2.203

Chudy, wbity w chodnik chłopak rozdaje ulotki. Gnam do pracy i się nie rozglądam na boki, ale nie sposób go nie zauważyć, wysokiej, przygarbionej postaci o pustym wzroku, desperata wciskającego raz za razem kolorowe świstki do rąk przechodzących. Zleceniodawca go oblókł w reklamowy t-shirt, zbyt obszerna koszulka zwisa z chudych łopatek, łopoce na zapadniętej klacie, na pomarańczowej bawełnie nadrukowano pokaźny napis „Paszport do SUKCESU” i jakieś numery telefonów, strony wuwuwu, paszport zapewne stąd do Doliny Krzemowej albo do Hollywood.

Czy to nie jest naruszenie dóbr?

Paszport republiki upokorzeń, rzekłabym, z perspektywy tego gościa, desperackiego Charona do pomyślności przypadkowych przechodniów.

Biorę ulotkę.

A później zawieszam wzrok na twarzy jakiejś dziewczyny. Nie jest ładna. Nie ma regularnych rysów, błyszczących oczu, bujnych włosów, ani w sumie niczego pociągającego w sobie wyjąwszy cerę. Buzia dziewczyny, która mnie mija na ulicy w zwolnionym tempie, dwadzieścia – powiedzmy - pięć klatek na minutę, więc jej buzia jest porcelanowa, perłowa jak twarz lalki, dziewczyna ma idealnie wypukłe policzki i doskonale gładkie czoło. Biskwit. Model. Odlew.

Trudno mi nie pomyśleć przez kontrast o twarzy, którą co rano mocno pudruję w lustrze.

Idę i podnoszę z chodnika trzy błyszczące kasztany, świeżo wyklute.

A później jeszcze czwarty, dla siebie. I chowam wszystkie w kieszeniach prochowca.

Raczej po wierzchu percypuję wtorek, między spieszę się a nie zdążę.

Poza tym - zajmujące, bo otóż kibluję w czwartej klasie, chociaż wydawało mi się, że już miałam promocję do piątej, szóstej, ba, nawet do ósmej. Oraz maturę. A tu znienacka obrabiam na nowo i ze zdwojoną mocą szok przejścia z nauczania wczesnoszkolnego do systemu ocen, kartkówek tudzież zapowiedzianych sprawdzianów (wskaż różnice między mniejszością etniczną a narodową; ja nie umiem).

Siłą woli powstrzymuję ścisk żołądka, to jednak nie są MOJE zapomniane domowe, ani MOJE ortografy, ani w ogóle.

- Dziecko, to naprawdę nie jest moja wina, że zapomniałeś książki!

Mina delikwenta jednoznacznie wskazuje, że nie jest przekonany do sugestii podzielania mojego osądu.

Wentyluj, mówię sobie, wentyluj i luz, a i tak mamy tu armagedon każdego popołudnia (czy raczej, powinnam rzec, wieczoru).

Po jednej stronie stołu leci fabuła elementarnych rachunków, a po drugiej …

Paszport do sukcesu z potartą korektorem datą ważności.