2.202

A poza tym - co u mnie słychać.

Poza performance na kolei, poza regularną kontrolą zębów, poza piciem wina (tego wychylanego duszkiem, chyłkiem, żeby przypadkiem nie wyć pod prysznicem, że po co mi to wszystko było)?

Otóż bdb.

Dość mętnie pamiętam, jak się zabierałam do notki na bloga o udrękach lata w mieście. To miał być jakiś okołorocznicowy wpis, jedenaście lat zimno.bloga dwudziestego trzeciego lipca. Albo coś koło tego.

Udręki lata, mój Boże. Rozgrzany bruk w centrum, powietrze dygocące od stopni Celsjusza, płyty chodnikowe upstrzone plwociną. Idę, z bram kamienic wieje uryną, obok luksusowego salonu odzieżowego ohydne graffiti wandala imieniem pive.

Jak dzisiaj się widzę, zmierzającą Paderewskiego w dół ze śpiewną myślą ech-och, cóż to za szczęście, że dziś po południu wszystkie nielaty są otoczone troskliwą opieką …

… a ja w tym czasie biegiem do Powszechnej, zanurkować w dziale przewodników.

Pomyślałam wtedy, że koniecznie napiszę o tym na blogu, że mam ekstatyczną przyjemność w grzebaniu w przewodnikach.

Lubię też, nie ukrywam, kiedy książkowe opisy i cudze foty stają się życiem.

Mieliśmy niezłe wakacje.

Niezłe, bo już mnie przecież nie dziwi, ani nie złości, ani nie wyprowadza z zen, kiedy w miejscu w rodzaju Placu Świętego Marka w Wenecji (tandetnie szafirowe niebo, gołębie pikujące wokół jak pershingi, kwartet smyczkowy pod podcieniami pili-pili), więc mnie zupełnie nie zaskakuje, że w takim miejscu, w czasie, kiedy osiągam ekstremalną satysfakcję z tu-i-teraz Erna mnie ciągnie za nogawicę i udręczonym głosem pyta:

- Mama, a kiedy wreszcie wrócimy do hotelu???

MAMA-A-KIEDY-WRESZCIE???

Cóż, jak wrócimy, to będziemy.

Więc nie napiszę niestety przewodnika po modelowych wakacjach z dziećmi, bo po dość krótkim czasie, w granicach błędu statystycznego, kiedy to kryterium naszych wakacyjnych wyborów były interesy nieletnich (trzy razy wakacje na plaży i ani razu więcej), więc po epizodzie z plażą doszliśmy do mądrości o zadowolonych rodzicach. Zadowoleni rodzice, którzy jeżdżą wakacyjnie tak jak lubią mają wyższą motywację, żeby ciągnąć za sobą wiecznie (nie)zadowolone dzieci.

Dzieci lubią basen, lody, pizzę. I to dostają. A później swoje od życia pobierają rodzice (z takim oczywiście zastrzeżeniem, że się nie włóczą z nieletnimi po pinakotekach).

Cóż, nieźle jest skonstatować po jakimś czasie rodzicielstwa, że otóż istnieje pewna granica wyrzeczeń. I że rodzinne bycie ze sobą jest najlepszym, co się nam przytrafia, ale to nie oznacza, że wszyscy jesteśmy zawsze ze wszystkiego zadowoleni.

Czasami wyją nieletni, czasami rodzice mają ochotę się sturlać do studzienki kanalizacyjnej.

Więc to były świetne wakacje i sama sobie nie wierzę, że od dzisiaj jest jesień.

Chociaż wrzesień przywitałam z otwartymi ramionami.

Lubię porzundek. Ornung w harmonogramie dnia. Nielaty rozprowadzone w godzinach biurowych po punktach edukacyjnych. Chaos miesięcy letnich mnie poniekąd hm … cóż, irytuje, nie będę ukrywać, codzienne dzierganie opieki, Babcia, Dziadek, Pani Opiekunka, ty tu, ty tu, ty tam, improwizacja mi działa na nerwy. I nieprzewidywalność kto, jak dzisiaj, z kim, do której, gdzie kogo odebrać.

Więc witaj, o, zgniły wrześniu, znowu jestem w szkole, repetuję w czwartej klasie po trzydziestoletniej przerwie.

Ołowiane niebo, ołowiany nastrój, dziecko, siadaj i bierz się w końcu za lekcje!

.

.

.

.

.

Ech.