2.055

Do dentysty albo do fryzjera znikam ukradkiem. Wymykam się chyłkiem pod błahym pretekstem przed końcem obiadu, a później telefonuję z samochodu do gabinetu, że się spóźnię:
- Pięć do siedmiu minut. Zatrzymało mnie coś. Ważnego.
Trzylatek w rozpaczy albo markotna sześciolatka.
W poczekalni – bo minęła moja kolej - nerwowo splatam i rozplatam palce, wiercę się, prostuję i podwijam nogi pod fotel, na zmianę. Co chwilę sprawdzam wskazania zegarka.


[Ten obraz jest oczywiście przesadzony i niewątpliwa nieprawda. To oczywiste - nie ma tak paranoicznych matek. Matki genetycznie potrafią zarządzać swoim czasem oraz emocjami bobasów. Pechowo jednak tylko wyraziste historie się gładko sprzedają, więc i moja musi być z charakterem, żeby znalazła czytaczy.
A zatem, dla potrzeb fabularnych pielęgnuję urojenie, że istnieje trudność w wyjściu z domu po raz drugi tego samego dnia. Pierwsze wyjście, ucieczka do pracy, jest warunkowo akceptowalna przez kongres nielatów. W drugim wyjściu kuli się zuo oraz podszepty szatana. ]


Tak więc urojenie miewa się dobrze, chorobliwie rozpamiętuje desperackie „mamo nie wychodź! nie dzisiaj!” i tak dalej, ja tymczasem beztrosko oglądam tefałen-trzy-po-trzy na telewizorze lekarza, poleruję paznokcie rękawem, usuwam resztki posiłku spomiędzy zębów małym palcem i z fantazją wywijam klapkiem.
Spokój i rekreacja.


Wracam. Silny smutno na mnie patrzy.
- Mamo, - mówi i chlipie, wręcz się zanosi imaginacyjnym płaczem. – Mamo, ciebie nie biło i ja zapuakałem.

Aua.