2.054

Mam niekiedy wrażenie, że to taka gra, żeby odhaczyć w oznaczonym czasie wszystkie punkty na szlaku, codzienny bieg po tej samej planszy. Za wyjazd z domu trzy minuty przed czasem – dodatkowy rzut kostką i chwila na pilny telefon do koleżanki (później pech i bonus przepada w korku na Warszawskiej). Dwa pola do tyłu za zaległość z wczoraj, bo w drodze do pracy musisz wstąpić tu albo tam, tracisz sześć i pół minuty i ich nie nadganiasz. Odczekujesz kolejkę za dzisiejsze nadrabianie poślizgu z ubiegłego poniedziałku (lista zaległych spraw w kalendarzu generuje codzienny monit metalicznym brzękiem, nie usuwaj punktów z listy przed ich wykonaniem). Kilka chaotycznych ruchów w dół i w górę planszy w czasie pracy i choćby armagedon nie opóźniaj wyjścia, bo dotarcie po czasie do bazy „placówka edukacji” równa się dyskwalifikacji.

Później nie bywa luźniej - obiad, lekcje, upychanie z nieletnimi stroju na karate.
Pranie.
Pranie jest mityczne. Za dwa prania w ciągu doby masz jedno oczko do przodu gratis w planszy z kolejnego dnia.
Podobnie - za wstawienie pieczeni na konto jutrzejszego obiadu.
Po dwudziestej trzeciej co prawda w części zdychasz z wyczerpania, ale wykonałaś już co najmniej ćwiartkę z przewidzianych na dzisiaj zadań.
Brawo.
Sama sobie bijesz brawo, kiwasz się w auto-entuzjastycznym aplauzie (a w ręce żelazko), bo pionkom z gry w „mama-mama-mama” to poniekąd rybka.



Macierzyństwo jest doświadczeniem totalnym przeczytałam dziś kątem oka w korku na Garbarach (pochwalone korki, tylko dzięki nim na bieżąco skanuję prasę).
Ech, totalnym, totalnym, wiem to od sporego czasu. I bezwzględnie absorbującym we wszystkich obszarach. I tak dalej. Codziennie, dzień w dzień, miesiąc po miesiącu. A kolejne miesiące liczy się w latach. Co prawda nie zrywam się już do nocnych karmień, ale nie narzekam na nadmiar nocnego relaksu. W ogóle – na nadmiar rekreacji. Na niedosyt ogarniania. Na jakikolwiek deficyt w procedurach obcierania smarków. Co daje oczywiście niepowtarzalną satysfakcję (cóż, w istocie daje), ale – do licha! – jest krańcowo ciężką pracą.



Czas na regularne blogowanie się wchłonął w któryś z codziennych algorytmów typu „kolorowa bielizna na lewo, białe na prawo”, albo „przetarcie po posiłku blatów”. Żalmi.


A żeby zakończyć tezą uniwersalną, to pozwolę sobie zauważyć, że prywatne kobiece dramaty sprowadzają się w istocie także do tego, że po powszedniej krzątaninie nic nie zostaje, żaden ślad, żadna trwała szrama na czasie. Nie ma z tego żadnej katedry ani poematu. Ubrania się brudzą, posiłki znikają, a świeżo zamiecioną polepę brud pokrywa regularnie, każdego dnia.


…dzieci rosną (tu – dziecko na gościnnych, świątecznych występach, już niemal nastolatek, a ledwie wczoraj leżał mi na brzuchu w dniu tak zwanego przyjścia na świat, sprężysta krewetka, trzy i trochę kilograma).

… kolejne święta będą, są, mijają.






Życzę Wam, którzyście tu jeszcze przetrwali, dobrego poświątecznego czasu!
Najlepszego po Świętach!
I niech się Wam darzy ;))))