Dawno nie czytałam niczego równie
pozytywnego o doświadczeniu macierzyństwa, jak kilka powściągliwych i bez
zadęcia zdań z rozmów Zuzanny Ziomeckiej z matkami prowadzącymi firmy.
Do wyhaftowania na kilimie.
Jak
pogodzić macierzyństwo z prowadzeniem firmy?
Instynktownie.
(…) Ja ufam naturze. Stawiam jako priorytet rodzinę, a reszta jakoś się układa.
Najważniejsze jednak jest to, że się kochamy.
(…) nierzadko brakuje czasu na kosmetyczkę, oczekiwaną
konferencję, romantyczną kolację, czy choćby seans w kinie, ale z drugiej
strony dzieci kiedyś wyfruną z gniazda, a obecny okres nigdy nie wróci.
[Anita Hawryńska,
prezeska zarządu Edificio sp. z o.o., mama czwórki dzieci]
***
Trochę boję się super-mam, super-wyrobionych, doskonale godzących
wszystkie obowiązki i mających jeszcze czas na kosmetyczkę.
Myślę, że najważniejsze jest być hojnym we wszystkim, co się robi - i w
pracy i w rodzinie. A lekka frustracja pozwala pozostać w pogotowiu, aby mieć
lepsze rozeznanie, co jest najważniejsze w danym momencie.
Pozostawanie nie do końca doskonałą mamą pozwala okazać empatię, choćby
wobec kolejnego drugiego śniadania pozostawionego na stole lub koleżanki, która
odwołuje spotkanie, bo właśnie rozchorowało jej się dziecko. Dla mnie
pogodzenie pracy i macierzyństwa to po prostu pogodzenie się ze sobą.
[Zofia
Pinchinat-Witucka
prezeska Fundacji Polska-Haiti, mama
trójki dzieci]
Proste, bezpretensjonalne i inspirujące.
Nie musisz być superwoman na rynku pracy, żeby się dobrze ze sobą czuć. Co
prawda nie zawsze starcza czasu na kosmetyczkę, ale przecież opiłowanie samej sobie paznokci we własnej łazience nie jest jakąś potężną kwestią.
… o drugiej nad ranem, z budzikiem w
telefonie na szóstą trzydzieści ;)
Bardzo bliskie jest też mi takie
spojrzenie, że najważniejsza jest rodzina, a reszta się jakoś ułoży. Co się oczywiście
wydaje o hektary odległe od psychologicznego bla-bla na temat, że „przede
wszystkim się zatroszcz o siebie”, a w samolocie to w końcu dorosły pierwszy
nakłada sobie maskę z tlenem. Tymczasem priorytet ustawiony na rodzinę nie
wyklucza dbałości o moje potrzeby (MOJĄ pracę, MOJE lektury, MOJE wyjazdy na
kursokonferencje w Pcimiu), ale teraz jest taki czas, że to potrzeby nielatów są
na świeczniku.
Co do zasady, ale bez przesady. Et caetera.
… moje potrzeby, MOJE, a jeszcze kilka lat
temu pytałam się siebie gdzie jestem – JA, a nie moja laktacja, MOJE ciało, a
nie potężna bańka brzucha niepodobna do zwykłej zawartości MOJEJ odzieży.
Wymądrzam się tu dzisiaj niczym Madame Bovary
macierzyństwa, matka w statecznym wieku rodzicielstwa, już jej opadł kurz i pył
po demolce, jaką robi pierwsze dziecko, ale pacholęta jeszcze nieopierzone,
jeszcze nienauczone samodzielnego latania jak trzeba.
Więc coś tam się jeszcze tli z pierwotnego
ognia i laktacyjnej eksplozji prolaktyny (tutaj robimy zgrabną woltę i gnamy w porównania
z ogniem pożądania u Mme Bovary), więc się nadal tli, ale to już nie pożar, to
raczej kominek.
Trzaskają polana, nielaty grzeją ręce.
--------------------------------------------------------
Czy znalezienie równowagi między pracą
zawodową a macierzyństwem jest możliwe?
Eeee. No pewnie, że nie.
Ale robię to w końcu każdego dnia od
jedenastu lat.
Dziwne.
Brak równowagi, który jest równowagą. Nieustająca
lekka frustracja, która nie jest nieszczęściem, przeciwnie. Zachwyciło mnie, że
ten rodzaj psychozy jest dość powszechny u zawodowo zaangażowanych wielomatek. Klękam.
I się dziko cieszę.
