2.050

Dzień Kobiet tuż za rogiem [manifa w Poznaniu w czwartek, o 18.30 przy Półwiejskiej, koło pomnika Starego Marycha, osobiście not attending, bo w tym czasie zabawiam nielaty], więc wobec bliskiej perspektywy goździka i rajstop, internet i prasa drukowana wyręczają mnie w krucjacie, że to fe, że MĄŻMINIEPOZWALA (za to kocha) i ogólnie, że być może dyskryminacja nie jest bajką dla niegrzecznych feministek na dobranoc.


Niezły jest ostatni „Przekrój”, artykuł o Wikipedystkach, o ulicznicach w miejskich nazwach, o rehabilitacji czarownic i świetna enuncjacja Wandy Nowickiej (szacun!), że „wielu posłankom się wydaje, że lepiej być posłem. Że karierę w polityce łatwiej im będzie zrobić, jeżeli odetną się od feminizmu. Bo dzięki temu bardziej się będą podobały kolegom, więcej zyskają jako «grzeczne dziewczynki».”
Nie wyłącznie w polityce, obawiam się.

Makabrycznym epilogiem do MĄŻMINIEPOZWALA jest natomiast świeży felieton Anny Dryjańskiej, linkowałam go na fejsie, o ofiarach przemocy domowej. Jakże malowniczo oni im nie pozwalają. Z miłości, jak wnoszę, i to z miłości aż po grób, bo ze śmiertelnymi skutkami.

Agnieszka Jucewicz też pisze dziś o tym, co i ja uważam.

Więc czuję wręcz przemożną synchronizację z częstotliwością świata.




Tymczasem, tymczasem. Po południu z obłędem w oku, z suszarką do włosów, z klapkami, z butelką wody i skarpetami (dwie pary) na zmianę wpadam na basen. Nielaty jeszcze się nie zmarszczyły od nadmiernego spławiania, ale już prawie-prawie. Popycham wahadłowe drzwi i trafiam w róż, ląduję w falbanie, w tiulu, w tutu, w gromadzie pięciolatek, a każda z nich jak różowy łabędź, każda trochę nadal nieporadnie, ale już wyciągnięta, napięta w quasi-pas.
Są śliczne, są ucieleśnieniem wszystkich słodko-tandetnych marzeń pięciolatek o zjawiskowej balerinie na scenie i o oklaskach.
Wymijam szykujące się do zajęć pięciolatki z myślą, że dla Erny to już jest zamknięty rozdział, że nie sądzę, żeby się dała namówić na różowy trykot z falbanami, teraz woli karate. A jeszcze tak niedawno truchtałyśmy razem po staromiejskim bruku po strój na balet ze sklepu pod podcieniami.
Tempus fugit i gwałtowne dorastanie.


Silny za to nadal jest na etapie - toutes proportions gardées – ocukrzonego pierożka. Jest marcepanem pociągniętym skórką o mlecznym zapachu (i uzbrojonym w miecz i w tarczę).
- Mama, - mówi. – mama, choć tu!
I macha do mnie z kanapy.
Podchodzę.
- Jesteś kochana mama. – szepce Ocukrzony Pierożek.
A lukier kapu-kap.
- A ty jesteś kochanym synkiem. – odpowiadam.
- A ty kochanom … - zastanawia się Silny. – synkom!
- A ty kochanym malcem!
- A ty … - Silny szuka czegoś, co byłoby adekwatne. – kochanom kjowom!
Jak bowiem wiadomo, krowa jest aktualnie wiodącym zwierzęciem domowym w rankingu Marcepanka.


Wieczorem czytamy jedną z Baś.
- Nie mów z pełną buzią. – rzuca mama Basi w stronę Basi. Basia w fabule rozrabia. – I przestań się kiwać na krześle.
- Widzisz, - rzuca oskarżycielsko Erna. – jest taka sama, jak ty.
Pauza dla pełniejszego efektu.
- NIEMIŁA! – Erna wydyma wargi.
Kontynuuję lekturę.



Niemiła.
No tak.