2.039

A Wam? Jak się zaczął Nowy Rok?
Obietnice przytycia? Schudnięcia? Gruntowne cięcia w osobistym budżecie? A może rozległe plany wakacyjne?
Joga? Jogging od dzisiaj? Od jutra? Od kolejnego weekendu?
Nowa praca? Nowy narzeczony? Nowe dziecko?
Hm?


--------------------------------------------------------------

Nowy Człowiek stanął prościusieńki u stóp dużego łóżka.
Śródnocny wampir, odruchowo sprawdziłam godzinę na wyświetlaczu budzika. Druga coś tam/coś tam.
- Wracaj do siebie. – wydukałam nieskładnie i spróbowałam szybkiego powrotnego skoku w sen.
Zamknęłam oczy, a kiedy je po chwili otworzyłam [wiedziona jakimś instynktem czy czymś tam/czymś tam], Nowy Człowiek siedział prościusieńki na materacu koło mnie.
- Wracaj … - powtórzyłam cicho.
- Bueee … – wymownie wyartykułował Nowy Człowiek.
Zabulgotało.
Kilka hałaśliwych zakrztuszeń i – każdy rodzic zna c.d.n.
[Natręctwo w tle wszystkich pozostałych myśli, w którym nieprzerwany nocny sen jawi się niczym nieosiągalna idylla].
- To nie moja wina … - smutno wybąkał Nowy Człowiek, bezradnie się przyglądając zawartości dłoni.
Wiadomo.
Nie ma to jak z przytupem, z wirusem wejść w drugiego stycznia.

--------------------------------------------------------------


A ja?
Nie, nigdy nie składam sobie noworocznych obietnic.
Nie składam, więc nie łamię.
Hulaj dusza, przysiąg nie ma.


--------------------------------------------------------------

Sylwestra spędziliśmy w licznym gronie juniorów, seniorów oraz obywateli w wieku średnim. Każdy na własną miarę się zachwycał unikatową atmosferą Wieczoru Petard.
- Tszelają, jak kuszarze! – wzdychał w głębokim uniesieniu Rycerz Silny, przylepiając nos do lekko przetłuszczonej szyby z szerokim widokiem na rozświetloną ulicę.

Bo Silny lubi wyartykułować jędrny komunikat. Nadrabia te wszystkie miesiące, kiedy zbijał komendy z westchnięć, monosylab, y-y-y i przerw.
- Laczego babcia swojego nie idzie bobomku? – zapytał któregoś międzyświątecznego dnia.
- Dlatego, że teraz jest tu. – rzekłam. – Gościem w naszym domu.

Bo Silnego pasjonują zdrobioneczka. Kolekcjonuje je sobie, przyrządza w maleńkim gardełku, smakowite.
Im bardziej się staram mówić grubym tekstem, tym Silny jest językowo rozkoszniejszy.
- Laczego choineczka tutaj świeci się? – zaintrygowała go nagła iluminacja przed hacjendą. – A my tu jesteśmy? Bo bomku?
Pociekło ulepkiem.
- Dawaj do wycałowania tę słodką buzieńkę! – zaproponowałam w tych okolicznościach Silnemu, z werwą.
- Nie mam buśki! – zaperzył się Silny. – Mam tylko tfasz.
E.

--------------------------------------------------------------


„Przekrój” życzył dzisiaj swoim czytelnikom przetrwania - z okazji 2012.
Ewentualne ryzyko nie przetrwania nęka już nawet Nowego Człowieka, stosownie pouczonego w kwestii przepowiedni przez kolegów.
Drodzy, lekceważmy przepowiednie.
Tego Wam życzę na 2012, z całego serca.
Lekkiej, nie zsiadłej przez okrągły rok myśli.


--------------------------------------------------------------

- Mamo, - Erna oderwała się od produkcji kolejnego arcydzieła. Zamarła w pół ruchu na kartką, z kredką w powietrzu. – a ty kiedyś zjobiłaś tak, że ogójki na oczy i hop do błota?
No. Ten. Tego.
Odświeżająca wizja spa z wywijasami jest mi drogą po świętach, nie ukrywam. Wyłącznie wizja.



Więc na koniec życzę Wam, tym, którym to potrzebne, stert orzeźwiających ogórków na oczy. W cienkich plasterkach.
I celnych skoków w błogie grzęzawiska.