2.201

Do poczekalni u dentysty wchodzi się wprost z ulicy. Żadnych krętych korytarzy, schodów, żadnych wariacji architektonicznych zdradzających paranoję właścicieli wokół ochrony prywatności posiadaczy krzywych albo spróchniałych zębów. Dwa skrzydła szklanych drzwi i hyc, już. Voilà, otóż poczekalnia, a w niej trzy kanapy ze skóry ekologicznej.

Siedziałam na tej pod oknem i nerwowo mięłam papierową chusteczkę.

Moja wizyta, umówiona na kwadrans wcześniej nadal była, najwyraźniej, daleka od rozpoczęcia się.

Na prawo od wejścia, trzy kroki od wnęki dla oczekujących ustawiono wysoki kontuar recepcji. Korytarz w głąb wiedzie do gabinetów.

Do poczekalni weszła młoda kobieta. Bardzo ładna. Wysoka blondynka w powiewnej sukience z dwójką dzieci, dwuletnią  - na oko – córeczką i z niemowlęciem w samochodowym foteliku. To była pierwsza wizyta kobiety w tej przychodni, więc na początek, na zadane półgłosem pytanie recepcjonistki głośno podyktowała obecnym swój rok urodzenia. Tysiąc dziewięćset osiemdziesiąty trzeci. Imię, nazwisko, adres zamieszkania, osiemdziesiąty trzeci.

Trzeci trzeci, dwoje dzieci.

- Mama! – Zagaiła córeczka. - Mama! Mama! Mama! – powtarzała rytmicznie ciągnąc matkę za obręb sukienki.

Monotonnie. Mama!

- Ciii! – Blondynka przyłożyła palec do ust, przetarła czoło wierzchem dłoni i lekko pchnęła dziewczynkę w stronę kanap.

- Idź! – Szepnęła.

Dziewczynka ruszyła z ociąganiem. Jej matka usiadła obok mnie. Fotelik z dzieckiem postawiła przy nodze i mechanicznie gładziła kocyk na śpiącym niemowlęciu.

- Mama! Mama! Mama! – powtarzała dziewczynka.

A to a owo a śmo, a mama nudzi mi się. MAMA!

- Ciii! – powtórzyła kobieta. – Zobacz jak pani na ciebie patrzy! Pani sobie myśli o tobie, ale niegrzeczna dziewczynka!

Dziewczynka wkręciła się drobnymi paluszkami w stos kolorowej prasy leżący na niskim stoliku.

- Zostaw to! – Szepnęła matka. – Zobacz jak pani na ciebie patrzy!

To dziwne, ale nie poczułam się wyrwana do odpowiedzi, ja i moja zmięta chusteczka i mój wzrok niedyskretnie wbity w tę scenkę rodzinną. Nie poczułam żadnego imperatywu pouczenia, żadnej edukacyjnej misji. Niczego w stylu „matko, daj spokój swojemu dziecku”, zero moralizatorstwa, nic.

Dziewczynka łypnęła na mnie spod pszenicznej grzywki.

- Mama! Mama! Mama! – Powtórzyła.

Jeść, pić, mama!, a kiedy stąd wreszcie pójdziemy.

Kobieta powiodła po lokatorach kanap spanikowanym wzrokiem. Widywałam taki na własnych zdjęciach. Oraz swego czasu w lusterkach. Wzrok bo-zaraz-nie-wytrzymam.

Och, w sumie się nie dziwię.

Jesteś o włos od katastrofy, siostro w macierzyństwie. Wrócisz do domu i nalejesz sobie drżącą ręką kieliszek wina.

Takie tam. 
Bez słów zadasz sobie pytanie w mokrym kącie prysznica o to, po co ci to było. Takie tam, takie tam.

A wystarczyłoby spuścić powietrze. Nikt cię nie ocenia, oprócz ciebie.

Dlatego patrzę. Gapię się. Na matkę, nie na dziecko. Z ciekawością, bez sensu.

-----------------------------------------------

... ja tymczasem się przyzwyczaiłam, zabawna konstatacja jak na dziesięć lat stażu w branży rodzicielskiej. Przyzwyczaiłam się tak dalece, że moja skłonność do spontanicznych zdumień spadła mi z dnia na dzień do zera. Nie mam zdumień, więc nie piszę, logiczne.

Dwa tysiące dwieście notek na blogu i ani jednej dalej?

Jest jedna, ale nie wiem, co dalej.

Póki co odcinam kupony od kilogramów napisanych wcześniej tekstów.

W dobrym towarzystwie wzięłam udział w akcji „Czytasz, słuchasz, Czwórka”.

… i w bezbrzeżnym zdumieniu słuchałam, jak brzmi „Projekt: Matka” z podkładem „pooo-ciąg osobowy z Łowicza Głównego wjedzie na tor przy peronie pierwszym” ;)

klik ↓