2.060

… ostatecznie jednak udało się nam wyjechać z oberży na wyprawę rowerową, wyjaśniwszy sobie zawczasu wszystkie „ja chcem o djoidach” i „djaczego panu jest zimno, mama” [telewizor kompulsywnie informował Silnego „j’ai froid”, co się wpisywało w ogólne zimno dookoła]. Więc jedziemy, z samozaparciem pedałuję pod wiatr, wiatr pachnie morzem, rybą i wilgocią, Silny gada, dojeżdżamy do lizaczka, wybieramy lizaczek [Silny obficie monologuje do pełnego słodkości słoja], uiszczamy opłatę w walucie Unii, cieszymy się, jak dzieci, że cukrzana kulka smakuje, jak w domu.

- Nareszcie masz swojego lizaka. – zagajam kurtuazyjnie.
Siedzimy na drewnianych schodach przed pustym, poza sezonem, biurem informacji turystycznej i machamy nogami.
Silny przezwycięża napływ śliny i odpowiada:
- Kak.
- A o jakim smaku jest ten lizak?
Jakbym nie wiedziała.
Silny odpowiada:
- O ciejwonym.


Później się wyciągam na drewnianej ławce twarzą do słońca, a Silny grzebie w półmokrym piasku. Przybiega co chwilę.
- Mama, - żąda. – widzaj mnie!
Więc patrzę.
- Mama, - apeluje Silny. – musisz to łobaczyć.
Patrzę to w słońce, to na zjeżdżalnie. I podziwiam Silnego, który się właśnie z godnością odsuwa z sytuacji konfrontacji z miejscową maman.
- Et toi, toi, - rzecze matka zaczepnie. – fais attention avec ta sucette!
Uważaj z tym twoim lizaczkiem, zaczepia Silnego tutejsza maman. Silny mierzy ją z góry na dół i odchodzi – powoli, wręcz tryumfalnym krokiem.

Raczej nie miał na myśli napaści z lizakiem na pulchnego syna tutejszej maman.
Dojada słodkość na uboczu.