić status na fejsa, że merry christmas, Drodzy Czytelnicy.

Po prostu permanentne tyły.

Nie napisałam, bo zgubiłam alfabet, już mówiłam.

Później (i wcześniej) wielokrotnie przychodziła mi do głowy myśl, że coraz mniej i słabiej łapię z otaczającego świata, więc jak w tych okolicznościach pisać? No się nie da.

Żeby wymienić pierwsze z brzegu i w związku z Leitmotivem bloga – najpierw prof. Zoll, przewodniczący komisji kodyfikacyjnej prawa karnego przy ministrze sprawiedliwości (poprzednio, przypomnijmy, sędzia i prezes Trybunału Konstytucyjnego tudzież rzecznik praw obywatelskich), który w antyaborcyjnym amoku wymiennie szafował w mediach „dzieckiem poczętym zdolnym do samodzielnego życia” i zarodkiem in vitro, nie wspominając o tak zwanej „pigułce wczesnoporonnej” (przy czym to, co jest w chwili obecnej dopuszczone do obrotu w Polsce nazywa się antykoncepcją postkoitalną, o ile się nie mylę).

Źródło: http://wyborcza.pl/1,75478,15147723.html#ixzz2rGKaEMHm

… a zaraz po profesorze wigilijna demonstracja Katarzyny Bratkowskiej pt. „przerwałam tę ciążę, o której mówiłam” oraz „ciąża to nic takiego”. Okurde.

Od jednego i drugiego ekstremum jest mi niedobrze, literalnie mi słabo, gdzie w tym wszystkim choćby cień humanistycznej refleksji? Biłam się z myślą, czy aby czasem mnie blog i historia nie wzywają do notki do antykoncepcji, aborcji i innych takich dżenderach, ale nie, nie wzywają. Ginę w gąszczu cudzych słów i nie swoich tez, z których z żadnymi się nie identyfikuję niestety.

Później, w nagłej eksplozji optymizmu chciałam się z Wami podzielić radosną nowiną wyczytaną w newsletterze Rzecznika Praw Obywatelskich (hm, rzeczniczki w istocie). I chociaż ta wiadomość ma praktyczny wymiar dla, jak myślę, ułamka promila czytelniczek bloga, to w sensie społecznym jest przecież zwycięstwem pewnej macierzyńskiej myśli obywatelskiej, więc miałam zamiar z nią pobiec ku Wam radośnie w notatce. Nie pobiegłam.

Otóż zastępca rzeczonej Rzeczniczki skierował w połowie grudnia pismo do ministra sprawiedliwości, w którym to piśmie zwraca uwagę na dyskryminujące matki karmiące zasady prowadzenia egzaminów adwokackiego, radcowskiego i notarialnego.   

Miód na moje serce:

„Analizując zasady tych egzaminów należy także zwrócić uwagę na sytuację matek karmiących piersią. Obecnie mogą one opuścić salę egzaminacyjną w celu nakarmienia dziecka, jednak czas tej przerwy także nie jest doliczany do czasu egzaminu. Trzeba przy tym zwrócić uwagę, że pomimo, iż nie jest możliwe dokładne określenie częstotliwości karmienia piersią to ustawodawca w art. 187 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1974 r. Nr 24, poz. 141 ze zm.), przewidział zasady regulujące prawo pracownic karmiących piersią do przerw wliczanych do czasu pracy. Zasadnym wydaje się więc wprowadzenie reguł pozwalających na doliczenie do czasu egzaminu przystępującej do niego kobiecie karmiącej piersią określonej przerwy na karmienie. Obecnie przewodniczący komisji egzaminacyjnej może zarządzić przerwę na karmienie dziecka, nie ma jednak możliwości wydłużenia czasu egzaminu o czas tych przerw.

Trzeba przy tym zauważyć, że z zgodnie art. 18 Konstytucji RP macierzyństwo znajduje się pod opieką i ochroną Rzeczypospolitej Polskiej. Niewątpliwie w celu realizacji tej konstytucyjnej gwarancji należy wprowadzić rozwiązania, w wyniku których kobiety nie musiałyby wybierać między zwiększeniem szans na zdanie egzaminu a karmieniem dziecka. Takie rozwiązanie sprzyjałoby również realizacji zasady równości kobiet i mężczyzn zawartej w art. 33 Konstytucji RP. Nie można zapominać, że zasada równości nie oznacza nakazu kierowania jednakowych norm do wszystkich podmiotów, ale takich norm, których skutkiem jest równość faktyczna tych podmiotów.

 Cały tekst:  http://www.sprawy-generalne.brpo.gov.pl/pdf/2012/07/707225/1775879.pdf

***

Zastanawiam się, czym się w dalszej kolejności oburzyłam. Chyba nagonką na Owsiaka, a później, chociaż z mniejszym impetem, hodowlą lajków na profilach „kochamy Łukasza Berezaka”. O tempora, o mores. To jak z tymi lajkami, którymi się świetnie najadają afrykańskie dzieci.

Nie-ogarniam-fejsa.

Oraz: rzeczywistość mi się zakrzywia.

A poza wszystkim i choćby nie wiem jak się wytężać moja doba ma nadal nędzne 24 godziny i nie chce się dowolnie modelować, w sensie – się beztrosko wydłużać, zwłaszcza po dwudziestej trzeciej, kiedy-dom-śpi.

Trafiłam ostatnio kątem oka na artykuł o matkach, którym się po porodzie (w domyśle: pierwszego dziecka) nagle skurczył czas i nie nadążają z tym, co dotychczas plus dziecko.

Od mojego ostatniego porodu za kwartał minie pięć lat, a coraz mniej nadążam i nie mam wrażenia, że mi ubywa macierzyńskich powinności, przeciwnie. Logika każe mieć nadzieję, że kiedyś nadejdzie apogeum, a później będzie już tylko coraz luźniej i luźniej i masa czasu na piłowanie paznokci i pisanie bez zawodowego celu.

Tymczasem jednak otóż blogowo zdechłam.

Pamiętacie Rachel Cusk i jej „kiedy stajemy się matkami, to umieramy”?

No więc kolejny wymiar tego bon mota jest taki mianowicie, że z przesycenia macierzyńskimi powinnościami (oraz pozostałym życiem) może dojść do atrofii własnej refleksji (czytaj: nie umiem pisać bloga, bo wieczorem lecę na ryj).

Mam nadzieję, że się wiarygodnie wytłumaczyłam.

A żeby zakończyć pozytywną refleksją – co prawda nie piszę bloga, ale za to czytam.

… książki dla dzieci.

I oto niuchając po wirtualnych półkach wirtualnych księgarń trafiłam (wiem, to niezbyt odkrywcze, za to demaskujące moje braki z dzieciństwa) na prozę Roalda Dahla, tego od „Charliego i fabryki czekolady”. Czytam nielatom jak leci. Teraz BFO. 

… dzieci. Ale w moich stronach niegrzecznie jest o tym rozmawiać.

- Nie do niary! – zawołał BFO. – Jeśli wszyscy prukuszkują, to dlaczego nie wolno o tym mówić? No ale nic …”

[źródło: Roald Dahl „BFO”, Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań 2003, str. 65]

„Prukuszka to wysłówka szczęścia” idealnie mi się wpisuje w konkluzję dzisiejszej notki.

Ahoj, Czytelnicy.