A nie à propos życia zawodowego, ale à propos trójmacierzyństwa, to czasem się z trudem hamuję wobec obcych mi matek
trójek, tych – jeszcze - z obłędem w oku, tych, które mają za mało rąk i
beznadziejnie szukają pomocy łypiąc w niebo. Z chęcią bym im przekazywała wyrazy
solidarności i empatii w bezsile. Rzadko przekazuję, bo najczęściej się wstydzę,
zaczepianie nieznajomych na ulicy nie jest jednak w naszych narodowych genach.
--------------------------------------------------------
Na grafice, którą kiedyś spotkałam w
internetach młoda kobieta połową siebie podaje niemowlęciu butelkę mleka, a
drugą połową, odzianą według korporacyjnego dress code’u pracuje na urządzeniu mobilnym.
I właściwie nie jest ani tu, ani tam, bo ponurym,
sfrustrowanym wzrokiem patrzy przed siebie. Załóżmy, że w odległym, zawieszonym
w niczym punkcie, w który łypie spomiędzy dziecka a firmy widzi siebie i to taką,
jaką chciałaby być, wyciągniętą na ciepłym piasku nad wodą, wyczerpaną wędrówką
na jakimś górskim szczycie. Z dala od niemowlęcia, lata świetlne od firmy.
Grafika smutna jak nie wiem co.
Może dlatego, że jest o opozycji (Working Mom vs Stay-At-Home Mom i co jest
najlepsze dla naszych dzieci, rzyyyg).
Dla naszych dzieci z pewnością nie jest
najlepsze, żebyśmy miały osobowość mnogą, myślę.
[źródło: http://www.secureteen.com/working-mom/working-mom-vs-stay-at-home-mom-what%E2%80%99s-best-for-kids/
]
Zimno, ojtamojtam working vs stay at home. ojtamojtam co jest najlepsze dla dzieci.
OdpowiedzUsuńja jestem ta druga wersja mamy.
i co? i wielkie nico.
psycholog syna dwa dni temu powiedzial mi, ze moze gdybym byla mniej dostepna dla szkoly i dzieci (czyli pracowala, chociaz na pol etatu), to syn zrobilby sie bardziej odpowiedzialny i samodzielny, a co za tym idzie problemow roznych byloby mniej.
nie wiem. nienawidze gdybania. moze tak. moze nie.
trzeba rzezbic w tym co jest.
nie wiem, czy bycie w domu jest lepsze od pracowania i zajmowania sie reszta zycia/dziecmi/domem/mezem/przyjaciolmi przed, po i pomiedzy zarabianiem i kariera. nie wiem.
i naprawde nie wiem, co jest najlepsze dla dzieci przyjaciolki czy sasiadki.
okazuje sie, ze nie wiem nawet, co jest dobre dla moich wlasnych synow.
Zimno o pół do pierwszej w nocy. A potem jeszcze te paznokcie? ;-)
OdpowiedzUsuńDobrze powiedziane. Ja dopiero z dwójeczką, ale w planach trzecie. Zamierzam nie zwariować.
OdpowiedzUsuńZarabiam w domu. Taki real, że jak się opuściło rynek pracy w potężnej firmie, która ma spektakularne tąpnięcia od lat, może się okazać, że już nie ma gdzie wrócić. A wyjścia nie ma, pracować trzeba, bo tu rzeczywistość skrzeczy z szuflady pełnej podartych skarpet.
OdpowiedzUsuńI cóż?
Przeszłam już okres rozentuzjazmowania, jak to będzie ślicznie magicznie, ja godząca wszystko, harmonia, cud, mniód, orzeszki. Prędziutko łupnęłam dupcią o glebę.
Wydzieram. Wydzieram czas z doby, Być z dziećmi, być z mężem, być jako ja gdzieś jeszcze pomiędzy. I coś zarobić.
Czytałam te wywiady, uśmiechnęłam się do braku rażącej propagandy sukcesu, którą emanowały inne teksty tego typu.
Coraz bardziej skrawam czas na sen. Jednocześnie muszę być zdrowa. Muszę, muszę, muszę.
Najczęściej jestem szczęśliwa. Nie wiem, kiedy znajduję na to czas.
Często tęsknię za mężem siedzącym obok na kanapie, gdy ja pracuję. Dotykamy się wtedy... Z dziećmi bardzo mocno jestem, bo one nie uwzględniają innej opcji.
Ups! Dzwoni dzwonek wzywający do pracy, Mam bezwzględną szefową, obijam się tylko wtedy, gdy ona nie patrzy ;).