2.200

Urwaliśmy się z Ojcem Dzieciom na ekspresowe zakupy we dwoje.

Spożywcze. Dla nieobdarzonych gromadą nielatów dość to wątpliwa rozrywka.

Radio w samochodzie włączyło się po uruchomieniu silnika. W głośnikach jęknęło, zacharczało i po krótkim para-bada-bum jakiegoś muzycznego kawałka częstotliwość ustaliła się na wywiadzie z Agnieszką Chylińską. Prowadzący wygiął się we wdzięcznym wygibasie - zobaczyłam to oczyma duszy, bo świetnie znam tę narrację – i kuląc się w słownych lansadach poleciał do Agnieszki przymilnym tekstem „słuchaj, jak ty, matka trójki dzieci dajesz radę …” et caetera.

Jak dajesz radę spać, jeść, trawić, pogrzebać palcem w oku, znaleźć czas na rozrywkę.

Stanęliśmy na sklepowym parkingu, ale nie chciało mi się wychodzić na zewnątrz.

Jak dajesz radę – i niemal usłyszałam, jak Agnieszka Ch. się osuwa z redakcyjnego krzesła.

To jest doprawdy znakomita kwestia. Jak dajesz radę. A jaką niby „matka trójki dzieci” (matka jednego albo matka – powiedzmy – dziesięciu) ma alternatywę? Nie spać? Nie trawić? Nigdy nie grzebać palcem w oku? Nie miewać żadnych rozrywek?

Agnieszka Ch. westchnęła, zacharczała, splunęła i rzekła coś mętnie o tantrycznej przyjemności płynącej z zakupów przez internet. Dzieci się zajmują sobą przez trzy, cztery sekundy, a ona wtedy migusiem klika. W książkę, w świnkę Peppę dla córki, w perfumy albo w luksusowe szpilki.

A później jeszcze dość długo i ładnie mówiła o godzinie dziennie, którą miewa dla siebie, kiedy wszystkie dzieci już śpią. O czytaniu – w przerwie między codziennym biegiem a snem - o słuchaniu muzyki i oglądaniu starych zdjęć (… i co się z tej dziewczynki z fotografii zrobiło).

To takie moje i tak bardzo na tym blogu przewałkowane, że aż wstyd pisać o tym jeszcze raz. Moja herstory z getta matek wielodzietnych – gonię, nie nadążam, łapię chwile.

Opowiedziałam o tym jakiś czas temu Przemysławowi Wilczyńskiemu z „Tygodnika Powszechnego”. Sążnisty artykuł się ukazał w minioną środę, a treść zajawki ze stron „Tygodnika” nieco wykrzywia wymowę tekstu. Wbrew pozorom materiał nie jest cały w opozycji do Magdaleny Środy, przeciwnie.

klik

Tymczasem, ludzie listy piszą. Napisała do mnie czytelniczka.

Witam,

bardzo zdziwiła mnie Pani krytyka wywiadu z prof. Środą - absolutnie nie uważam, że to o czym ona pisze jest utopijne - wszystko zależy od tego jak ktoś sobie poukłada i zorganizuje życie i związek.

Prof. Środa też ma córkę -- sama chodziłam z nią do liceum.

Ja jeszcze nie mam dzieci, ale studiuję obecnie zaocznie drugi kierunek i pracuję na cały etat + ciągle się dokształcam sama, bo w mojej branży to absolutna konieczność. Ponieważ mam teraz znacznie mniej czasu niż mój mąż, to on gotuje codziennie, odkurza mieszkanie i myje podłogi, ja wrzucam i wieszam pranie i zmywam naczynia, każdy prasuje dla siebie  (muszę prasować, bo chodzę do pracy gdzie trzeba w miarę porządnie wyglądać, a dla dzieci bym chyba nie prasowała - nikt mi nie prasował jak byłam mała ubrań i nie ucierpiałam na tym w żaden sposób -- i tak ubrania kończyły zazwyczaj wytarzane w ziemi i na szkolnych parkietach).

Myślę, że zdecyduję się kiedyś na dzieci, bo z tego jak mój mąż dba teraz o mnie i o dom mogę wnioskować, że będzie też ponosił uczciwie połowę obowiązków, gdy będziemy je mieć. Gdybym nie była pewna pod tym względem kogoś z kim jestem, nie zdecydowałabym się na dzieci z nim. Nawet jeżeli miałoby to oznaczać nie posiadanie ich wcale... na pewno nie zdecydowałabym się na trójkę... wszystko jest kwestią priorytetów i nie każdy w swojej sytuacji (którą zazwyczaj sam sobie poukładał i zbudował) jest w stanie żyć w sposób opisywany przez prof. Środę, ale jest wiele takich kobiet i to nie tylko wśród tych, które stać na sprzątaczkę (mnie nie stać); sama znam takich kobiet masę, proszę mi wierzyć, to żadna utopia, to codzienność wielu z nas.

Pozdrawiam,

XY

(tekst bez żadnej mojej redakcyjnej ingerencji)

No właśnie.

Drogie Czytelniczki, Drodzy Czytelnicy, ja nadaję z getta. Z chaosu i nieprzewidywalności. I z jednej godziny urywanej między biegiem a snem, bardzo przyjemnej. Uprasza się więc teoretyków o powściągliwość (swoją drogą, mam szczególną sympatię dla pana, który podpisany jakimś imieniem i nazwiskiem pod linkiem do tekstu „Feminizm” na profilu „Tygodnika Powszechnego” wyartykułował opinię „No i nie ma co komentować, pani blogerka jest po prostu niepozbieranym leniem.”). Hm.

… tymczasem gromadzę materiały do felietonu pod tytułem „wszelkie prace domowe zrzuciłam na męża”.

No bo co, kurczeblade, do licha.