2.058

W wywiadzie z Tomaszem Kwaśniewskim Zygmunt Bauman robi - jak zawsze - zajmującą wykładnię internetu i trafnie opowiada o tym, że ludzie lgną do portali społecznościowych, żeby zaspokoić swoje potrzeby emocjonalne, „potrzebę uspołecznienia, bycia w towarzystwie, dzielenia się uczuciami, nawet najintymniejszymi”. „Ludzie garną się do internetu dlatego, że im nie wychodzi takie życie, w którym mogliby być pewni, że ich nie odtrącą, nie wykopią, nie skażą na banicję, a w internecie obiecuje się im gwarantowane towarzystwo.” A później jest jeszcze o własności intelektualnej („Jeśli ja panu dam dolara i pan mi da dolara, to każdy z nas ma po jednym dolarze. Ale jak ja panu dam myśl i pan mi da myśl, to każdy z nas ma dwie myśli. Na tym właśnie polega różnica między kradzieżą dolara i przyswojeniem sobie myśli czy melodii.") i o gadżetach kompensujących poczucie wyobcowania.



A to mi przypomina pewną parę, której się niedawno przyglądałam, ukradkiem. Lubię patrzeć na obcych ludzi przy śniadaniu, śniadanie obnaża głębiej, niż kolacja. Do kolacji w hotelowej restauracji goście nadciągają w makijażach, krawatach, wyreżyserowani na pseudo- albo i na nie-pseudo eleganta. Teatrzyk, eau de parfum i wysokie obcasy. Na śniadaniach noszą jeszcze ślady snu, naturalność nie roztartą goleniem albo podkładem. Ospale napominają rozbrykane dzieci, wymieniają niedokończone czułości, socjologicznie - nic ponad śniadania.

Para zza sąsiedniego stolika przyciągała uwagę. Kobieta, w płynnych granicach czterdziestki, tuż przed, albo tuż po, wysoka i postawna, nie piękna, ale intrygująca i bardzo zadbana. Szczupłymi palcami odrywała kawałki bułki [ten silny, władczy gest!], obierała jajko. Jej towarzysz, bodaj w tym samym wieku, co bogdanka, ciacho w typie Clooneya, dzięki siwiźnie wytrawniejszy, niż kiedy miał z dwadzieścia lat, metroseksualnie odziany w górę pasującą do dołu i to w kilku warstwach, a na dobitkę jeszcze fantazyjnie zamotany w szalik. Sprawiali wrażenie pary z rynku wtórnego [cóż, mam skazę wymyślania fikcyjnych życiorysów nieznanym, ale oni nie byli małżeństwem od siedemnastu lat, choć bez wątpienia w relacji].

A więc kobieta odrywała strzępy bułki, kawałek po kawałku i miażdżyła je białymi zębami, pełna ekspozycja zgryzu za każdym razem, zanurzała łyżeczkę w jajku na miękko, esencja celebracji.

Mężczyzna raz po raz pogryzał piętrową kanapkę. Popijał kawę kącikiem ust. Absorbowało go nie śniadanie, ale iPhone. Charakterystycznym gestem rozgarniał nieistniejące po płaskim wyświetlaczu i się uśmiechał albo gniewnie marszczył do wskazań i odzewów zabawki. Napomniany przez towarzyszkę, odwrócił ekranik w jej stronę [a przy okazji tak, że mi ułatwił łypanie]. Przeglądał zdjęcia. Niedobre, szerokie plany, banalne ujęcia okolicznych pejzaży, katalog, jak myślę, „dzień wczorajszy i co w ciągu niego porabialiśmy”. Nic specjalnego, w istocie, ale dla niego to było i tak lepsze od towarzystwa tu i teraz atrakcyjnej kochanki.

Smutna story przy śniadaniu.


Nie jestem bez grzechu i też przecież skalana cyfryzacją. Rejestruję i oglądam post factum zarejestrowane, tracąc - niewątpliwie - własne tu i teraz. Mam konto, a nawet dwa, na fejsie, mam bloga, kupuję w necie, płacąc z konta w wirtualnym banku. Ale nadal wolę smak świeżego chleba od „pokaż obrazy dla chleb” (tak, banalna parabola, ale co ja poradzę).

Khkeh, pokrzepiłam się.






PS. Za pełną netową wersję wywiadu z prof. Baumanem oczywiście trzeba, rzecz jasna, zapłacić ;)