2.206 [O licealnym marzeniu]

Do spamowej zakładki skrzynki pocztowej wpadła mi parę dni temu informacja o nowościach w sklepie Polityki.pl (to nie jest tekst sponsorowany, Polityka Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowo-akcyjna nie maczała w nim maila, nie „inspirowała” mnie materialnie ani nie zafundowała mi niczego, żebym napisała to, o czym piszę), zatem: odebrałam spamowego maila z newsem, że wychodzi kolejny tom Poradnika Psychologicznego Polityki. 

Tom 13 „Jak radzić sobie ze szkołą”.

"Szkoła jest dziś w kryzysie. Wielu mówi wręcz o katastrofie oświatowej. Imponująca technologia przekazu wiedzy, lawinowo przecież przyrastającej, sprawia, że instytucje oświatowe jawią się jako ociężałe i anachroniczne machiny. To wspaniale, że szkoła stara się –nie chce być już tak represyjna i nudna, jak jeszcze niedawno. Lecz bez wątpienia traci autorytet. I urok. (…)
Jednakże szkoła istnieje. Młody człowiek, to jasne, trenuje tam umysł. I dostaje w kość od życia. Doświadcza akceptacji i podziwu, ale też osamotnienia, izolacji, wzgardy. Zwycięża i przegrywa. Musi radzić sobie z zawiścią innych i własną – o sukcesy kolegów, z agresją, czasem z niezasłużoną karą, niesprawiedliwą oceną. Ze stresem.(…)
Jak więc szkołę przeżyć bez zbyt bolesnych ran psychicznych? Jak mądrze przygotować i potem asekurować tam własne dzieci? Jak uczyć skutecznie, ale też tak, by nie kontuzjować uczniów psychicznie i intelektualnie?”.

Cóż, muszę to mieć, #dajmitozaraz, irytuje mnie, że nadal tego nie ma w obiegu. Obiegłam okoliczne empiki i „salony prasowe” („salon prasowy” brzmi dumnie, jest w tym zawadiacka, kolporterska pycha). Więc obleciałam sąsiedztwo i - nie ma.

A ja chcę przeczytać – teraz, już, natychmiast - o tym, dlaczego nas to dopada, nas – rodziców chorych na szkołę, z edukacyjną gorączką i z oświatową wysypką.

Pod ostatnią notką wywiązała się zajmująca dyskusja o szkole. O rodzicielskiej wizji nowoczesnej edukacji. Dziękuję za to, o czym pisałyście, Dziewczyny.

W ogóle, okołoszkolne debaty nieźle mnie ostatnio kręcą, porównywalnie jak swego czasu zajmowała mnie skaza białkowa, karmienie piersią, nauka korzystania z nocnika albo przedszkolny debiut. Teraz jest level: podstawówka. Przyjmuję to z dobrodziejstwem i nie zamierzam się wykręcać albo udawać, że małolaty samodzielnie odrabiają wszystkie lekcje, każde za swoim biurkiem, a ja w tym czasie kiwam klapeczkiem.

Żeby było jasne – nie mam konstruktywnej wersji innowacyjnej szkoły podstawowej, takiej, do której nie miałabym żadnych zastrzeżeń. A właściwie nie tyle nawet chodzi o samą szkołę jako instytucję i organizację (bo swoją własną nielaty kochają), ile o tzw. program. O to, co powinno być przez szkołę egzekwowane bezdyskusyjnie (moim zdaniem – ortografia, gramatyka i tabliczka mnożenia), a czego nie powinno się uczyć jak prawd wiary. „Patriotyzm”, „narodowość” i „mniejszości etniczne” same mi się w tym kontekście pchają na klawiaturę.  

Chociaż z drugiej strony … W pierwszej albo w drugiej klasie liceum miałam nieźle obkuty cykl rozwojowy glisty ludzkiej. Cykl rozwojowy pierścienic. Budowę anatomiczną kury (włączając grzebień na mostku). Mitochondrium i DNA na wyrywki (a trzeba pamiętać, że tamtych czasach matrix mitochondrialna nie kojarzyła się z żadnym filmem).

Z prędkością pistoletu wyrzucałam spod kredy przejścia chemiczne od węgla do jakichś kwasów organicznych. Teraz te enigmatyczne hieroglify nie mówią mi zbyt wiele. Wcale do mnie nie mówią. CH₃CHO i C₂H₅Cl milczą do mnie jak zaklęte.

Nie wspominając nawet o pociągu, który wyjeżdżał z prędkością 56km/h ze stacji A. Ze stacji B w tym samym czasie wyjeżdżał inny pociąg, pytanie brzmiało: co na obiad zjadł maszynista.

Pasztetową z ogórem?

Bigos?

I cóż, nie zdechłam śmiercią tragiczną od nadmiaru pamięciówki (a w tamtych czasach nikomu się przecież nie śniło o tym, żeby z testowania zrobić podstawową metodę weryfikacji wiedzy).

Nie zdechłam, ale czy mnie to uczyniło rozumniejszym człowiekiem?

Nie wiem i oczywiście nigdy się nie dowiem.

Czy bez rozległej swego czasu wiedzy o RNA znajdowałabym się w aktualnym czy może w diametralnie różnym punkcie oświecenia.

A jednak intuicyjnie czuję, że chcę dla moich młodych czegoś innego. Nauki zadawania pytań. Informacji, że są pytania, na które jest wiele prawidłowych odpowiedzi.

No i nie lubię, kiedy zadanie jest źle zrobione mimo podkreślenia prawidłowej odpowiedzi, tylko dlatego, że polecenie brzmiało „obwiedź odpowiedź pętlą”. Mam nieodparte wrażenie, że metoda zaznaczenia nie ma na dłuższą, życiową metę żadnego znaczenia (wiem, że chodzi tu o ROZUMIENIE polecenia acz pieprzę tę metodologię, mówiąc szczerze).

Ale przecież niewyłącznie o tym chciałam dzisiaj.

Chciałam o szkole również w kontekście pewnej książki i pewnej dziewczyny. To będzie bardzo osobisty kawałek, ale się inaczej nie da.

Między kuciem kwasów octowych, cytoplazmą a organellum miałyśmy z pewną Magdą w VIII liceum bardzo konkretne marzenia, miałyśmy taką bowiem idée fixe, że będziemy pisać książki, nieważna tematyka. Żadna z nas nie została Masłoską, niestety. Żadna - młodą nadzieją literatury, nasze marzenia o książkach się spełniają z bardzo opóźnionym zapłonem, zahibernowane ciężką komuną, aboco.

Ale się spełniają (mimo, że obie już dawno zapomniałyśmy, jak przejść od węgla do nie-wiadomo-czego).

Magda właśnie wydała fantastyczny przewodnik po Poznaniu, bardzo zalecam, jestem z Magdy i z tego przewodnika dumna, jakbym co najmniej miała w niego jakiś wkład, a za cały mój wkład są tylko dzielone, dziewczęce marzenia o długim terminie ważności.

Jutro, w sobotę można pojeździć z dziećmi i z Magdą po Poznaniu.

Magda ma kapitalną wiedzę o mieście i potrafi ją znakomicie sprzedać.

Zapraszam w jej imieniu :)))))))))))))))))