2.192

Przy kasie w sklepie z dziecięcymi ubraniami leżał plik ulotek. Ładnych. Bardzo estetyczne ulotki ze zdjęciami dzieci, z tą ulotką coś tam dla pierwszych niewielu klientów gratis. Wzięłam ją odruchowo, płacąc za bojówki Erny i za szlafrok. 

I za letnią czapkę Silnego. Ulotka reklamowała dziecięce sesje fotograficzne w wysublimowanych stylizacjach. Wieczorem weszłam na stronę, na którą kierowała kartka i otwierałam zdjęcie za zdjęciem, kompletnie oczarowana. Pierwsza i dojmująca myśl – ja też chcę takie. Chceto, chcę mieć foty moich dzieci w estetyce magazynu „Gaga”, respekt dla magazynu „Gaga”, toż to moja felietonowa alma mater.

Jakie piękne dzieci na tych zdjęciach. O nieprzeniknionych twarzach. W wyprasowanych ubraniach, wzornictwo z designerskich sklepów, brat zsynchronizowany z siostrą w tonacjach i uczesaniu. Cukierkowo, kolorowo, idealnie. I te pozy. Kolana razem, stopy w rozkroku. Ręce splecione za plecami. Wydęte wargi. Z profilu, en face. Ach, jakie śliczne, cudne, cacy foty, cacy. Moja podświadomość szalała na wprost monitora. Podświadomość trafiło, wariatkę. Podstawiałam niewinne lica nielatów pod portrety cudzych dzieci na pastelowych tłach. Nasze amatorskie zdjęcia nigdy nie są takie. Na naszych zdjęciach jeżeli uchwycę dwójkę w kadrze, to trzecie albo zmyka, albo nie chce pokazać twarzy. Ewentualnie - jedno pozuje jak ta lala, a pozostałych dwoje się tłucze nawzajem. Albo – cała trójka się definitywnie obraża.

A tu proszę. Znakomita pamiątka z dzieciństwa.

Gustowna bardzo.

Po czym się opamiętałam.

Trzask-prask.

Mój wewnętrzny psychiatra tłumaczy to tak, że jak przystało na osobę dorastającą w siermiężnych latach 80’ mam naturalną skłonność do ślicznego, nadrabiam. Smarkula, zjeżdżałam z górek w dżinsach odra (szybko się przecierały …), więc mnie ciągnie do wyglądu à la magazyn „Gaga”. Ktoś, kto się nie zraszał dezodorantem „zielone jabłuszko” tego nie ogarnie. Syndrom leczenia przeterminowanej szarości fakturą i barwą. Bla bla bla.

Autoterapeutyczna gadka.

Nieterapeutyczna wersja tego samego – skłonność do konsumpcji jest uleczalna.

Czymże są zdjęcia w nieskazitelnych stylizacjach? Czy aby prawdą?

Czy Erna zgięta w półtanecznym pas, w wykrochmalonej kiecce i z fantazyjnym zakrętasem z włosów byłaby Erną? Czy prawdą o Nowym Człowieku może być marynarka w angielską kratę, bermudy i kaszkiet?

Otrząsnęłam się po kwadransie oglądania.

Jaka uniwersalna przypowieść na dzień matki.

Mimo tych wszystkich lat nadal gdzieś we mnie siedzi niewywabialne pragnienie, żeby było bez zarzutu [i wyłazi znienacka]. Wyprane, uśmiechnięte dzieci, uśmiech rzecz jasna blendamed, wysprzątana dekoracja. Ten spadek w kobiecych chromosomach jest silniejszy, niż rozsądek, niż każda racjonalna myśl.

[Ale już mi tu won, idealna mamo!]

Racjonalna myśl natomiast się sprowadza do pytania, do czego miałyby mianowicie służyć zdjęcia dzieci w wystudiowanych pozach? Do powieszenia na ścianach? Nie chcę mieć teatru na ścianach.

Co jest ważniejsze – podchwytliwe pytanie na dzień matki - czy żeby lśniła fasada, czy – żeby się turlać od dnia do dnia z myślą, że w gruncie rzeczy jest fajnie?

Dzieci umorusane. Zimno i deszcz pada.

Linie papilarne odbite na świeżo umytych drzwiach na taras.

Trzecia pełna pralka od rana.

- Idziemy na pizzę? – pytam.

Nowy Człowiek świdruje mnie wzrokiem. Uwielbia margeritę, ale.

- Nie chce ci się gotować obiadu? – indaguje (skąd on to ma?).

Nie chce.

W gruncie rzeczy jest fajnie.

 

Życzę Wam wielu spełnień, nie tylko na Dzień Matki!