2.194

… kontynuując wątek krzyku ze skraju jezdni.

- ART. MET. – odczytuje Ojciec dzieciom z powabem (oraz z radością) językowego neofity. – Czy to coś od sztuki? – pyta.

Z pewnością.

Coś bliskiego Metropolitan Operze.

Hi hi.

Towarzystwo mam już w samochodzie strudzone moimi utyskiwaniami na chaos przestrzenny, na bajzel w nieadekwatnej ramce z malowniczych wzgórz, miszmasz związany wstążką Sanu w kolorze ultramaryny, kokardka z zapory w Solinie.

Jakże byłoby tu pięknie, skończenie urokliwie bez ofensywy zmurszałego żel-betu, bez przerdzewiałych, pogiętych poręczy.

Mój wielki koszmarny sen? Wiaty z metalowych profili kryte eternitem albo blachą falistą. Wszędzie te wiaty, szarża dwuteowników. A pod wiatami złom i stosy cegieł.

Więc ---

- ART. MET. – czyta Ojciec dzieciom.

Wracamy z jakiejś wycieczki i się zabawiamy intelektualną eksploracją przydrożnych terenów.

Właściciel składu artykułów metalowych dopadł mikrej tabliczki, tak miciupernej, że w reklamie poszedł w grypserę. Zakładam więc, że składzik ART. MET. jest również maleńki, nie większy od tyciej skrzyneczki. Że się sprzedaje w nim tylko pół nakrętki, a z gwoździ wyłącznie najmniejsze. I młoteczki z ucha środkowego. Filigranowy ekspedient odważa po gramie najcieńszych blaszek (pęsetą), a należność rozlicza w grosikach.

GR.

Tymczasem tuż za ART. MET. rozpiera się willa. Zamek, siedziba rodu, sadyba. Aż żal, że od lat niewykończona i obrosła chwastem i mchem. Dwa pokaźne skrzydła spina ośmiokątna wieża, cóż za śmiały zamysł właściciela – kilka palet pustaków, a jak znacząco podniósł prestiż budynku. Plus – dodał uciechy spoglądania z wysoka na rozległą dolinę. Ale cóż to, ach, cóż to, ręka inwestora drgnęła przy wycenie stolarki okiennej, więc w czterokondygnacyjnej wieży jest tylko jedno miniaturowe okno, mniej więcej w połowie wysokości, fantazyjnie upięte między linią okien dwóch sąsiadujących skrzydeł.

Azaliż jakaś dziewica wyrzuci przez nie którejś majowej nocy płową swą kosę i wciągnie do wewnątrz oblubieńca?

Śluuut.

Brr, modliszka.

Tak czy inaczej, niestety już wróciliśmy z przedłużonego, bieszczadzkiego weekendu.

Tutaj mamy własną codzienną biedę. Zwaną potocznie gimelą.

- Czemu już wjacamy z takich ładnych wakacji??? – dramatycznie jęknął Silny w drodze powrotnej.

Więc żeby ładnie trwało bezustannie ruszyliśmy następnego dnia na lokalny festiwal różaneczników (muszę, koniecznie muszę puścić w Internet te kiczowate zdjęcia z Tajemniczego Ogrodu w Kórniku).