2.199

Anke była pierwszą holenderską matką, którą poznałam z bliska (jeżeli przez poznanie rozumieć dopuszczenie do sofy w gabinecie, salonu, stołu w kuchni i pokoju nielatów).

Przyjechała za mężem, w ciąży, z ciężarówką bagażu, do chłodnego, deszczowego kraju bez autostrady.

Poznałyśmy się jesienią.

Kilka miesięcy wcześniej, w lipcu albo w sierpniu Anke wyszła za mąż. Ślubowali sobie z Gerritem to, co nowożeńcy ślubują sobie w Holandii - po krótkiej znajomości, to nie był szał namiętności, raczej solidna zapowiedź zgodnego funkcjonowania.

Anke zbliżała się do czterdziestki, Gerrit także.

Zamieszkali w obszernym domu w willowej dzielnicy Poznania. Czynsz najmu opłacała firma, która zaproponowała mężowi Anke wysokie stanowisko i pieniądze do tej pory dla niego nieosiągalne.

Kruczek intratnego kontraktu był w zasadzie jeden – wysokie stanowisko i adekwatne pobory czekały na Gerrita w ponurym kraju bez autostrady, cóż za niekonwencjonalne wyzwanie.

Trafiłam do Anke przez Gerrita, do Gerrita – nieważne.

Ona debiutowała w Polsce – miała pomysł na kontynuację tu swojej holenderskiej organizacji, ja debiutowałam w zawodzie, wiodłyśmy się przez dwa lata współpracy jedna drugą jak chromy ślepego. Szło nam doskonale.

Nie miałam własnego biura, spotykałyśmy się w domu Anke, tym wynajmowanym przez firmę importującą do Polski świeże kwiaty. Stał w głębi starego ogrodu, od drewnianej furtki do drzwi domu wiodła wąska ścieżka wykładana kamiennymi płytami. Przy wejściu Anke ustawiła ceramiczną gęś naturalnych rozmiarów. Zabawne, że po latach nadal pamiętam tę gęś, nadobnie kiczowatą.

Dom był dość ponury, bo stare drzewa reglamentowały dopływ światła, i urządzony z protestancką powściągliwością. Siadałyśmy w gabinecie Anke. Gospodyni, zanim zaczęłyśmy pracę, przynosiła dwa parujące kubki kawy i puszkę maślanych ciastek. Kiedy już poczęstowałam się jednym z pojemnika podsuniętego mi przez Anke, ta zatrzaskiwała wieczko i odnosiła puszkę do spiżarni. Bez względu na to, jak długo byśmy nie rozmawiały, nigdy nie proponowała powtórki kawy, ani repety z ciastek.

Wspierałam ją w egzegezie zawiłych lokalnych obyczajów, używała mnie też jako tłumaczki.

Pracowałyśmy, gadałyśmy, piłyśmy kawę, ciąża Anke rosła w miarę skracania się dnia, później rosła w miarę jego wydłużania, rejestrowałam to peryferiami jaźni, rozmnażanie człowieka niezbyt mnie wówczas zajmowało.

Kiedy przyjechałam do niej któregoś ranka, Anke nie była już w ciąży, za to promieniała i zamiast do gabinetu powiodła mnie na piętro. Najpierw długo szłyśmy krętymi schodami, później równie długo – korytarzem. Wreszcie Anke otworzyła drzwi. Na środku pokoju, na podłodze z sosnowych desek stała kołyska przykryta jasną firanką, lekkim baldachimem z falbanką. Oprócz kołyski w pokoju nie było żadnych sprzętów, żadnych mebli, tylko pod ścianami stały jakieś paczki w pastelowych barwach, wyglądały na nierozpakowane prezenty dla niemowlaka. Anke, przytykając palec do ust nakazała milczenie. Na palcach zbliżyłyśmy się do kołyski. Wewnątrz spało dziecko.

To była scena jak z Polańskiego, dziecko Anke niczym dziecko Rosemary, w wielkim pustym pokoju, w wiklinowej kołysce, w ciszy, w słabym świetle filtrowanym gęstymi gałęziami. I chociaż dzieci mnie wtedy nie dotyczyły, pamiętam, jak mnie uderzył chłód tej sytuacji. Dość, w istocie, nieludzki. Mam wrażenie, że tak o tym pomyślałam, że to dziwne, zostawiać dziecko całkiem samo (acz nie gwarantuję, bo minęło sporo lat). Kiedy wyszłyśmy z dziecięcego pokoju i Anke delikatnie zamknęła za nami drzwi, poszłyśmy jak zwykle do gabinetu i pracowałyśmy jakiś czas. Anke nie zaglądała do syna. Myślę, chociaż to może być projekcja, że Anke wyłożyła mi wtedy kilka swoich zasad wychowawczych. Dziecko śpi osobno, posiłki regularnie, nic mu się nie stanie, jeżeli trochę popłacze.

Rok później Anke urodziła kolejnego syna.

W kolejnym roku kontrakt Gerrita dobiegł finału i Anke zapakowała wyposażenie obszernego domu w dwie albo trzy ciężarówki. Pojechali.

Nigdy więcej się nie spotkałyśmy.

Prawdziwa Anke nie miała oczywiście na imię Anke, jej mąż, nie-Gerrit nie kierował firmą sprowadzającą kwiaty. Nie mieszkali na poznańskim Sołaczu. Poza tym cała reszta to prawda. Zresztą, czymże jest prawda, że się posłużę zużytym wytrychem z Piłata.

Prawdą była kołyska w pustym pokoju. Dwoje dzieci.

I różne od mi znanych metody wychowawcze.

A teraz czytam „Dobre życie” Karoliny Domagalskiej i bardzo chcę, żeby w deszczowym kraju, w którym już jest autostrada było jak w Rotterdamie.

Moja utopia ucieleśniona. 

źródło: „Dobre życie” Karoliny Domagalskiej [Wysokie Obcasy nr 26 (733) z 29 czerwca 2013]