2.227 [O cyckach]

… dzisiaj nie będzie, ale się rozochociłam potężną klikalnością „ojapierdolę”, „ojapierdolę” się sprawdziło marketingowo znacznie lepiej niż „transgresja”, „postmoderna” albo „zasada decorum”, w „ojapierdolę” waliły tłumy (jak na lokalne warunki, of corz). Chociaż - oddajmy statystykom, co statystyczne - można dzisiaj było trafić na mojego bloga również przez:

dałam mu swoje rajstopy bo zimno

albo

kobiety z golymi stopami w lutym

Słowem - jest moc. Acz zerkając w „źródła ruchu sieciowego” bloga się niezmiennie zastanawiam, jakiej reakcji doktora google oczekuje osoba wpisująca w wyszukiwarkę zdanie oznajmujące, zwięzły opis swojej sytuacji życiowej.

Przytulenia?

Wysłania przez doktora google drona pocieszyciela? Zbrojnej interwencji Echelonu?

---------------------------------------------------

Cóż, nie ma to jak pisać o pisaniu, kiedy do pisania właściwego brakuje zborności umysłowej, bo ciemno. I już noc. Oraz piątek po morderczym tygodniu. Michał Witkowski o tym znakomicie pisze w najnowszej „Polityce”. Miliony tematów i nic do dodania. Nic a nic, zero słów.

… toute proportion gardée, rzecz jasna, jeżeli chodzi o przełożenie tez Witkowskiego na możliwości tutejszego bloga. To informacja dla nieprzekonanych co do mojej galopującej skromności.

---------------------------------------------------

Tymczasem, patrzcie państwo, postawiłam właśnie – bo już umiem bez zadawania bólu – siedem baniek na chudych, dziecięcych plecach, a później wykąpałam inne drobne plecy w KMnO₄, wydezynfekowałam i przetarłam tym i owym. Delikwent pozostały z odjęcia dwojga nieletnich od całkowitej sumy nielatów w tym domu nie wymagał chwilowo żadnego zaopatrzenia w leki albo w opatrunki, dla zdrowia wystarczyło mu przeczytać na dobranoc książkę (mama! – zakrzyknęli pozostali – nie będziemy słuchać bzdur dla małych dzieci! NIE CZYTAJ MU!).

Jeszcze parę lat temu taka akcja, że w pokoju bańki, a w łazience wysypka, że tu wapno, a ówdzie antybiotyk byłaby pewnie powodem do obszernej notki, pod koniec której wyskoczyłabym z tryumfalnym wrzaskiem na zroszoną potem podłogę niczym Wolverine z kąpieli w adamantium. Ja, matkapolka, umocniona kolejną przeszkodą. Co cię nie wykończy, to cię wywinduje na kolejny level gry fabularnej w to się dzieje naprawdę, brawo, zdobyłaś sto dwadzieścia sześć punktów.

Jeszcze parę lat temu. Ale dzisiaj już nie.

Kiedyś notowałam zabawne dialogi w dzieciomowie, zafascynowana inwazją na moje życie bandy uciesznych alienów, podobnych z twarzy do tej, którą widuję w lustrze.

Od dłuższego czasu już nie notuję, chociaż dialogi pozostały zabawne, a ostatnio bywają wręcz przyprawione erudycją albo zaskakującą wiedzą, typu: szczegóły odbicia z rąk powstańców wielkopolskich Kargowej.

Mam ten moment, od kiedy nie notuję. Precyzyjnie jak w laboratorium.

Wracaliśmy z jakiegoś wyjazdu, jechaliśmy - jak zwykle nocą - przez pustą niemiecką autostradę tuż przy granicy z Polską, przez ziemię niczyją szeroką smugą asfaltu przeciętą światłami naszego samochodu, przez sosnowy las, Ausfahrt Müllrose.

Nielaty cicho posapywały na tylnej kanapie, trzy - doprawdy, och! - ujmujące istoty pod kocami i na poduszkach. Zgodne i milczące, bo w uścisku Morfeusza. Wtedy do mnie dotarło, że żyjemy właśnie, teraz, tutaj, już nasze wspólne życie, my – ich rodzice i oni, lokatorzy tylnej kanapy samochodu. Że oni nie są bandą obcych, którym się wypada przyglądać z mikroskopem, z zachwytem, ale i z ostrożnością. Że mamy nasze wspólne życie. To „wspólne” jest rozstrzygające. Z relacji „ja się wami opiekuję” do relacji „to jest nasz wspólny czas”. Po nocy, na autostradzie, zaiste - z niczego rewolucja.

To się pewnie jakoś nakłada na ten etap bloga, kiedy zaczęłam tu pisać niemal wyłącznie o sobie, o moim zmęczeniu, o worach pod oczami, o jeździe na rezerwie energii i pochodnych. Bo to jest dla mnie teraz kluczowe – ja w naszej wspólnej, rodzinnej relacji. Ja, moi, me.

Opieka, troska, dbałość, pielęgnacja, bańki, KMnO₄ i czesanie warkoczy są oczywistością.

Ja, moi, me, matkapolka.

---------------------------------------------------

Czytałyście/liście „Ciemno, prawie noc” Joanny Bator? Pod koniec zeszłego roku mnie ta fabuła opętała, jest gęsta i potworna i nie daje o sobie zapomnieć między jednym podejściem do tekstu a następnym, między wieczorem a kolejnym wieczorem wżerała mi się w mózg. I tak się w niej nurzałam przez kolejne strony, aż dopłynęłam do końca.

W rozdziale „Wyjeżdżamy” protagonistka wraca do Szczawna-Zdroju, do willi, w której niedawno ją straszył spalony upiór z forum internetowego. Chce z nim zamknąć historię siostry. W dziennym świetle zamiast rozkładu, bałaganu i śmieci zastaje równe rabaty, świeżą farbę i energiczną, zarządzającą porządkiem kobietę.

[źródło: Joanna Bator „Ciemno, prawie noc”, Grupa Wydawnicza Foksal 2013, Wyd. II, str. 489]

Prask.

Uderzył mnie ten fragment osobiście, personalnie, na poziomie chronionych prawem dóbr osobistych i mojej własnej, wrażliwej skóry. 
Dosłownie chlast i bum między oczy.

Bo jak ja wyglądam? Na co? Na kogo?

Umiem zgrillować drobiowe truchło i ugotować makaron, nie zlepiając go w pulpę. Nie wpadam w panikę, kiedy z dwóch nieletnich nosów cieknie gęsty glut, a z trzeciego gardła rzęzi wilgotnym charkotem. KMnO₄, bańki, wapno i ogólnie luuuz.

Ale pod tą skórką nie jest całkiem pusto.

Ja, moi, me, matkapolka nie jest samą opieką i troską. Że zanucę jak w „Pingwinach z Madagaskaru”, dyszkantem Morta – „pod skorupką … u lemura … mieszka króóóól!”

Nurzanie się w tym, co ze mnie zostało jest – powiadam Wam – zajmujące.

--- a skoro miało być o cyckach, to proszę:

  

[źródło: www.demotywatory.pl]