2.226 [Ojapierdolęjużniemogę]

Zażywna kobieta stojąca przede mną w kolejce po poranny chleb zażądała:

- Z makiem cały pokrojony!

a ekspedientka piekarni migusiem i co do joty spełniła absurdalne żądanie, chlastając stosownym bochnem w foliowej torbie o blat.

Cały pokrojony za dwa pięćdziesiąt. Proszę, dziękuję, co dla pani?

Takie cuda tylko w piekarni.

Cały-cały-pokrojony, blady a jednocześnie rumiany, wypieczony chociaż z zakalcem. Obcasy kozaków rozjechały mi się na zbrylonym śniegu przed piekarnią, bo było to jeszcze zanim nie nastała wiosna i przed jedną ospą i jednymi zapalonymi oskrzelami. W sensie – parą.

A żeby bez potrzeby nie przyczerniać obrazu, to było to też przed wyjazdem na ferie z nielatami, miłym przerywnikiem, wciśniętym cudem między Zinnat a Klacid (oraz Tanno-Hermal. I cóż, bizarre, ale żadna apteka nie sponsoruje tekstu numer 2.226, cha!).

Cały cały pokrojony, nie narzekaj, przy minimalnym wysiłku da się pogodzić to z tamtym.

Niemożliwe z niewykonalnym.

A w ogóle – cóż to za temat, że masz te swoje dzieciaki? Nie myśl, nie myśl, po prostu bądź. Matką.

Między zapaleniem krtani a oskrzelami (jedno i drugie leczone, rzecz jasna, przez pediatrę) miałam taki moment, że niezmiernie tu chciałam wyrazić swoje zdanie na temat pożytków i lęków związanych z rocznym urlopem macierzyńskim, o czym było głośno dwa tygodnie temu tu i tam. Temat eksplodował i niestety zgasł, zanim usiadłam do prywatnego pisania. I to mi jednak – dygresja - bezwzględnie przeszkadza, że entuzjazm portali, fejsbuka i blogów na gorące tematy trwa nanosekundę, a w kolejnej wygrywa Justyna Kowalczyk i już psa z kulawą nogą nie interesuje godzenie macierzyństwa z pozadomową pracą.

Mnie natomiast ten wątek zajmuje bardziej niż łącznie Stoch, Kowalczyk, OFE oraz dlaczego karę śmierci zamieniono w latach 90 nie na dożywocie, a na dwadzieścia pięć lat.

Ale najpierw rzeknę tak.

Po tym, jak wrzuciłam ostatni smutny tekst na bloga nie mogłam się jednak, kurczeblade!, nie roześmiać wszystkimi zębami na widok tego, co z mojego smutactwa zrobiły „Blogi Wysokich Obcasów”.

O buacha cha cha.

Sama się zastanawiam why so serious, właściwie z chęcią przebiłabym tego balona w trymiga.

I normalnie luźniutko bym sobie pobiegła przez ukwieconą łączkę wprost w świeżo wyprane prześcieradła, a Manuel podawałby nielatom kromki z świeżym masłem.

Takie rzeczy niestety tylko w przerwie na reklamy.

W piekarni co prawda nadal cały krojony, ale u mnie niezmiennie niedoczas, zadyszka i zawalone to oraz tamto i nie wierzę żadnej z tych komentatorek, które z palcem w nosie joggingiem przebiegają między pieluchą, korporacją a sauną i ogólnie zen, botoks oraz świetnie-sobie-dałam-radę.

Katarzyna Staszak i Natalia Waloch-Matlakiewicz, matki na rocznym macierzyńskim pytają „Ale jak dokładnie się to robi i jakie są tego koszty?”

Kontekst pytania:

Teraz naprawdę doceniamy wysiłek wszystkich pracujących matek i je podziwiamy. Że dają radę, że nie wariują od wyrzutów sumienia, że potrafią przeskakiwać z jednej przestrzeni do drugiej. Na pewno da się być fajną matką i robić karierę.

Cały tekst: http://wyborcza.pl/1,75478,15353969,_Ty__Rok_z_dzieckiem_w_domu____Dziennikarki__Wyborczej_.html#TRrelSST#ixzz2tFFiR35n

Nie znam bardziej zajmującego mnie tematu.

Jak DOKŁADNIE się to robi?

O matko, o matko.

Mam wrażenie, że najbardziej szokująca w tym kontekście jest konstatacja, że ten pierwszy rok łączenia bycia matką i pracy to w ogóle jakoś zleci. Na hormonach, z rozpędu, na rezerwie snu/siły sprzed dziecka.

Ale są jeszcze kolejne lata. Dość chyba w sumie sporo kolejnych lat.

I chociaż moje osobiste doświadczenie jest jednak mało miarodajne, bo gdyby Nowy Człowiek był jedynakiem, miałabym już pewnie za sobą moment ulgi i uff!, zmniejszałoby się już moje macierzyńskie zaangażowanie, to jednak uważam, że rozmowa o byciu matką i łączeniu tego z pozadomową pracą nie może się ograniczać do sytuacji matek na rocznym macierzyńskim.

Albowiem po rocznym macierzyńskim (a także wobec jego wcześniejszego ustawowego braku) jest padanie na pysk i czołem o blat, ale o tym ciii, bo naruszam zasadę decorum, pisząc, że jestem skonana.

Żeby było jasne.

Macierzyństwo jest najbardziej satysfakcjonującą pracą jaką znam.

Jestem też – tfu, odpukać w niemalowany control/delete+alt – najszczęśliwszą z wielomatek.

Ale niezmiennie zamierzam trwać przy moim zdaniu, że wiodącą narracją osoby, która od dziesięciu lat dzierga macierzyństwo i pozadomową pracę jest ojapierdolęjużniemogę.

I nie chcę za to orderu.

Myślę tylko, że byłoby fajnie, gdybyśmy my, matki (och, We_the_Mothers) same przed sobą potrafiły się przyznać do ojapierdolęjużniemogę. A nie, że ze śpiewem na ustach od ząbkowania do pisania apelacji. I to wszystko w pełnym makijażu, a Kasia Cichopek - wiecznie w mini - czy jest aby nadal seksi mamą?

Oraz: „nie dajesz rady? a zobacz na tamtą, jak sobie świetnie zagania do obórki swoje nielaty!”.

A skoro już tak hurtem tu odpowiadam na zaległe komentarze, to nie mogę się nie ustosunkować osobno do wątku, który mię był delikatnie wytrącił z przytomności swego czasu i wręcz przechylił mi kubek z gorącą herbatą wprost na kolana.

Myślę o tezie „ Żyje się po prostu, a nie duma o życiu, na dumanie czasu mi brak.”

Przychodzi mi do głowy kilku wokalistów, którzy z maestrią mogliby zrobić z takiego kawałka pieśń na youtube i do paru komercyjnych stacji.

Podziw. Jest rytm, jest pomysł, brawo.

Ja jednak pozostanę przy swoim archaicznym obyczaju zastanawiania się i zadawania pytań i nieznajdywania odpowiedzi. Mam w tym przyjemność, rozkosz wręcz. Oraz w wyławianiu cytatów. Nawet z łbem ze zmęczenia na blacie.

  

Pozostawiam Państwa zatem z kawałkiem rozmowy Grzegorza Sroczyńskiego z Marcinem Królem.

[źródło: „Byliśmy głupi”, Magazyn Świąteczny 8-9 lutego 2014 r.]

I oby nam się.