2.021

Erna, cesarzowa chaosu, władczyni absolutna na nieładzie w pokoju patrzy na mnie parą najpiękniejszych oczu. [Chwilę wcześniej dałam upust emocjom na temat kolejnej nieoczekiwanej inwentaryzacji książek z półek na podłodze. I płyt. Sobota, ogarnianie nieporządku. Współpracować, - gardłuję, - nielaty współpracować! Efekt nie jest piorunujący.]
- Mama, a jeszcze chciałam cię o jedno zapytać. – Erna wbija we mnie ufny wzrok. - A czy łatwo być kjólową?
- Cóż, - odpowiadam. – nie wiem.
Nie bywałam do tej pory, ale się cieszę, że uważasz, że mogłam.
Tu jakaś układanka na podłodze, tutaj para butów. Gazety z całego tygodnia, przyniesione ze szkoły rysunki.
- Mama, nie juszaj się! – znienacka zarządza Erna.
Przytaszczyła łazienkowy podnóżek i usiadła na nim, układając nogę na nodze.
- Nie juszaj się, będę cię pojtjetować!
- A ja tesz! – wykrzykuje Silny.
Omiata wzrokiem okolicę, szuka czegoś, na czym mógłby … spocząć ;)
Później wybieram – bo Erna prowadzi elastyczną firmą portretową – jaką chcę fryzurę [wchodzi w grę dowolne uczesanie i kolor], jakie mankiety, jaką długość falbany przy królewskiej sukni. I uprzątam, uprzątam, składam nieład w kupki.
- Mama! Czekaj! – irytuje się Erna. – Zakłócasz mi! Jak mam cię spojtjetować?

W ruchu?



Wreszcie para najpiękniejszych oczu patrzy na mnie z wiarą, nadzieją etc. i dzierży w wyciągniętych dłoniach najwspanialszy portret. Długie, purpurowe pukle spływają mi na nim kaskadą na zielono-złotą suknię a oczy mam, jak dwa górskie stawy, od brody do czoła.
- Mama ... wiesz ... - szepce Erna. – ja lubię cię i dlatego cię pojtjetuję, żebym cię zapamiętałam …
- A ja tesz! – wykrzykuje Silny.
Serduszka, uściski, puchate gołąbki.

***

Znakomity wywiad z Marią Anną Potocką w dzisiejszych WO.
DyrektOR Muzeum Sztuki Współczesnej w Krakowie w piśmie i w mowie „konsekwentnie używa końcówek męskich”.


„Uważam, że nasz język nie jest gotowy na „damszczyznę”. Ciągle kretynka czy idiotka brzmią naturalniej niż premierka. Sam język wyśmiewa tę formę. Premier czy artysta to przede wszystkim ludzie a nie płci. (…) Poza tym artysta to forma prawie żeńska. W końcu nie mówi się artyst.”Sama nie wymyśliłabym. Przyznaję z szacunkiem, że b. dobre.