2.204 [O obrzydzeniu]

W nielatach wendeta budzi się w niedziele rano.

(w soboty czasem też)

Żądza zemsty zrywa ich z mięciutkich poduszek, spod puchowych kołderek.

Z gryczanych materacyków.

- Mama, - rzecze Silny. Stoi nad moją głową, moja głowa śpi. – Mama, patrz, umiem stawać jak bocian!

I stoi.

Myślę, że stoi jak bocian, chociaż tego nie widzę. Śpię przecież.

- Brawo – chwali Silnego mój sen.

- Mamo, zobacz, znalazłem guziczek, tu leżał, zobacz mamo, jaki ma kojoj guziczek, mamo, gdzieodłożyćguziczek??? MÓW, MAMO, DO MNIE, NIE ŚPIJ!

Co rano zrywamy nielaty z piernatów mniej więcej o siódmej.

Co weekend odpłacają nam za to z wypukłym meniskiem.

Wyjąwszy największego, pozostałe są nieprzytomne w poniedziałek, wtorek, środę, w czwartek i w piątek.

Żeby dojść do siebie o świcie, potrzeba im soboty. Albo niedzieli.

Brr.

Jutro rano mogłabym się wyspać.

Pomówmy o czymś przyjemniejszym.

O weekendowym śniadaniu z kumą na mieście.

Didaskalia: jesień. Chociaż przecież jeszcze nie zupełna.

Idziemy przez miasto, miasto miewa frapujące perspektywy, kiedy się je eksploruje pieszo. Jest pusto, dzielnica nie w centrum. Jakieś niezobowiązujące liście na chodniku, starsza pani na przechadzce z kundelkiem.

Idziemy, kuma i ja, aura: chłodno-rześka.

I nagle, niespodziewanie, przekraczając próg, popchnąwszy drzwi wejściowe lokalu gastronomicznego wchodzimy z kumą w pięć albo w siedem domowych śniadań w publicznym miejscu. Każdy śniadaniowy stolik jest swoim własnym uniwersum, zaskakująca obserwacja, mamy ją obie równocześnie. Tamta para, już nie bardzo zakochana, ta rodzina bliżej nas, z dwójką małych dzieci, dwie dziewczyny i pies, za chwilę dołączy do nich trzecia – wszyscy są tu prywatnie łamane przez incognito, oni i ich bułki, ich kawy z mlekiem, pomidory, jajecznice. Sól, pieprz, cukier, intymność, gazeta. Pozamykani między nieistniejącymi ścianami, każdy u siebie.

Ten facet przy stoliku po sąsiedzku również.

Najpierw walczy z kurtką, zwycięsko. Później się mierzy z kablem od laptopa, roztrzęsiony szuka gniazdka, znajduje, podpina. Sądzę, że oddycha z ulgą. Siedzi czterdzieści centymetrów od mojego lewego ramienia, jego nerwowość zaczyna mi się udzielać. Smaruję masłem bułki, ale kątem oka widzę z jaką starannością mój sąsiad lokuje laptop na niewielkim stoliku. Stolik się chwieje, mężczyzna ma kołatanie przegród, wzywa obsługę, w zwięzłych słowach ubliża. Obsługa znajduje stolikowi optymalną równowagę, podsuwa nerwusowi kawę i jajecznicę.

[… i nici z pogaduszek z kumą, zamiast z nią omawiać istotne aspekty koncentruję się na sąsiedzie]

Wreszcie system operacyjny odpala. Avemaria.

Sąsiad je łapczywie, je nachylony nad talerzem, zgarnia jajecznicę z talerza wprost do ust wpatrzony w monitor. Łypie w monitor jak w jakieś oczi cziornyje, jak w – powiedzmy – nieskazitelną twarz wyznającą mu coś żarliwie, spija treści z monitora wchłaniając jajecznicę.

Niedbale odstawia puste naczynie.

Przy kawie to samo. Głowa sąsiada wysunięta do przodu charakterystycznym żółwikiem, ta pozycja fajnie deformuje kręgosłup w odcinku szyjnym, coś o tym wiem, kawa jest przy stoliku obok na marginesie, sąsiad znów się zanurza w powierzchni LCD.

Oczywiście mogę się mylić w ocenie, jestem z analoga i nieuleczalnie anumeryczna, ale to jednak nie do końca to samo, co czytać przy śniadaniu gazetę.

To jest zjawisko z cyklu nie lubię.

Unlike.

Nie lubię fenomenu wyżerania duszy przez monitor i przez to, co na nim widać. Co z niego dobiega.

… co mi przypomina inne śniadanie, tym razem rodzinne. Nasza liczna famuła jak szarańcza przy niewielkim stole w śniadaniowni w hotelu, kanapki z czekoladą, okruchy, herbaty z cytryną, kuksańce i mama-a-on-mi! mama-powiedz-jej!, a przy sąsiednim - samotny mężczyzna. U nas chaos i pomięte serwetki, a facet elegancko przeżuwał chlebuś z szynką do monitora komputera. I z takim niewymuszonym, dżentelmeńskim wdziękiem manewrował tartinkami i kawusią jednocześnie pisząc maile, że go zzoomowałam. Powiększyłam kadr.

Dear,

I’m still single.

pisał nasz sąsiad do jakiejś kobiety.

No nie do końca single, przecież razem z komputerem.

Nie wiem, czy nobliwy dżentelmen z hotelowej śniadaniowi czuł smak wchłanianych kanapek.

W sumie mi to wisi.

Próbuję Wam tylko powiedzieć, że mam ostatnio pewien problem z wirtualem.

Brzydzi mnie ostatnio przenoszenie realiów do sieci.