2.224 [O voyeryzmach]

Otóż kiedy mnie opuściła w tym rozdaniu smykałka do pisania o sobie dla internetów trafiłam – cóż za wyrafinowana satyra prosto-z-biblioteki – na „Tajny dziennik” Mirona Białoszewskiego. Rzecz jest opasła, liczy ponad dziewięćset stron i porządnie wydana, w twardej oprawie i zszyta. Tom jest w sensie materialnym dość ciężki i treść też nielekka, imponująca narracja ja! ja! ja! na dziewięciuset stronach, muszę rzec, że to zdecydowanie mój faworyt na bloga roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego ósmego i poprzednich, i następnych. Rzadko czytuję dzienniki (i tu się ugryzłam w te dwa palce wskazujące, metaforycznie, którymi rąbię w klawiaturę; rzadko-bo-rzadko, ale teraz na przykład dla odmiany Pilcha i jakże mnie on przygnębia), więc – zasadniczo rzadko, bo od skanu z życia wolę jednak dobrze uszytą fabułę, a tu ten Miron. I jego bóle. Antybiotyki. Trzy łyżeczki galaretki z czarnej porzeczki, toż jest nieprzyzwoitością patrzeć w takie teksty, to voyeryzm.

Miałem sporo gości.

Była profesor Misia, docent Maryna i Małgorzata B. Małgorzata B. przyniosła mi pęk kolorowych świeczek.

Wigilijne statusy Mirona z fejsbuka, którego nie było, profetycznie. 1977.

Doświadczam, kategorycznie, przegrzania od nadmiaru ja! ja! ja! w internetach, od kakofonii nieprzemyślanych tez, od wystawiania tych swoich udrapowanych ja w witrynach. Przybranych sztucznym kwieciem. Narcyzkami przybranych. Plus samojebka od lepszego profilu.

O czym teraz myślisz? pyta witryna.

Wcale nie myślę, witryno.

Oraz nie mam [lepszego] profilu.

Wszędzie ja!, a może by mi ktoś przetłumaczył świat, bo nie do końca mi się bilansują pasywa i aktywa.

Od kilku dni na przykład nie wiem co zrobić z takim fantem, że kliknęłam beztrosko we wnętrzarski reportaż Jerzego Owsiaka i – cóż, voyerystka! – obejrzałam każdy obraz na ścianie, który było widać i puchaty ręcznik, obrotowe stołki w kuchni i wannę na girkach.

A teraz nie wiem, co mam sobie z tym zrobić. Chcę wierzyć w szlachetne intencje, w chwalebne pobudki, w „po czynach go poznacie”. W aparaty do przesiewowego badania słuchu, którymi mi testowano na salach poporodowych nieletnich. W te ostatnie nie muszę wierzyć, dotknęłam.

A tu co? Miał być dowód na skromne lokum w popularnym standardzie? To czas zwolnić piarowców, którzy na tak oskarowe dziełko pozwolili, dowód nie wyszedł.

Jeżeli chodziło o coś innego, to ja nie wiem o co, ale wyczuwam zgrzyt.

 ***

- Mama, - pyta Erna – a wiesz czym jest śmierć?

Końcem? Początkiem? Ostatecznym przeminięciem?

- Nie, - rzecze Erna – jest taksówkarzem do piekła.

I nie mam pojęcia, doprawdy, skąd tyle zgryzoty w tak filigranowej panience.

 ***

A skoro już jesteśmy przy fejsbukach, ba, cały czas jesteśmy przy fejsbukach, pisząc nie-o-sobie, bez przerwy w końcu tu o sobie piszę, więc skoro jesteśmy, to sztuczna inteligencja spod jurysdykcji stanu Kalifornia mnie wyczuła, niczym prosiak grzyba i - jak donosi Chuda - przestrzega przed korzystaniem z tutejszych refleksji.

   

Być zaszczycona ja.

Kurcze, serio.

Skąd bym wzięła kontent do tej notki, gdyby nie fejsbuk?

Bo otóż siedzę i łowię w lawinie beztreści i co-ja-widzę?, patrzę, widzę i rechoczę i oto po co mi fejsbuk.

Kilka dni temu wrzuciłam na blogowy profil skan z „Polityki” sprzed dwóch tygodni, cytat z Magdaleny Środy, wcześniej go jeszcze obwiodłam pomarańczową ramką przy użyciu zaawansowanych narzędzi programu Paint, żeby wyglądało ślicznie (ślicznie choć raczej nielegalnie, przymykam oczy na całą moją wiedzę o wykonywaniu autorskich praw zależnych i rozpowszechnianiu tak powstałych utworów, kiedy skanuję teksty i je wrzucam na serwis pod prawem Kalifornii albo na tutejszy, uznaję dla spokoju sumienia, że chodzi o cytat, o prawo do cytatu, tak, to zdecydowanie za każdym razem jest cytat):

Spodobał mi się ten bon mot, bo nie dalej, jak pół roku temu pisałam tutaj bulgoczący tekst o feministkach, którym w domach sprzątają przeznaczone do tych celów kobiety. A tu proszę. Jednak małżonek. Hm.

Więc wrzuciłam. Post – jak na moje niszowe miejsce w internetach - miał znakomite osiągi popularności i udostępnień. A po trzech dniach fotę udostępniła sama Magdalena Środa na swoim profilu, niestety bez moich kąśliwych uwag, za to z nieprawdziwą adnotacją, że grafikę uczyniła niejaka Europa+.

Nie, naprawdę nie Europa+. Ja, moi, me. Moją pomarańczową ramkę rozpoznaję nawet pod prawem Kalifornii.

Miałam powód do wewnętrznego kwiku przez dłuższych kilka chwil.