2.051

Prymuska.
Zawsze ciasno splecione warkocze i wyprasowana kiecuchna.
Schludne zeszyty, drugie śniadanie zamknięte w hermetycznym worku.
Prymuska nerwowo obgryza skórki wokół paznokci, bo z odpytania dostała cztery plus, a nie piątkę.
Co za niefart! Cztery z plusem! Wstyd wręcz. Porażka ogólnie.

--------------------------------------------------------------------------


Porcje makaronów jadłyśmy w trójkę, wszystkie trzy – matki małym dzieciom, oprócz wychowania dzieci zaangażowane w pracę pozadomową.
Co prawda nasza rozmowa była z góry nieco zmoderowana, bo się spotkałyśmy, żeby pogadać o kondycji Matuchny z Polski, ale temat prymuski wypłynął spontanicznie.
[Droga A., ta anegdota jest Twoja, muszę ją przytoczyć.]
Zagraniczna znajoma A. nigdy nie postawiła stopy na terytorium RP (włączając ambasady oraz statki powietrzne i morskie, jak rozumiem), więc jej skażenie algorytmem Matki Polki Samopoświęcającej należy a priori wykluczyć.
Znajoma A. jest kobietą 30+, o mocnej pozycji zawodowej i świetnych kwalifikacjach. Urodziła w ostatnim czasie dwoje dzieci, szybko wróciła do pracy. W tygodniu sporo godzin spędza w firmie albo na wyjazdach służbowych. Utrzymuje rodzinę. Dziećmi zasadniczo zajmują się placówki, a po godzinach - pracujący naukowo ojciec.
Weekendy znajoma A. poświęca na gotowanie. Uciera, pasteryzuje i zamraża ekologiczne półprodukty, które w ciągu tygodnia są odgrzewane na posiłki dla dzieci.
Eko-marchew. Eko-przepiórka. Eko-słoik.
Eko pozdzierane paznokcie.

Znajoma A. zapytana o motywację, o powód i w ogóle dlaczego i po co, dlaczego nie odpuści i nie odpocznie, opowiada coś mętnie o odpowiedniej i nieodpowiedniej żywności dla młodych żołądków. Kluczy.
Myślę, że w sumie powód jest nieważny. Produkcja eko-przetworów się wpisuje w klasyczne zachowania lękowe charakterystyczne dla prymusek. Może chodzi też o iluzję poczucia kontroli, która siłą rzeczy jest ograniczona (matka nieobecna w ciągu tygodnia), więc się materializuje w menu.
Znajoma A. jest jak żywcem wzięta z „Nie wiem, jak ona to robi”, jest ucieleśnieniem Kate Reddy pudrującej cukrem mufinki ze sklepu, żeby przypominały domowe.

A sama też przecież pudruję.
Upycham w tornistry śniadaniówki, wieszam pranie po nocy, rano podsuszam rajstopki.
Z wewnętrznym, głęboko osadzonym w śledzionie przekonaniem, że MUSZĘ.
Sprawdzić się na 100% i zdać każdy egzamin na bdb (co jest oczywiście pewną przesadą i figurą, ale nie fałszuje istoty).
Prymatem prymuski jest bezustanne udowadnianie, że się nadaje, że się sprawdza, że jest wzorowa.
Prymuski nie determinuje, jak się okazuje, Matka Polka, prymuska ma jakieś inne źródła.
Może one są w wychowaniu typu „bądź grzeczna i słuchaj”? Nóżki razem?
Cicho bądź!
Ucz się!



Na dzień kobiet życzę Ernie i jej rówieśnicom i tym wszystkim, którym się to jeszcze uda – zerwania z toksyczną prymuską w głowie.
(Sobie też, w sumie ;)))) ).