2.045

Najpierw jest kwadrans mozolnego utrwalania konfiguracji nakryć. Ten nie tu, tamta nie przy tym, gra w gorące krzesła, dla tego herbata, trochę gimnastyki jak znalazł jako wstęp do kolacji, orzeźwiające preludium posiłku, dla mnie kawa, ale na koniec, z ciastem, jałowa przepychanka nad pustymi talerzami.
- I sok jabłkowy!
Nie zrzuć!
Nie ciągnij!
Hejmały patrzpodnogi ciągnieszobrusdziewczyno.
Uważaj!
- Dzisiaj polecam państwu stół szwedzki, – postawna kelnerka nachyla się nade mną nieco, tak to zdaje się ujmują w fabułach, konfidencjonalnie. – smażone ziemniaczki, kurczaczek, tilapia, zupka szczawiowa z jajkiem …
- A ja bym chciał herbatę. – jęczy ktoś.
Jakiś młody głos.
- A tutaj pyszne sałatki … - dobra kobieta wskazuje na blat tuż za plecami fluktuujących nielatów i jednocześnie omiata życzliwym wzrokiem kłębiący się …
Drobiażdżek?
Ładne słowo, omiata.
- Dla nich to, co zwykle. – mówię. – Dwa razy frytki z nuggetsami. Bez keczupu.
Tak mówi ich matka, ich matka dobywa z siebie – też ładne słowo: dobywa – a więc dobywam z siebie westchnienie, prośbę, żądanie, żeby prędko, żeby jak najszybciej i bez zbędnej zwłoki.
- TO SAMO, CO ZAWSZE!
Bo dobre sobie, ależ to zabawne, o buacha cha, szczawiowa/sałatki/tilapia.





- Ja mam 149 a wy ile ile ile macie?
Czknięcie. Tak, bez wątpienia – to czknięcie. Dorodna brunetka spowita w krzywo spięty kardiganik ciężko opada na krzesło dwa stoliki dalej. A oczy jej … mój ty Boże, nie jak dwa szmaragdy, raczej jak dwa mętne bajorka na gładkiej, ładnej twarzy. Wyjazd integracyjny firmy Bitumiczna Ekstaza zaszczycił otóż nasz hotel. Integracja zaś, droga młodzieży, ma swoje prawa, alkohol podpijany ukradkiem w pokojach, jak na koloniach dla dwunastolatków w Dziwnowie albo w Rabce i damsko-męskie podchody na poziomie adekwatnym.
- Sto czterdzieści siedem. Siedem. Siedem. – bulgocze zataczający się towarzysz przystojnej pani. – Zaraz ci udowodnię … wodnię …
Znowu czknięcie. - Tu mam kartę! – i mężczyzna ciska na stół niezadrukowany, wyjąwszy chipowe oko, plastik do otwierania drzwi. – To jest moja karta … do sto czterdzieści …
- Mamo, a co się stało temu panu?
- Niemożliwe, ja mam 149. – zaśmiewa się ładna.
Stolik brunetki obrasta kolejnymi pracownikami Bitumicznej Ekstazy.
- Mamo, - Nowy Człowiek energicznie tarmosi mój rękaw. – CO SIĘ STAŁO TEMU PANU?
Pan, buraczkowy na twarzy, w samym tylko podkoszulku, brudnawym albo beżowym ewentualnie rzetelnie przebarwionym w praniu, ten pan tak wymachuje rękami, jakby zaraz planował nimi zanurkować pod sweterek pani. Nie zważając na liczne towarzystwo pracowników i handlowych reprezentantów ani na zawodową hierarchię.
Ten pan jest dzisiaj na koloniach i chce wyrwać tę panią.
- Ja państwa najmocniej przepraszam. – kelnerka wróciła z naręczem tac, z zestawem dzbanuszków i dzbanków, filiżanek, łyżeczek i podstawek. – Najmocniej przepraszam za to …
Kelnerka dobitnie przewraca oczami.
Aaa ta-da-da-da-DAAA!!!
- Silny, nie strzelaj do pani!
Silny, też na koloniach, rozpasany, upadły i zero manier – celuje do kelnerki z imaginacyjnego oręża, dźwięk wystrzałów imituje natomiast realnie.
- MAMO, KIEDY BĘDZIE MOJE DANIE? – Erna przewiesiła się przez siedzisko krzesła i zwisa, wymachując nogami.
O-ho-ho, stopy w tych czarnych rajtuzach ma całkiem przetarte. Ciekawe, ciekawe.
… więc Erna macha z nudów albo z dekadencji, albo skutkiem złego jedzenia (stężone izomery trans i cukier biały) oraz nadmiaru czasu.
- MAM STO CZTERDZIEŚCI DZIEWIĘĆ!!! – buzuje właściciel buraczkowej twarzy.
- O-ja-pier-
do
le.
Chichoce nasza sąsiadka i popija czkawkę drinkiem sex on the beach.






Ferie z młodzieżą spędziliśmy w odległym, posezonowym zakątku kraju.